-Recovered.png)
Τουλάχιστον συνειδητοποιήσαμε την αναντικατάστατη αξία του δημόσιου συστήματος Υγείας. Μαζί και την ευθραυστότητα αλλά και την απληστία του ιδιωτικού. Κι αυτό είναι κάτι που ουδείς πλέον μπορεί να αμφισβητήσει. Ούτε να «μας το πάρει». Όχι πως δεν θα το επιχειρήσουν. Όχι πως δεν θα προσπαθήσουν κάποιοι (κατά πάσαν λογική πιθανότητα και οι σήμερα κυβερνώντες) να αποδομήσουν, και πάλι, με τον τρόπο τους, το ΕΣΥ. Και να δώσουν, και πάλι, διά της πλαγίας, ζωτικό χώρο στους ιδιώτες της Υγείας. Όμως δεν θα είναι πλέον το ίδιο. Δεν θα είναι τώρα πολλοί αυτοί που «θα μασήσουν». Και είναι αυτή η μεγάλη κατάκτηση. Η ελπιδοφόρα παρακαταθήκη της τραγωδίας...
Με την πανδημία λοιπόν, κρεμαστήκαμε όλοι από το κράτος. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Για το δημόσιο σύστημα Υγείας, αλλά και γενικότερα. Για τη δημόσια παροχή υπηρεσιών, υγειονομικών, αλλ' όχι μόνο. Μαζί και για την κατάρρευση της «μοναδικότητας» της λογικής της αγοράς και των νόμων της. Που όλα τα ρυθμίζουν με το αόρατο, πλην πανίσχυρο χέρι τους. Και που στα δύσκολα σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Οι νόμοι της αγοράς, βλέπεις, είναι μονάχα για τα εύκολα. Προκειμένου να λειτουργούν υπέρ των «δικαιωματικά» ισχυρών. Στα άλλα, στα πραγματικά δύσκολα, και η «αγορά» περιμένει τα πάντα από το κράτος. Κι εκείνο, συνήθως, της τα παρέχει πλουσιοπάροχα. Ε, λοιπόν, η συνειδητοποίηση αυτής της αδιαφιλονίκητης πραγματικότητας αποτελεί το μεγάλο, το πιο ισχυρό ιδεολογικό «κατάλοιπο» της πανδημίας. Η αναγνώριση, για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, των πάγιων αξιών της Αριστεράς. Είναι εκεί όπου, θέλουν-δεν θέλουν, επιβεβαιώνεται η «ιδεολογική ηγεμονία» της Αριστεράς. Αυτή ακριβώς που τρέμουν και ξορκίζουν, με κάθε ευκαιρία, οι εχθροί της...
Εξάλλου το γεγονός ότι η Εκκλησία και οι δικοί της «νόμοι» υποχρεώθηκαν, ίσως για πρώτη φορά, να υποστείλουν τις σημαίες και τα λάβαρά τους. Το γεγονός ότι το «μεταφυσικό», εξ ανάγκης, υποχώρησε μπροστά στον ορθολογισμό και υποτάχθηκε σ' αυτόν. Είναι κι αυτό από τα ιδιαιτέρως θετικά και ελπιδοφόρα «κατάλοιπα» της πανδημίας. Ας το κρατήσουμε ως δεδομένο πολύτιμο και ακριβό.
Το ζήτημα και το ερώτημα είναι πώς και κατά πόσο θα λειτουργήσουν και πώς θα «αξιοποιηθούν» πολιτικά οι ως άνω θετικές παρακαταθήκες της μεγάλης περιπέτειας. Ε, αυτό πια εξαρτάται από την ικανότητα, από την επιδεξιότητα των από δω και πέρα σχετικών χειρισμών, από εχθρούς και από φίλους, προπάντων από τους φίλους...
Δημοκρατία σε... αναστολή
Από την άλλη μεριά, είναι πολλοί και ιδιαιτέρως απειλητικοί οι κίνδυνοι. Κι αυτοί ως «κατάλοιπα» της τραγωδίας. Ο κίνδυνος της αποδοχής και της «προσαρμογής», πρώτα - πρώτα, στην «υποχώρηση» της δημοκρατίας. Της θέσης της δημοκρατίας σε μερική αναστολή. Καθώς, αυτό τον καιρό, μπροστά στην μεγάλη απειλή, και υπό το δέος του θανάτου, πολλοί από μας αναγκαστήκαμε να την θεωρήσουμε περιττή έως και επιζήμια πολυτέλεια. Μη πολυδίνοντας σημασία στα απανωτά στοιχεία παραβίασής της. Από την διακυβέρνηση της χώρας μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και όχι διά της Βουλής έως και τις αλλεπάλληλες -διόλου αθώες, βέβαια- «απευθείας αναθέσεις» σε συγγενείς, γνωστούς και φίλους. Και είναι, στ' αλήθεια, υπαρκτός ο κίνδυνος να συνεχίσουμε και αύριο να θεωρούμε αυτονοήτως οικεία τα ανοίκεια...
Και είναι επίσης υπαρκτός ο κίνδυνος, υπό την σκιά της βεβαρημένης ψυχολογίας των πολιτών, να αποδεχτούμε παθητικά την εν όψει νέα (με Μνημόνιο ή όχι) «μνημονιακή» πραγματικότητα. Στο πλαίσιο της λογικής ότι «δεν γίνεται διαφορετικά». «Λογική» η οποία, σημειωτέον, έχει ήδη αρχίσει να καλλιεργείται και να προπαγανδίζεται. Από υπουργούς, από στελέχη της κυβερνώσας παράταξης και, προπάντων, από τα πρόθυμα προς τούτο ΜΜΕ. Στον ρόλο του «λαγού» των επερχομένων αυτά τα τελευταία. Το έχουμε ζήσει εξάλλου και ξαναζήσει με τη δεκαετή οικονομική κρίση. Τακτική που και τότε έπιασε, ιδιαίτερα στα πρώτα της χρόνια.
Ο κίνδυνος να αποδεχτούμε παθητικά και άνευ αντιστάσεως τη μεσαιωνικού προφίλ εργασιακή ζούγκλα που συστηματικά οικοδομείται. Για τις πιεστικές ανάγκες τού σήμερα, υποτίθεται, όμως είναι τόσο προφανείς οι φιλοδοξίες των εμπνευστών της για προβολή και στο αύριο. Για τη μετατροπή της, μ' άλλα λόγια, στη «νέα εργασιακή κανονικότητα», τη δολοφονική για τα δίκαια και για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Πολύ περισσότερο που ο ΣΕΒ εργάζεται συστηματικά επ' αυτού. Και όλοι έχουμε, με πολλές ευκαιρίες, διαπιστώσει ότι ο ΣΕΒ παίζει ρόλο πολιτικού καθοδηγητή των σήμερα κυβερνώντων.
Και επ' αυτού, επί όλων αυτών των θανάσιμα υπαρκτών κινδύνων, είναι μόνο στις πλάτες και στα χέρια των πολιτών που πέφτει η ευθύνη της αντίστασης. Και της αποτροπής. Και της σωτηρίας...
Πηγή avgi.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.