Ολόκληρη η ομιλία του Ν.Ξυδάκη στην ημερίδα της ΠΟΑΣΥ, προς αποκατάσταση των κατευθυνόμενων και κατασκευασμένων ειδήσεων

Γραφείο Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Ξυδάκη

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΑΣΥ, 20.02.2017, ξενοδ. Τιτάνια

«Είναι επικίνδυνο το επάγγελμα του αστυνομικού;»

Νίκος Ξυδάκης: «Ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον αστυνομικό, πέρα από τη διαρκή του έκθεση στον κίνδυνο του δρόμου και του εγκλήματος, είναι να του ζητηθεί να πράξει εναντίον του κοινού καλού, εναντίον της ελευθερίας του ανθρώπου όποιος και να είναι αυτός, να γίνει δηλαδή ο ίδιος αντικείμενο εκμετάλλευσης από οποιαδήποτε υπερκείμενη εξουσία».

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Σύριζα και πρώην υπουργός Νίκος Ξυδάκης μίλησε στην ημερίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) που διοργανώθηκε στο Ξενοδοχείο Τιτάνια στις 20.2.2017 με θέμα «Είναι επικίνδυνο το επάγγελμα του Αστυνομικού; Γιατί;»
Συνομιλητές του μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος της ΠΟΑΣΥ κ.Γρηγόρης Γερακαράκος, ο νομικός Σύμβουλος της ΠΟΑΣΥ κ. Σταύρος Μπουκουβάλας, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ και πρώην υπουργός κ. Κωστής Χατζηδάκης, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των ΑΝΕΛ κ. Θανάσης Παπαχριστοφίλου, ο βουλευτής, πρώην υπουργός κ. Ανδρέας Λοβέρδος από την Δημοκρατική Συμπαράταξη και ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη κ. Δημήτρης Αναγνωστάκης.
Ο Ν. Ξυδάκης ξεκίνησε με μια φράση του Πιερ Πάολο Παζολίνι : “Ο αστυνομικός που βρίσκεται στη διαδήλωση είναι παιδί της εργατικής τάξης”.
«Ερχόμενος εδώ διαπιστώνω ότι οι αστυνομικοί μέσω των συνδικάτων τους έχουν μια ισχυρή συντεχνιακή αντίληψη και ξέρουν πολύ καλά ποιο είναι το επάγγελμά τους, ξέρουν πολύ καλά πώς να κερδίσουν πράγματα, έχουν μοχλούς πίεσης πάνω στην πολιτική ηγεσία. Είναι μια συντεχνία που υποφέρει, δυσκολεύεται αλλά έχει προσβάσεις στην εκτελεστική και νομοθετική εξουσία» είπε και συνέχισε: «Ο Πρόεδρος της ΠΟΑΣΥ, με έναν έντονο, προσφυή πολιτικά λόγο πιέζει την Πολιτεία να νομοθετήσει».
Ωστόσο, τόνισε ο Ν. Ξυδάκης: «Πολιτεία δεν είναι μόνο οι αιρετοί αλλά και η εκτελεστική, η νομοθετική εξουσία, οι άτυποι θεσμοί, ο Τύπος. Και η αστυνομία είναι μέρος της εξουσίας καθόσον αποτελεί το σώμα που εκφράζει το “νόμιμο μονοπώλιο της βίας”».
Συμφώνησε με τον νομικό σύμβουλο της ΠΟΑΣΥ, κ. Μπουκουβάλα, που είχε τοποθετηθεί νωρίτερα, ότι η επικινδυνότητα του επαγγέλματος δεν προέρχεται μόνο από τους φυσικούς κινδύνους. Αυτή μπορεί να μετρηθεί, είπε, και πρότεινε να γίνουν εμπεριστατωμένες έρευνες της θνησιμότητας και των αιτιών της και μελέτες σε συσχετισμό με το γενικό πληθυσμό και τις άλλες επαγγελματικές ομάδες, τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, αλλά και τις εμπειρίες άλλων κρατών, μεγέθους της χώρας μας. «Για να δοθεί υπόσταση και προοπτική σε αυτή την απαραίτητη συζήτηση που γίνεται σήμερα θα έπρεπε να έχουμε όλο το επιστημονικό υπόβαθρο και το εμπειρικό υλικό μετρημένο σοβαρά. Αυτό το έχουμε σήμερα μόνο μερικώς», συμπλήρωσε.
