A.Τσίπρας: Η συνδικαλιστική ηγεσία της Αστυνομίας να ανέβει προς Θεσσαλονίκη μεριά αντί να ανακοινώνει ότι θα συλλάβει τον Χουλιαράκη- 40% περικοπές στους ενστόλους απο το 2010

Ολόκληρη η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ:

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Παρακολούθησα χθες μεγάλο μέρος των τοποθετήσεων και του προβληματισμού που αναπτύχθηκε στην Κεντρική Επιτροπή.

Και καλωσορίζω το γόνιμο διάλογο εν όψει του 2ου Συνεδρίου του Κόμματος, την κριτική, τις ιδέες και τις προτάσεις που ακούστηκαν.

Και είναι σήμερα πιο χρήσιμες από ποτέ.

Διότι η μάχη όχι μόνο δεν έχει τελειώσει αλλά σήμερα πιο σκληρή από ποτέ.

Γιατί αποδεικνύουμε ότι έχουμε τα κότσια να σπάσουμε αυγά.

Γιατί πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα και συγκρουόμαστε στα αλήθεια και όχι στα λόγια με το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο που ξεζούμισε, για χρόνια ολόκληρα, την παραγωγική δυναμική αυτού του τόπου στην περίοδο της ανάπτυξης, και στην περίοδο της κρίσης λεηλάτησε χωρίς οίκτο την κοινωνία.

Και σήμερα βρισκόμαστε ξανά σε μια περίοδο τομής, όπως ακριβώς συνέβη τις μέρες εκείνες τις σκληρές, τις μέρες του δημοψηφίσματος.

Όλες οι γερασμένες δυνάμεις της παλιάς Ελλάδας έχουν συμμαχήσει σήμερα ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και την Κυβέρνηση μας.

Και έχουν κάθε λόγο να το κάνουν.

Διότι είναι σήμερα που οι ολιγάρχες και το παλιό πολιτικό σύστημα καταλαβαίνουν ότι η Κυβέρνησή μας, όχι μόνο δεν είναι παρένθεση, αλλά ότι έχει βαθιές και γερές ρίζες μέσα στην κοινωνία και είναι πιο σταθερή από ποτέ.

Γιατί παρά τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης κρατήσαμε, και σήμερα η Ελλάδα δεν είναι το μαύρο πρόβατο αλλά σημείο αναφοράς στην Ευρώπη αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες, όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση στην Ελλάδα, αλλά για έξοδο από την κρίση σε όλη την Ευρώπη.

Γιατί παρά τις δυσκολίες η οικονομία δείχνει τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης.

Η ανεργία αργά αλλά σταθερά αποκλιμακώνεται.

Αλλά το κυριότερο είναι ότι ανακάμπτουμε δίχως να αποδεχόμαστε ως μοίρα τη λεηλασία της κοινωνίας.

Βγάζουμε την οικονομία από την κρίση με τη κοινωνία όρθια, παρά τις πολλές φορές παράλογες απαιτήσεις των δανειστών.

Και, ταυτόχρονα, αποδεικνύουμε ότι δεν ήρθαμε εδώ να καταλάβουμε κυβερνητικές καρέκλες, με στόχο να διαχειριστούμε τη κρίση καλύτερα.

Ήρθαμε εδω για να κάνουμε μεγάλες τομές. Θεσμικές τομές.

Να τελειώσουμε με το παλιό, όπως δεσμευθήκαμε ένα χρόνο πριν, στις 20 του Σεπτέμβρη του 2015, όταν μας εμπιστεύτηκε εκ νέου ο λαός μας, μετά τη Συμφωνία, μια Συμφωνία που ήταν πάνω στο τραπέζι και εν γνώσει του, και που απείχε από τις αρχικές μας προσδοκίες.

Με όλα γνωστά, χωρίς υποσχέσεις και ψέματα, όπως διαρκώς, μονότονα επαναλαμβάνει η ΝΔ, που προφανώς θέλει να ξεχάσει ότι υπήρξαν αυτές οι εκλογές.

Το πιο σημαντικό όμως, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι ότι ο ελληνικός λαός, που προφανώς δεν είναι ευχαριστημένος απο το γεγονός ότι είμαστε αναγκασμένοι, μέσα στο πλαίσιο αυτής της Ευρώπης που πολλές φορές δείχνει ένα κυνικό πρόσωπο και σ’ αυτούς τους συσχετισμούς δύναμης, να υλοποιούμε μια Συμφωνία προσαρμογής, ηπιότερη μεν, αλλά προσαρμογής, βλέπει ωστόσο σε κάθε μας βήμα, στη πράξη, την έγνοια μας για τη προστασία των πιο αδύναμων και τις τελευταίες μέρες καταλαβαίνει πλήρως ότι όταν λέγαμε ότι ο νόμος επιτέλους σε αυτόν το τόπο θα εφαρμοστεί για όλους, το εννοούσαμε και σοβαρολογούσαμε

Σε αυτή τη χώρα, λοιπόν, τελείωσαν οι προνομιακές σχέσεις πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, η διαπλοκή και η προστασία από το νόμο κάποιων μεγαλόσχημων.

Από δω και στο εξής ο νόμος ισχύει για όλους.

Και κατανοώ ότι κάποιοι δεν το έχουν συνηθίσει.

Ότι κάποιοι νιώθουν άβολα.

Νιώθουν άβολα που ανεξάρτητη πλέον η δικαιοσύνη κάνει επιτέλους τη δουλειά της:

χωρίς άνωθεν εντολές, χωρίς συγακλύψεις, χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη της εξουσίας να επικρέμεται πάνω από κάθε δικαστικό λειτουργό που κάνει σωστά και έντιμα τη δουλειά του.

Και νιώθουν τόσο άβολα που δεν μπορούν να κρατήσουν τα προσχήματα.

Έχουν εξαπολύσει και πάλι αυτή την ακραία επίθεση ψεύδους και συκοφαντίας.

Ψέυδη για την πορεία της οικονομίας.

Ψεύδη για την πορεία των διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς.

Ψεύδη για την πορεία των συζητήσεων για το χρέος και την επιστροφή στις αγορές.

Ψεύδη για τον διαγωνισμό για τις άδειες.

Πρέπει λοιπόν σήμερα, ξανά, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους ένα προς ένα:

Πρώτον:

Χτες συνάντησα τον Διοικητή της ΤτΕ.

Με τις δηλώσεις του στη συνέχεια ο ίδιος ο κος Στουρνάρας, απάντησε ηχηρά -πιστεύω- στις συκοφαντίες της ΝΔ.

Αναγνώρισε ότι η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και αποσυνέδεσε την διενεργούμενη έρευνα των δικαστικών αρχών στο ΚΕΕΛΠΝΟ, από τις εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα.