Στη συνέχεια ο Ν. Ξυδάκης θέλοντας να εμπλουτίσει τη συζήτηση με τη θέση -γενικότερα- της αστυνομίας στην ελληνική κοινωνία, αναφέρθηκε και σε άλλου τύπου κινδύνους εκτός από τους φυσικούς: Ο κίνδυνος να θεωρηθεί ο αστυνομικός ότι είναι όργανο καταστολής όπως επίσης ο κίνδυνος της διαφθοράς . Αυτούς τους δύο κινδύνους μπορούμε να τους περιορίσουμε πολιτικά. «Είναι άδικο να θεωρείται ο αστυνομικός ότι είναι μόνο όργανο καταστολής και όχι όργανο φύλαξης και ειρήνης. Ο αστυνομικός δεν πρέπει να θεωρείται ότι κάνει τη βρώμικη δουλειά για το κράτος».
Αυτό θα πρέπει αστυνομικοί, πολιτικοί και πολίτες να το αντιληφθούμε και να δουλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Και ταυτόχρονα να δούμε πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε την αστυνομία και τον αστυνομικό από τη διαφθορά, γιατί έτσι διασφαλίζουμε την εικόνα και την αξιοπιστία του.
« Αυτό που θα διασφάλιζε τον αστυνομικό είναι ένα καλύτερο δημοκρατικό κράτος. Το κράτος δικαίου. Η πίστη και του αστυνομικού στο κράτος δικαίου, τη δημοκρατία, την ισονομία και την ισοπολιτεία, η πίστη ότι είναι ένα μέρος από το λαό και υπηρετεί το λαό πρέπει να εμπεδωθεί από τον αστυνομικό. Προτού φτάσουμε να νομοθετούμε ειδικά επιδόματα πρέπει να φτάσουμε σε μια βαθιά σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη και αστυνομικού. Όλοι έχουν ευθύνη για το γεγονός ότι αυτό δεν έχει γίνει. Πολύ συχνά οι πολιτικοί μέμφονται τα Σώματα Ασφαλείας αλλά και η διοίκηση και άνθρωποι της αστυνομίας εμφανίζουν επίσης συχνά στάση απαξίωσης προς την πολιτική. Έτσι όμως απαξιώνεται η δημοκρατία, απαξιώνεται το έλλογο στοιχείο της δημοκρατίας το οποίο αντιπροσωπεύει και ο ίδιος ο αστυνομικός.
Η δική μου συμβολή εδώ είναι μια σκέψη που υπόκειται σε κριτική και απαντήσεις, συνέχισε: Πώς θα μπορούσε η αστυνομία να προστατεύει τους πολίτες αυτοπροστατευόμενη σε ένα κράτος δικαίου. Και κατέφυγε στην Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, από την Γαλλική Επανάσταση, όπου ορίζεται ο ρόλος της έννομης εξουσίας ως θεσμού για το καλό όλων, όχι για ιδιωτικό όφελος. Αυτή την εξουσία ασκεί η αστυνομία, είπε.
Και συνέχισε:
«Είναι κοινός τόπος ότι η άσκηση αυτής της εξουσίας ενέχει ποσοστό επικινδυνότητας πολύ μεγαλύτερο από τα περισσότερα επαγγέλματα». Ωστόσο σύμφωνα με αμερικανικές μελέτες του 2016 το ποσοστό θνησιμότητας σε ώρα εργασίας μεταξύ των αστυνομικών δεν είναι μεγαλύτερο από άλλα επαγγέλματα, όπως πχ. οι πιλότοι ή οι εργάτες ορυχείων. Υπάρχει όμως μια βαθιά ποιοτική διαφορά: οι θάνατοι των αστυνομικών δεν εντάσσονται στο κοινό ατύχημα. Αντιμετωπίζουν ειδικούς κινδύνους, που δεν προκύπτουν από μία τυπική ενέργεια επαγγέλματος. Για αυτό το λόγο