Και θέλω να τονίσω: οι σχέσεις της κυβέρνησης με τον διοικητή της ΤτΕ οφείλουν πάντα να κινούνται στο θεσμικό τους πλαίσιο και να προστατεύουν την εμπιστοσύνη και την ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος.

Και τούτο σήμερα είναι κρισιμότερο από ποτέ καθώς η οικονομία έχει μπει σε τροχιά ανάκαμψης.

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που δημοσιεύτηκαν την Πέμπτη δείχνουν ότι η ανεργία έπεσε περαιτέρω στο 23,1% -θυμηθείτε ότι όταν αναλάβαμε ήταν στο 26%- που φυσικά είναι απαράδεκτα υψηλό αλλά είναι και σημάδι ότι κάτι κινείται.

Το δεύτερο τρίμηνο η οικονομία κινήθηκε θετικά και το δεύτερο εξάμηνο έχουμε ήδη περάσει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Δεύτερον:

Οι διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς προχωράνε με τις συνήθεις δυσκολίες, αλλά προχωράνε.

Και αυτό δείχνει ότι όχι μόνο θα καταφέρουμε να τελειώνουμε με τη δόση μέχρι το τέλος του μήνα, που σημειωτέον το μεγαλύτερο μέρος είναι ληξιπρόθεσμα, αλλά και ότι επι της ουσίας θα προχωρήσουν τα όσα δεσμευθήκαμε να κάνουμε από το βήμα της ΔΕΘ.

Και πρώτα και κύρια το σημαντικότερο: το πάγωμα των οφειλών στον ΟΑΕΕ και το ΕΤΑΑ, που θα ανακουφίσει χιλιάδες μικρούς και μεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες.

Τρίτον:

Οι συζητήσεις για το χρέος θα εξελιχθούν σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα των αποφάσεων του Γιούρογκρουπ του περασμένου Μαΐου.

Και πολύ σύντομα θα έχουμε σημαντικές εξελίξεις οι οποίες θα σημάνουν την αρχή του τέλους της επιτροπείας.

Ήδη ο επικεφαλής του ESM, που συνήθως οι δηλώσεις του δεν είναι και πολύ θετικές, εκτίμησε τις προάλλες ότι η Ελλάδα θα καταφέρει σύντομα, εντός του επόμενου έτους να βγει με αξιοπιστία στις αγορές και να αρχίσει μόνη της να αναχρηματοδοτεί το χρέος της.

Ας ακούσουν λοιπόν οι συκοφάντες και οι καταστροφολόγοι, αν όχι εμάς, τουλάχιστον ας ακούσουν τους ίδιους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Και ας σταματήσουν με τις παρεμβάσεις τους να κάνουν κακό στην ίδια τη χώρα.

Γιατί η οικονομία είναι και ψυχολογία και έχουν βαλθεί σε μια καταστροφική προπαγάνδα.

Γιατί στα πρωτοσέλιδά τους, στις ειδήσεις τους, στις δηλώσεις τους περιφέρουν τα προσωπικά συναισθήματά τους.

Άγχος και απογοήτευση.

Καταστρεφόμαστε, λένε

Βουλιάζουμε, φωνάζουν.

Αλλά αυτό δεν αφορά τη χώρα, αφορά τις επιχειρήσεις τους που πήραν λεφτά με θαλασσοδάνεια, τα έβγαλαν στο εξωτερικό και τώρα δεν έχουν να τις χρηματοδοτήσουν γιατί κοπήκαν τα θαλασσοδάνεια.

Αυτοί καταστρέφονται και όχι η χώρα.

Ας σταματήσουν λοιπόν τη δική τους καταστροφή να τη περιφέρουν ως δήθεν καταστροφή της οικονομίας.

Τέταρτον:

Ο διαγωνισμός για τις άδειες αποτέλεσε μια απο τις μεγαλύτερες τομές στη μεταπολίτευση.

Κόντρα σε όλους, κόντρα σε όλα, με μόνο γνώμονα την προστασία του δημόσιου συμφέροντος και την ισότητα όλων απέναντι στο νόμο.

27 ολόκληρα χρόνια, καμιά κυβέρνηση δεν τον τόλμησε, και αν κάποιοι σκεφτήκαν να τον τολμήσουν ποτέ, δεν το επιχείρησαν.

Τα 246 εκατομμύρια, το τεράστιο ύψος του τιμήματος, αποτέλεσε τη ταφόπλακα όλων των επιχειρημάτων της διαπλοκής.

Το λέω ξανά για να το χωνέψουν όλοι.

Μέχρι το τελευταίο ευρώ, θα βγεί απο τις τσέπες ισχυρών συμπολιτών μας που θέλουν να κατέχουν δημόσιες συχνότητες, θα πάει στους πολίτες αυτούς που έχουν ανάγκη. Στον ελληνικό λαό, στην ελληνική κοινωνία.

Και για να τελειώνουμε με την κοροιδία:

Αν κάποιος από τους προσωρινούς υπερθεματιστές -όπως και να λέγεται δεν μας αφορά, κανένας δεν είναι φίλος μας, όλους τους είχαμε κλεισμένους επί τρία εικοσιτετράωρα μέχρι να δώσουν το μεγαλύτερο τίμημα- δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει ή να δικαιολογήσει τα χρήματά του, θα εκπέσει το επόμενο δευτερόλεπτο.

Δεν θα επιτρέψουμε όμως στους κατα συρροή συκοφάντες και τους καθηγητές της διαπλοκής να μας κουνάνε το δάχτυλο.

Διότι κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια.

Όπως έκανε χθες, γι άλλη μια φορά, ο κύριος Μητσοτάκης. Σε μια ομιλία- όργιο συκοφαντίας, καταστροφολογίας και προσωπικής επίθεσης.

Επιτρέψτε μου, κατά παρέκκλιση, να ασχοληθώ λίγο με αυτό.

Δε θα ασχοληθώ με τις προσωπικές επιθέσεις.

Δε με απασχολεί ποσώς το ότι, όπως είπε, δεν του αρέσουν τα πρόσωπά μας.

Τα δικά μας πρόσωπα δεν του αρέσουν επειδή είναι καθαρά.

Του αρέσουν τα πρόσωπα της διαπλοκής.

Με αυτούς έχει μάθει, αυτοί του αρέσουν.

Δε με ενοχλεί αυτό.

Αυτό που με ενοχλεί είναι η επικίνδυνη ακροβασία του.

Χθες ξεκίνησε λέγοντας «δε πρόκειται να κάνω το λάθος να εξαγγείλω πράγματα που δε γίνονται».

Και έκανε ακριβώς αυτό και κάτι παραπάνω: Εξήγγειλε πράγματα επικίνδυνα και για την οικονομία και κυρίως για τη κοινωνία.

¨Όλο το προηγούμενο διάστημα η ΝΔ, ξεχνώντας τις εκλογές του Σεπτέμβρη, λες και δεν υπήρξε μεσοδιάστημα, ψεύτες μας ανεβάζει, ψεύτες μας κατεβάζει για το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Το 2014, όμως, στη Θεσσαλονίκη, παρουσιάσαμε ένα πρόγραμμα που είχε δυο σκέλη, αυτό που αφορούσε το δημοσιονομικό και αυτό που αφορούσε τα μέτρα κοινωνικής στήριξης και θεσμικών αλλαγών.

Το δεύτερο σκέλος έχει ήδη υλοποιηθεί σχεδόν στο σύνολό του.

Μέτρα για την αντιμετώπηση της ανθρωπιστικής κρίσης, δωρεάν οι ανασφάλιστοι στα νοσοκομεία, δωρεάν ρεύμα, στέγη, φαγητό, κάρτα αλληλεγγύης, δωρεάν οι άνεργοι στα ΜΜΜ, δομές κοινωνικής πρόνοιας, προγράμματα για πολλές χιλιάδες θέσεις κοινωφελούς εργασίας, χτύπημα της διαπλοκής με διαγωνισμό για τα κανάλια, έλεγχος των λιστών της φοροδιαφυγής, εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης και απεξάρτησή της απο τις πελατειακές λογικές.

¨Όλα αυτά τα κάναμε ήδη πράξη και ακόμη περισσότερα.

Μέχρι και την πάγια δέσμευσή μας για την απλή αναλογική.

Στο δημοσιονομικό σκέλος, δεν καταφέραμε να τα κάνουμε πράξη.

Όχι όμως γιατί κοροϊδέψαμε.

Δώσαμε τη πιο σκληρή μάχη που χει δώσει ποτέ κυβέρνηση όχι μόνο σε αυτή τη χώρα αλλά σ’ όλη την Ευρώπη, απέναντι σε ετεροβαρείς συσχετισμούς και με διαρκή το κίνδυνο της ασφυξίας, σ’ ένα προσχεδιασμένο και προμελετημένο σκηνικό παρένθεσης.

Δώσαμε τη μάχη ακριβώς για να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε και το δημοσιονομικό σκέλος.

Γιατί τότε μιλάγαμε για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, δηλαδή για μηδενικά πλεονάσματα, απο το 4,5% που είχε δεσμεύσει τη χώρα η κυβέρνηση Σαμαρά.

Δεν καταφέραμε τα μηδενικά πλεονάσματα.

Καταφέραμε όμως 20 δις χαμηλότερα απο αυτά που είχε δεσμευτεί ο Σαμαράς για την τριετία.

Και είναι μπροστά μας η μάχη να τα χαμηλώσουμε κι άλλο απο το 2018 και μετά.

Ο κος Μητσοτάκης χθες τι ακριβώς έκανε;

Αυτός που μας λέει ψεύτες και λαϊκιστές τι ακριβώς έκανε εχθές;

Βγήκε και είπε, ξέρετε εγώ θα μειώσω τρισίμισι δις τους φόρους.

Και όχι μετά το 2018, αν τα καταφέρουμε στην διαπραγμάτευση, με οδικό χάρτη για το χρέος, ή με μείωση των πλεονασμάτων… άμεσα, και ούτε με άλλη διαπραγμάτευση, που προφανώς δεν ξέρει τι σημαίνει.

Πως όμως;

Επειδή είμαι το παιδί των δανειστών.

Επειδή θα είμαι ένα βήμα πιο μπροστά από αυτούς στις παράλογες και αντικοινωνικές σκέψεις και προτάσεις.

Κι έτσι θα του επιτρέψουν να μειώσει φόρους 1,9 δις συν 1,2 περίπου το ΦΠΑ συν τα 250 που θα επιστρέψει στους φίλους του τους καναλάρχες.

Μάλιστα.

Ένα πρώτο ερώτημα είναι :

Καλά, έχεις αυτή την ωραία λύση να μειωθούν οι φόροι, σκοτώνοντας τα νοοκομεία, τα σχολεία, το κοινωνικό κράτος, γιατί δε το κάνατε 1,5 χρόνο πριν που είσασταν στη κυβέρνηση.

Αλλά τότε γιατί για πέντε χρόνια και σκοτώνατε το κοινωνικό κράτος και αυξάνατε τους φόρους;

Γιατί, για να μη ξεχνιόμαστε, ο ΕΝΦΙΑ είναι ο φόρος της ΝΔ και του κ. Σαμαρά. Είναι του κ. Σαμαρά δέσμευση. Πάνω σε αυτή τη δέσμευση είχαμε να διαπραγματευτούμε έξι μήνες. Και όταν πήγαινα στις Βρυξέλες ή στο Βερολίνο μου έλεγαν: αυτά έχει υπογράψει. Είστε συνέχεια του κράτους.

Και μετά μας λέει για το πρόβλημα που αυτοί δημιούργησαν πως έχει μια λύση, αλλά σκοτώνοντας τα νοσοκομεία και διαλύοντας το κοινωνικό κράτος.

Αλλά απο το 3,5 δις που θα ελαφρύνει, μόνο για το 1,9 δίνει κάποιες, ο Θεός να τις κάνει απαντήσεις, από πού θα βρεθούν.

Ας τις δούμε όμως ποιές είναι αυτές, έχει ενδιαφέρον

Αναφέρω ενδεικτικά:

1. Είπε ότι θα εξοικονομήσει 150 εκ από τις προβλεπόμενες αυξήσεις για τους δημοσίους υπαλλήλους. Αυτό που δεν μας είπε, είναι τι σημαίνει αυτό για τους δασκάλους, τους νοσηλευτές, τους γιατρούς, τους πυροσβέστες, τους αστυνομικούς. Που έχουν δει τους μισθούς τους να περικόπτονται πάνω από 40% από το 2010.

Πάνε και οι ωριμάνσεις, πάνε και τα ειδικά μισθολόγια.

Θα πρότεινα, μάλιστα, στην συνδικαλιστική ηγεσία της αστυνομίας αντί να ανακοινώνει ότι θα συλλάβει τον Χουλιαράκη, μήπως να ανέβαινε αυτές τις μέρες προς Θεσσαλονίκη μεριά.

2. Είπε 75 εκατομμύρια ευρώ από την υπάρχουσα σχέση προσλήψεων και αποχωρήσεων από το δημόσιο.

Πάνε λοιπον και οι αναγκαίες προσλήψεις που εμείς εξαγγείλαμε για τα νοσοκομεία και τη παιδεία.

Όταν όλοι γνωρίζουν ότι τα νοσοκομεία είναι χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές, ότι τα σχολεία δουλεύουν με αναπληρωτές, ότι οι ελεγκτικές υπηρεσίες έχουν γονατίσει από την έλλειψη προσωπικού.

Η εμμονή του κου Μητσοτάκη εναντίον του δημόσιου τομέα θα ήταν γραφική αν δεν ήταν επικίνδυνη.