συζητάμε. Όμως, συνέχισε ο Νίκος Ξυδάκης (αναφερόμενος σε στοιχεία που αναφέρθηκαν στο πάνελ), οι περισσότεροι θάνατοι προέρχονται από τα τροχαία. Έχει σημασία αυτό, γιατί απλώς και μόνο με τη βελτίωση του εξοπλισμού, έχουμε 20% μείωση τροχαίων όπως ανέφερε προ ολίγου ο ταξίαρχος ιατρός. Επιπλέον με τη βελτίωση της εκπαίδευσης & τεχνικές βελτιώσεις μπορούμε να έχουμε εντυπωσιακή μείωση της έκθεσης στη θνησιμότητα και τον τραυματισμό των ανθρώπων.
«Δώστε μελέτες και προτάσεις προς την υπηρεσιακή και πολιτική ηγεσία ώστε να αλλάξει αυτό», παρότρυνε.
Και συνέχισε:
Είναι σωστό να λέει η αστυνομία ότι κάνει μια επικίνδυνη δουλειά. Πρέπει όμως να το κοινωνήσει και στον πολίτη. Δεν πρέπει να μένουμε μόνο στο επίπεδο μιας συνδικαλιστικής διαπραγμάτευσης. Η ουσία δεν είναι να δώσουμε το επίδομα και «όλα εντάξει». Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει, ο κόσμος απαιτεί την ασφάλεια από τον αστυνομικό και πρέπει να είναι ο μεγάλος συμπαραστάτης στα αιτήματα των αστυνομικών.
Ασφαλώς το επάγγελμα πρέπει να γίνει πιο ασφαλές. Το ποσοστό κινδύνου που αντιστοιχεί σε κάθε επάγγελμα και προπάντων στον αστυνομικό είναι γνωστό. Από την στιγμή που μπαίνει στην Ακαδημία μέσα του παίρνει κάποιες αποφάσεις αλλά ο άσκοπος κίνδυνος, η σπατάλη της ζωής και του ψυχισμού πρέπει να πάψει.
Το γεγονός ότι σε κάποια προηγμένα δημοκρατικά κράτη δεν υπάρχει ειδικό επίδομα για την Αστυνομία δείχνει ότι η ποιότητα της δημοκρατίας και της κοινωνικής ζωής είναι εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να μειώσουν ή να μηδενίσουν τον κίνδυνο. Ο στόχος μας δεν είναι μια κοινωνία όπου ο αστυνομικός θα κινδυνεύει και θα παίρνει επίδομα για αυτό, αλλά μια κοινωνία όπου δεν θα κινδυνεύει .
Μαζί με το αίτημα του ειδικού μισθολογίου, θα έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή το αίτημα για συνεχή εκπαίδευση και επιμόρφωση, για χορήγηση υποτροφιών, πρόσθεσε. Τα περασμένα χρόνια της λιτότητας παρατηρήθηκαν ασυμμετρίες στον τομέα της δημόσιας διοίκησης. Υπάρχει περιθώριο -και μέσα στην αστυνομία- εξορθολογισμού του συστήματος προμηθειών σε εξοπλισμό και αναλώσιμα: «Περιμένω από τα σωματεία και τη φυσική ηγεσία να εισηγηθούν έναν τρόπο εξορθολογισμού. Αυτό θα ήταν η καλύτερη κατάθεση καλοπιστίας προς τον πολίτη. Το καλύτερο δέσιμο με την κοινωνία».
Και κατέληξε στην τοποθέτησή του ο Νίκος Ξυδάκης με τα εξής λόγια:
«Ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον αστυνομικό πέρα από τη διαρκή του έκθεση στον κίνδυνο του δρόμου και του εγκλήματος είναι να του ζητηθεί να πράξει εναντίον του κοινού καλού, εναντίον της ελευθερίας του ανθρώπου όποιος και να είναι αυτός, να γίνει δηλαδή ο ίδιος ο αστυνομικός αντικείμενο εκμετάλλευσης από οποιαδήποτε υπερκείμενη εξουσία. Κάτι τέτοιο μόνο με την αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ αστυνομικού και πολίτη μπορεί να αποφευχθεί και κυρίως μόνο σε ένα κράτος δικαίου» .