3. Είπε 20 εκατομμύρια ευρώ από τη συγχώνευση κτιριακών υποδομών. Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Μήπως σημαίνει νέο κλείσιμο σχολείων; Νέο κλείσιμο νοσοκομείων; Άλλωστε για το θέμα των σχολείων συμμετέχει σε διάφορες εκδηλώσεις νεοφιλελεύθερων που έχουν την άποψη ότι δεν πρέπει το δημόσιο να πληρώνει, αλλά να μοιράζει κουπόνια και για τα δημόσια και για τα ιδιωτικά.
4. Είπε 400 εκατομμύρια ευρώ από την κατάργηση δομών που δημιουργήθηκαν επι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από εκχωρήσεις υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα.

Ποιες είναι αλήθεια αυτές οι δομές του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δεν μας τις λέει;

Μήπως εννοεί την κατάργηση του προγράμματος για την ανθρωπιστική κρίση που με τόσο κόπο φέραμε και μάλιστα με τους θεσμούς να λένε ότι πρόκειται για μονομερή ενέργεια;

Μήπως εννοεί όλες αυτές τις δυνατότητες που δίνουμε, να σταθούν οι πιο αδύναμοι σ’ αυτή τη κοινωνία;

Και τι είναι αυτές οι εκχωρήσεις στον ιδιωτικό τομέα;

Προφανώς εννοεί τους εργολάβους με τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους που όχι μόνο δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας σε νοσοκομεία και Υπουργεία αλλά αποδείχτηκε ότι κοστίζουν και πολύ ακριβότερα στο ελληνικό δημόσιο.

5. Είπε 100 εκ ευρώ με συμψηφισμό οφειλών στον ΟΓΑ με τις αγροτικές επιδοτήσεις.

Σκοπεύει λοιπόν να κόψει κάθε ρευστότητα για τους μικρούς και μεσαίους αγρότες, ώστε να συγκεντρωθεί η παραγωγή στις μεγάλες αγροτικές επιχειρήσεις και χιλιάδες αγρότες να βρεθούν στον αέρα.

Και να μη ξεχάσω, βέβαια, και την εμμονή του με την ΕΡΤ, να μειώσει στο μισό το ανταποδοτικό τέλος, να απολυθούν ξανά εργαζόμενοι, να γίνει η ΕΡΤ ξανά μια ΔΤ με πρόγραμμα ικανοποιητικό για να κοιμίζεις το βράδυ τα παιδιά σου και όχι για να βλέπει κανείς και να χαίρεται Δημόσια Τηλεόραση, προς όφελος φυσικά των ανταγωνιστών. Δηλαδή των καναλαρχών στους οποίους θα επιστρέψει τα 250 εκατ. και θα αλωνίζουνε.

Αλλά ακόμη και όλα αυτά τα ακραία μέτρα, που επαναλαμβάνω ότι δεν είναι αρκετά για να πιάσει τα 3,5 δις ευρώ, είναι μέτρα με στόχο να δώσουν φοροελαφρύνσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις.

Φοβάμαι ακόμη και να σκεφτώ πώς ακριβώς θα επιτύχει όσα υπόσχεται.

Ας το πούμε λοιπον καθαρά.

Ο κος Μητσοτάκης σκοπεύει να περικόψει κι άλλο τον κοινωνικό προϋπολογισμό, να αφαιρέσει από την κοινωνική πλειοψηφία, για να επιστρέψει στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Όχι στην υγιή επιχειρηματικότητα. Στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Το πνεύμα της επιχειρηματικότητας που πιστεύει ο κ. Μητσοτάκης είναι αυτό της SIEMENS και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.

Σκοπεύει να επιστρέψει τη χώρα στα πιο μαύρα χρόνια της καταστροφικής πενταετίας 2010-2015 και να συνεχίσει εκείνη την πολιτική που μας έφερε εδώ που μας έφερε.

Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι επέμεινε τόσο πολύ στην ανάγκη για επιθετικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά δεν βρήκε ούτε μια λέξη να πει για τους εργαζόμενους, για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, για τα εργασιακά δικαιώματα. Την στιγμή, μάλιστα, που αυτή είναι η επίμαχη συζήτηση για την δεύτερη αξιολόγηση.

Το τετράπτυχο λοιπόν της ΝΔ του κου Μητσοτάκη είναι:

Περικοπές – Απολύσεις – Ξεπούλημα – Απορρύθμιση.

Εμείς λοιπόν δεν έχουμε παρά να τον ευχαριστήσουμε για τη χθεσινή του παρουσία.

Γιατί θύμησε σε όλους τους Έλληνες κάτι που θέλουν να ξεχάσουν.

Τη καταστροφική πενταετία 2010-2015.

Πιστεύω ότι κάθε φορά που ο Ευκλείδης βρίσκεται στα δύσκολα ίσως είναι καλό να κάνει τέτοιες ομιλίες ο κ. Μητσοτάκης…

Αλλά για να σοβαρευτούμε, πιστεύω πως είναι κοινωνική αναγκαιότητα να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να μην επιτρέψουμε αυτές τις πολιτικές.

Να μην επιτρέψουμε να γυρίσει η χώρα μας 5 χρόνια πίσω. Στις πιο σκοτεινές μέρες της μνημονιακής πολιτικής.

Και δε θα επιστρέψουμε.

Η Ελλάδα δε γυρίζει πίσω.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

μετά από αυτή την αναγκαία παρένθεση, που υπό κανονικές συνθήκες αυτή η κριτική θα έπρεπε να γίνεται σε δημόσια βήματα, αλλά δεν θα γίνει το επόμενο διάστημα, λιβανιστήρια θα γίνουν σε δημόσια βήματα, γι' αυτό κι εγώ δράττομαι της ευκαιρίας της δημόσιας σύνδεσης και της κάλυψης της ομιλίας μου στην ΚΕ για να πω συγκεκριμένα πράγματα. Επιτρέψτε μου όμως να επιστρέψω στα του Συνεδρίου μας.

Το επόμενο διάστημα και εν όψει του Συνεδρίου μας πέφτει στις πλάτες μας ένα ιστορικό καθήκον.

Το καθήκον της ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας απέναντι στις δυνάμεις που πρωταγωνίστησαν στην καταστροφή της πενταετίας 2010-2015.

Των δυνάμεων που δεν έκαναν ποτέ στοιχειώδη αυτοκριτική για τα μέτρα των 65 δις.

Για την απώλεια του 25% του εθνικού εισοδήματος. Για την εκτίναξη της ανεργίας στο 28%.

Για τα εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα, τη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας.

Το καθήκον μας είναι να αναδείξουμε μια εναλλακτική.

Και το καθήκον αυτό πηγάζει από τον ξεχωριστό ρόλο που επιφύλαξε στο κόμμα μας η κοινωνική κίνηση και η επιθυμία ενός ολόκληρου λαού για αλλαγή πορείας.

Σήμερα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κρίσιμα ερωτήματα.

Ερωτήματα που δεν απαντώνται στη σφαίρα μονάχα της θεωρίας αλλά πρέπει να απαντηθούν στην ίδια την πράξη.

Στο σήμερα.

Με δεδομένες τις συνθήκες και το δυσμενή διεθνή συσχετισμό δύναμης.

Που δεν τα διαλέξαμε όμως εμείς.

Αλλά μας έτυχαν. Γιατί οι άνθρωποι δεν διαλέγουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν. Οι συνθήκες τους διαλέγουν.

18 μήνες τώρα, έχουμε αναλάβει το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης μιας χώρας που βίωσε μια πρωτοφανή πενταετή καταστροφή.

Και είμαστε περήφανοι και περήφανες που η προσπάθειά μας είναι κομμάτι μιας γενικότερης πορείας ανασυγκρότησης των προοδευτικών δυνάμεων και ιδεών, τόσο στην Ευρώπη όσο και ευρύτερα.

Από την πρώτη στιγμή έχουμε επιλέξει να κινηθούμε με άξονα αυτό το ιστορικό, πολιτικό και ηθικό καθήκον.

Το καθήκον της πρώτης αριστερής κυβέρνησης μεταπολεμικά στην Ευρώπη, αν εξαιρέσουμε την Κύπρο, να επηρεάσει και να πυροδοτήσει εξελίξεις προς όφελος των λαϊκών τάξεων. Αυτό είναι το καθήκον μας.

Γιατί δεν μας ταιριάζει η παραίτηση.

Η αριστερά δεν παραιτείται από τον αγώνα γιατί οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες.

Τον δίνει τον αγώνα μέχρι το τέλος, προς όφελος των κοινωνικών δυνάμεων που εκπροσωπεί, με ταξική μεροληψία.

Και το στοίχημα είναι επιτέλους η αριστερά να μάθει να κερδίζει.

Τόσο τις μάχες να κερδίζει, όσο και τον πόλεμο.

Να αφήσει πίσω της τη μοιρολατρία της ήττας.

Αυτή ακριβώς ήταν και παραμένει η βασική μας μέριμνα.

Να πάψει η Ελλάδα να είναι χώρα – παρίας.

Ουραγός των πολιτικών εξελίξεων.

Αδύναμη να διατυπώσει φωνή και άποψη για τα ανοιχτά ζητήματα που αφορούν το μέλλον του κοινού μας σπιτιού: Το μέλλον της Ευρώπης.

Σε αυτή την κατεύθυνση αγωνιστήκαμε, αγωνιζόμαστε και θα αγωνιστούμε για τον οριστικό τερματισμό της λιτότητας και για την επιστροφή στην ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη.

Δώσαμε μάχες σκληρές, οριακές, κάναμε συμβιβασμούς, όμως ποτέ δεν πήγαμε πίσω από τον ιδρυτικό στόχο του ΣΥΡΙΖΑ.

Την εδραίωση μιας άλλης Ευρώπης.

Της Ευρώπης που προστατεύει και διευρύνει τα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα.

Που εμβαθύνει τη δημοκρατία στο εσωτερικό της.

Που σέβεται και διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού το περιβάλλον.

Που διακατέχεται από τις αξίες της αλληλεγγύης και της συνεργασίας.

Που παίζει ενεργό ρόλο στη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας, τόσο στο εσωτερικό της όσο και διεθνώς.

Γιατί ακόμα και τότε που μιλούσαμε πολύ θεωρητικά -δεν είχαμε δει στην πράξη τι σημαίνει να μάχεσαι γι αυτά- και μάλιστα πολύ προφητικά, πολλά χρόνια πριν τον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι είχαν πει ότι η Ευρώπη αποτελεί το τελευταίο πεδίο της ταξικής πάλης την οποία πρέπει να δώσουμε συλλογικά.

Και γι’ αυτό εργαζόμαστε αυτόν τον ενάμιση χρόνο που βρισκόμαστε στην κυβέρνηση.

Και εργαζόμαστε τόσο στο κοινωνικό επίπεδο όσο και στο θεσμικό.

Πριν δυόμιση χρόνια, πριν ακόμα βρεθούμε στην κυβέρνηση, βάλαμε το ζήτημα της κοινωνικής Ευρώπης στο επίκεντρο της μάχης των Ευρωεκλογών.

Το περασμένο καλοκαίρι η Ελλάδα έγινε ο δέκτης της παγκόσμιας αλληλεγγύης στον αγώνα του λαού ενάντια στη λιτότητα.

Το ισχυρό μήνυμα που έστειλε ο ελληνικός λαός εγγράφεται στις πλούσιες παραδόσεις των ευρωπαϊκών λαών και κανένας δεν μπορεί να το ξεγράψει. Είναι μια ιστορική παρακαταθήκη.

Παράλληλα όμως, συνεχίζουμε να δίνουμε μάχες και να παίρνουμε πρωτοβουλίες και στο διακυβερνητικό επίπεδο.

Καταφέραμε να κάνουμε ένα σημαντικό βήμα συμπόρευσης των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, με την πρώτη Ευρωμεσογειακή Σύνοδο στην Αθήνα.

Η διακήρυξη της οποίας είναι η αποτύπωση των κοινών επιδιώξεων μας, για την Ευρώπη που πρέπει να πορευτεί ενωμένη και να κλείσει οριστικά τον κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας που πλήγωσε και πληγώνει πρωτίστως τις χώρες της δικής μας περιοχής.

Και βλέπουμε τις τελευταίες μέρες, αυτές οι επιδιώξεις να βρίσκουν ευήκοα ώτα πλέον και εντός της ηγεσίας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Είναι ενδεικτική η τοποθέτηση του προέδρου Γιούνκερ, ο οποίος προέρχεται από την κατεξοχήν αντίπαλη πολιτική οικογένεια, στο Ευρωκοινοβούλιο.

Δεν ξέρω αν θα υλοποιηθούν αυτά που είπε. Έχει όμως σημασία ότι ειπώθηκαν.

Ήταν μια τοποθέτηση που στον πυρήνα της καταδεικνύει τα συσσωρευμένα λάθη των περασμένων χρόνων και προτείνει διέξοδο μέσω της ενίσχυσης των επενδύσεων και της εργασίας, πρωτίστως για τις χώρες που βίωσαν τις μεγαλύτερες συνέπειες από την κρίση.

Επαναλαμβάνω, λοιπόν: Δεν ξέρω αν θα υλοποιηθούν αυτά. Θέλει μάχες, μεγάλες μάχες για να υλοποιηθούν, αλλά πρέπει να καλωσορίσουμε αυτό το πρώτο βήμα.

Και να ελπίσουμε να αποτελέσει και παράδειγμα και στους υπόλοιπους, εκεί στην πολιτική οικογένεια του ΕΛΚ, αλλά και στους Σοσιαλδημοκράτες θα έλεγα, μιας και ορισμένοι από αυτούς δεν είναι πιο μπροστά.

Αναφέρθηκα όμως και σε μια άλλη αξία της Ευρώπης που οραματιζόμαστε.

Την αξία της αλληλεγγύης και της συνεργασίας. Και, θα πρόσθετα εδώ, και του ανθρωπισμού.

Αυτή η αξία είναι ακρογωνιαίος λίθος όταν ανοίγονται προκλήσεις όπως αυτή του προσφυγικού.

Και γνωρίζουν όλοι και όλες ότι η χώρα μας, μα πάνω απ’ όλα ο ίδιος ο λαός μας, έχει δώσει μαθήματα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.

Υποδεχτήκαμε τους κυνηγημένους, δώσαμε περίθαλψη και φροντίδα, όμως βρήκαμε απέναντι μας και τείχη από κάποιους πιο… «πολιτισμένους» από εμάς. Έστηναν τείχη αυτοί…

Φράχτες, κλειστά σύνορα, μίσος και ξενοφοβία.

Όλα αυτά δηλαδή που τρέφουν το τέρας της ακροδεξιάς, που απειλεί τη δημοκρατική συγκρότηση της Ευρώπης.

Αυτή η απειλή, όμως, εξουδετερώνεται μονάχα με έναν τρόπο. Μέσω της αλληλεγγύης και της συνεργασίας.

Αυτά ακριβώς είναι που οφείλει να δείξει η Ευρώπη στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες πρώτης υποδοχής.

Και είναι σημαντική η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου που καλεί τις υπόλοιπες χώρες να δεχθούν πρόσφυγες από την Ελλάδα και την Ιταλία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Ήδη από την περίοδο πριν την ανάληψη της διακυβέρνησης γνωρίζαμε ότι η αποστολή μας ήταν δύσκολη.

Διότι, η προσπάθεια μας δεν αφορούσε και δεν αφορά μονάχα την ανασυγκρότηση της οικονομίας και την αποκατάσταση των αδικιών για την κοινωνική πλειοψηφία.

Βρεθήκαμε στην κυβέρνηση με στόχο να αλλάξουμε ένα ολόκληρο πλέγμα πρακτικών, αντιλήψεων και διαδικασιών.

Με σχέδιο τη δημοκρατική εμβάθυνση, τη θεσμική θωράκιση και ανασυγκρότησης της χώρας.

Διότι εμείς αναλάβαμε για να αλλάξουμε τα πράγματα.

Και να δημιουργήσουμε μόνιμες, δημοκρατικές και αξιοκρατικές δομές που προσιδιάζουν σε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος δικαίου.

Αυτό το κράτος οφείλει να έχει και πλέον έχει:

Ένα εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής, όπου η εκπροσώπηση των πολιτικών δυνάμεων στο κοινοβούλιο θα είναι άμεσα συναρτώμενη με την ψήφο κάθε πολίτη. Κι εγώ θα προσέθετα, ένα σύστημα απλής αναλογικής και στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Οφείλει να έχει ένα αξιοκρατικό σύστημα για την επιλογή των στελεχών του δημοσίου.

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα ευνοεί τη γνώση και την καλλιέργεια, πέρα από τα αποτυχημένα εξεταστικοκεντρικά μοντέλα.

Οφείλει να έχει απόλυτο σεβασμό στη διάκριση των εξουσιών. Με σεβασμό στον ρόλο της Δικαιοσύνης και του κρίσιμου ρόλου της στη λειτουργία του πολιτεύματος.

Ισότητα όλων απέναντι στους νόμους.

Ίσα δικαιώματα για κάθε πολίτη ανεξαρτήτως καταγωγής, φύλου, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού.

Οφείλει να έχει Κοινωνικό κράτος.

Με επαρκή χρηματοδότηση της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας και ταυτόχρονα με ένα βιώσιμο και δίκαιο συνταξιοδοτικό σύστημα.

Και θέλω να σταθώ ιδιαίτερα εδώ.

Διότι φαίνεται ότι ακόμα και με τους περιορισμένους πόρους που διαθέτουμε, έχουμε ήδη καταφέρει μια μεγάλη επιτυχία.

Φέτος, για πρώτη φορά, τα σχολεία, όλα τα σχολεία, και στα πιο απομακρυσμένα νησιά και στις πιο δυσπρόσιτες περιοχές της χώρας, στα ορεινά χωριά, άνοιξαν στην ώρα τους.

Οι εκπαιδευτικοί ήταν στις θέσεις τους και τα βιβλία στα χέρια των παιδιών.

Εμείς δεν μοιράσαμε φωτοτυπίες.

Και θα το πω: Όσα ψέματα κι αν πουν στις τηλεοράσεις τους, στις εφημερίδες τους, στις ανακοινώσεις τους, αυτό που τελικά μένει στον κόσμο είναι η εικόνα από την καθημερινότητα του.

Και σήμερα ο κόσμος βλέπει ότι τα σχολεία μας λειτουργούν κανονικά από την πρώτη μέρα, ίσως για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες.

Και πιστεύω πως αυτά τα ζητήματα της καθημερινότητας είναι που μπορεί να κάνουν τη διαφορά.

Και θα πρέπει να συνεχίσουμε στην ίδια κατεύθυνση: Επόμενος μεγάλος στόχος, μετά την επιστροφή στην κανονικότητα στα σχολεία, είναι να επιστρέψουμε στην κανονικότητα και στα νοσοκομεία. Στα δημόσια νοσοκομεία. Και βάλαμε στοίχημα με τον εαυτό μας, μέσα στον επόμενο χρόνο, να έχουμε ανατρέψει την πολύ άσχημη εικόνα των δημόσιων νοσοκομείων που κληρονομήσαμε.

Και το πρώτο βήμα γι αυτό θα είναι οι 10.000 προσλήψεις -ευτυχώς δεν υπάρχει Μητσοτάκης στην κυβέρνηση και θα γίνουν προσλήψεις- ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού εντός του 2017.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Έχουμε μπροστά μας μάχες σε χρόνο ενεστώτα.

Και η σημαντικότερη όλων αφορά το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης, όπου επιδίωξη μας είναι η αποκατάσταση μιας στρέβλωσης που αποτέλεσε επιλογή των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων στα χρόνια της κρίσης.

Αναφέρομαι στην ανάγκη επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Την επαναφορά, δηλαδή, σε αυτό που ορίζει το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Και η σημασία αυτής της επιδίωξής μας έχει και ένα βαθύτερο χαρακτήρα, πέρα από την αυτονόητη βελτίωση της θέσης του κόσμου της εργασίας.

Διότι έχει σημασία σε αυτή την περίοδο να καταρριφθούν στην πράξη οι μύθοι του νεοφιλελεύθερου μονοδρόμου που αποτέλεσαν οδηγό στα χρόνια της κρίσης στη χώρα μας.

Έχω μιλήσει επανειλημμένα για το στόχο της δίκαιης ανάπτυξης.

Μιας ανάπτυξης που θα βασίζεται στην παραγωγή νέου πλούτου, με ταυτόχρονη όμως την προστασία της εργασίας και των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτή.

Η προτεραιότητά μας αυτή πηγάζει από τη βαθιά μας πεποίθηση που δεν είναι μονάχα ιδεολογική, αλλά επιβεβαιώνεται από τα ίδια τα πράγματα.

Διότι έχει πια αποδειχθεί ότι η ανάπτυξη στα συντρίμμια της εργασίας και του κοινωνικού κράτους, δεν είναι ένα σχέδιο που τους αφορά όλους. Δεν μπορεί να εγγυηθεί την καθολική και διαρκή κοινωνική ευημερία.

Η νεοφιλελεύθερη συνταγή –αυτή που οδήγησε την παγκόσμια οικονομία στα βράχια– προτάσσει το μοντέλο της πλήρους και ολοκληρωτικής απορύθμισης της εργασίας.

Της εργασίας χωρίς εγγυημένο αξιοπρεπή μισθό, χωρίς 8ωρο, χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Μιας κατάστασης διαρκούς ανασφάλειας που κυριαρχεί ο φόβος της απόλυσης και της ανεργίας.

Αυτή η συνταγή στην Ελλάδα εφαρμόστηκε, επεκτάθηκε και φυσικά απέτυχε.

Το ΑΕΠ συρρικνώθηκε, οι μισθοί κατέρρευσαν, η ανεργία εκτοξεύτηκε.

Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η ελληνική οικονομία έγινε πιο ανταγωνιστική.

Γιατί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας δεν επιτυγχάνεται με τη μείωση του μισθολογικού κόστους.

Αντίθετα, η αύξηση των μισθών και η αναδιανομή εισοδημάτων υπέρ του κόσμου της εργασίας είναι προϋπόθεση της ανάπτυξης, όχι αποτέλεσμα της.

Βρισκόμαστε σε ένα σημείο που η ελληνική οικονομία βρίσκεται προ των πυλών της ανάπτυξης.

Αυτή η ανάπτυξη οφείλει να έχει πολλαπλασιαστικά οφέλη σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Όφελος για τους εργαζόμενους που αυξάνουν την αγοραστική τους δύναμη.

Όφελος για την αγορά που θα δει την ενεργό ζήτηση να μεγαλώνει.

Όφελος για το ασφαλιστικό σύστημα, που με το χτύπημα της μαύρης και αδήλωτης εργασίας, θα μπορεί να είναι βιώσιμο.

Όφελος για τις επιχειρήσεις, διότι σταθερή και αξιοπρεπής εργασία σημαίνει αύξηση της παραγωγικότητας του εργαζόμενου.

Αυτά είναι τα θέματα του Συνεδρίου μας. Σ’ αυτά πρέπει να πάρουμε θέση. Σ’ αυτά πρέπει να πάρει θέση το κυβερνητικό κόμμα λίγο πριν την κρίσιμη αξιολόγηση. Αυτά πρέπει να συζητήσουμε και όχι μόνοι μας, μεταξύ μας, όχι ποιους θα εκλέξουμε και τι θα εκλέξουμε. Ανοιχτά, με τους πολίτες, με αυτούς που μας ψήφισαν, με αυτούς που μας παρακολουθούν, με ένα ανοιχτό κάλεσμα. Να πουν απόψεις, θέσεις. Να καταθέσουν εμπειρίες, απόψεις, ιδέες. Όλοι οι ενεργοί προοδευτικοί πολίτες, αυτοί που πέρασαν κατά καιρούς από το χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Αυτοί που έφυγαν και είναι σήμερα ταλαντευόμενοι και αυτοί που έρχονται και δεν πρέπει να τους κλείνουμε την πόρτα.

Παράλληλα όμως, όσα ανέφερα παραπάνω είναι κομμάτι ενός σχεδιασμού που αφορά και το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας.

Η Ελλάδα των νέων επιστημόνων, με σχεδόν 50% του πληθυσμού να έχει πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, πρέπει να αλλάξει παραγωγικό προσανατολισμό.

Από το αποτυχημένο μοντέλο της οικονομίας εντάσεως εργασίας, στρατηγικός μας στόχος είναι το πέρασμα σε μια οικονομία εντάσεως γνώσης και κεφαλαίου.

Γιατί έχουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα να το πετύχουμε, και πρέπει να επενδύσουμε σε αυτά.

Για το λόγο αυτό, προσανατολίζουμε στοχευμένα όλους τους διαθέσιμους πόρους προς αυτή την κατεύθυνση.

Και την ίδια στιγμή, αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες ώστε να στηριχθεί η κοινωνική οικονομία και τα συνεργατικά σχήματα.

Για να επαναφέρουμε την πυρηνική αυτή ιδέα της Αριστεράς στην εργασία, στο επίκεντρο της παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Για να δημιουργήσουμε ένα διαφορετικό παραγωγικό μοντέλο και να αφήσουμε βαθύ το στίγμα μας στην οικονομική δομή.

Αυτό είναι το μεγάλο μας στοίχημα.

Αυτός είναι ο στρατηγικός μας ορίζοντας. Και όχι βεβαίως να διαχειριστούμε καλύτερα ή πιο έντιμα την μνημονιακή πολιτική.

Δεν θέλουμε απλά να επιβιώσουμε από την επιτροπεία, γιατί η επιτροπεία είναι επιτροπεία και στόχος είναι να βγούμε από αυτή, αλλά και να βάλουμε τις βάσεις για τον ριζικό κοινωνικό και οικονομικό μετασχηματισμό.

Και σε αυτόν ακριβώς τον αγώνα δεν χρειαζόμαστε απλώς καλούς υπουργούς και καλούς τεχνοκράτες.

Χρειαζόμαστε μια κοινωνία αλλά και ένα κόμμα σε διαρκή κίνηση και εγρήγορση.

Χρειαζόμαστε έναν ΣΥΡΙΖΑ μαζικό, ισχυρό και κοινωνικά γειωμένο.

Χρειαζόμαστε να μιλήσουμε λοιπόν για το κόμμα μας.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, που μέσα σε μια δεκαετία έχει κάνει άλματα και έχει καταφέρει νίκες που για δεκαετίες κόμματα της Αριστεράς δεν γνώρισαν ποτέ στην ιστορία τους.

Και, σήμερα, σε αυτή την κρίσιμη καμπή για την πορεία του κόμματος και συνολικά της ελληνικής Αριστεράς, οφείλουμε να δούμε πώς πραγματικά οικοδομείται ένας πολιτικός οργανισμός της σύγχρονης, δημοκρατικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Η παράδοση και η ιστορία μας είναι πλούσια. Είναι πλούσια σε αγώνες, σε μάχες, σε θυσίες.

Και δεν απορρίπτουμε, ούτε διαγράφουμε τίποτα, διότι όλα συνέβαλαν στο να φτάσουμε ως εδώ.

Χρειάζεται όμως σήμερα να υπερβούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Και αναφέρομαι στην ανάγκη της μαζικής απεύθυνσης του κόμματος.

Στην ανάγκη γείωσης του με τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, τον κόσμο της εργασίας, του πολιτισμού και της γνώσης.

Μα πάνω απ’ όλα στην ανάγκη να μιλήσουμε, να κινητοποιήσουμε, να εμπνεύσουμε τους νέους και τις νέες της πατρίδας μας.

Να γίνουμε μέρος της λύσης για τη νέα γενιά.

Είναι δεδομένο. Η οργανωτική δύναμη του κόμματός μας απέχει τόσο από την εκλογική όσο και από την ευρύτερη κοινωνική επιρροή του. Αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε.

Οι λόγοι δεν είναι άγνωστοι.

Και συνδέονται άμεσα τόσο με την κρίση αντιπροσώπευσης όσο όμως και με την υποχώρηση της έννοιας της συλλογικής δράσης.

Αυτό το φαινόμενο δεν είναι ορατό μονάχα στους κόλπους της Αριστεράς.

Όμως, μόνο η Αριστερά μπορεί να απαντήσει πειστικά σε αυτή την πρόκληση.

Στο να καταφέρει δηλαδή να εμπλέξει ξανά τον κόσμο στις διαδικασίες της συλλογικής δράσης, κομμάτι της οποίας είναι και η πολιτική στράτευση.

Σε αυτή τη μάχη πρέπει να ριχτούν οι δυνάμεις του κόμματος το επόμενο διάστημα.

Ενόψει του Συνεδρίου, έχουμε βήματα μπροστά μας. Ίσως κάποιοι να έλεγαν ότι αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει ήδη. Αλλά, έστω και τώρα, ας αξιοποιήσουμε αυτό τον σημαντικό σταθμό, που είναι το Συνέδριο, για να δώσουμε μια μεγάλη ώθηση σ’ αυτή τη μάχη.

Και επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε συγκεκριμένα βήματα που έχουμε μπροστά αυτό τον ένα μήνα:

Νομίζω πως πρέπει να συνεχίσουμε την παράδοση των ανοιχτών συνελεύσεων.

Του τρόπου, δηλαδή, που διδαχθήκαμε από τις πλατείες της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας.

Να παρουσιάσουμε τις θέσεις μας όχι πίσω από κλειστές πόρτες και μεταξύ μας, αλλά με τρόπο πλατύ και δημόσιο.

Και ξέρετε κάτι… Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός ή των δύο χεριών ορισμένοι προβοκάτορες, γνωστοί, με τις κάμερες δίπλα τους συνεννοημένοι για να πιάσουν ένα ενσταντανέ, για να πιάσουν την εικόνα της διαμαρτυρίας… μια, δυο, τρεις, τέσσερεις, δεν μας πειράζει. Στο τέλος θα καταλάβει και ο λαός που παρακολουθεί και ο κόσμος και οι πολίτες και η κοινωνία, ότι αυτή δεν είναι η πραγματική εικόνα. Δεν μπορεί οι αριστεροί και οι αριστερές απέναντι στην προβοκάτσια να κιοτεύουν. Θα είμαστε εκεί, ανοιχτά, και θα μιλάμε στον κόσμο. Θα ακούμε την κριτική τους.

Και πρέπει να δημιουργήσουμε όρους συνδιαμόρφωσης και ενεργής συμμετοχής ανθρώπων που μπορούν να παίξουν ρόλο στην προσπάθεια για την αλλαγή του κοινωνικού και παραγωγικού μοντέλου της χώρας.

Και δεν ζητάμε πιστοποιητικά αριστερών φρονημάτων.

Όποιος αντιλαμβάνεται την ανάγκη του στόχου που έχουμε θέσει και ανιδιοτελώς επιθυμεί να συμβάλλει, είναι ευπρόσδεκτος.

Να προσανατολιστούμε στα πραγματικά ζητήματα που αντιμετωπίζει κάθε περιοχή και κοινωνικός χώρος.

Η πολιτική με π μικρό, είναι πολλές φορές σημαντικότερη από αυτή με το π κεφαλαίο.

Η καθημερινότητα, οι τοπικές ανάγκες, τα εξειδικευμένα ζητήματα οφείλουν να είναι μέριμνα μας.

Να αξιοποιήσουμε όλο το στελεχιακό μας δυναμικό, από υπουργούς και βουλευτές μέχρι τις Νομαρχιακές για να ενημερώσουμε τον κόσμο για τη δράση μας.

Η αδιαμεσολάβητη επαφή με την κοινωνία είναι όρος για να ξεπεραστεί αυτή η εκστρατεία συκοφάντησης και δυσφήμησης απέναντι στο χώρο μας.

Και επαναλαμβάνω: Να δώσουμε βάρος στη νέα γενιά, που σημαίνει να δώσουμε βάρος στην ενίσχυση της νεολαίας. Και δεν εννοώ μονάχα την ηθική στήριξη της προσπάθειας των συντρόφων της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.

Το κόμμα χρειάζεται να αναπτύξει μια συγκεκριμένη πολιτική για τη νέα γενιά.

Να διατυπώσει θέσεις και προγραμματικούς άξονες για το πώς θα βρουν ξανά προοπτική όλοι αυτοί που βαφτίστηκαν από τους νεοφιλελεύθερους ως χαμένη γενιά.

Και επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό το τελευταίο σημείο έχει κομβική σημασία.

Διότι διακηρυγμένος μας στόχος ως κυβέρνηση είναι να βάλουμε τέλος στην εποχή του Brain Drain.

Στη φυγή νέων ανθρώπων με γνώσεις και δεξιότητες, στο εξωτερικό.

Υπάρχουν μια σειρά από πρωτοβουλίες που θα υλοποιηθούν το επόμενο διάστημα σε αυτό τον τομέα. Χρειάζεται το κόμμα και η Νεολαία του να παίξει ενεργό ρόλο σε αυτή την υπόθεση.

Να ακούσουμε τους νέους, να αφουγκραστούμε τις αγωνίες τους και μαζί τους να επεξεργαστούμε την εναλλακτική λύση.

Είναι εξάλλου η πρώτη φορά μετά από χρόνια που μια κυβέρνηση θέτει τη νέα γενιά ως προϋπόθεση της λύσης και όχι ως κομμάτι του προβλήματος για τη χώρα.

Και τα περιθώρια δράσης μας σε αυτό τον τομέα είναι ανεξάντλητα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Έχουμε μπροστά μας ανοιχτές προκλήσεις.

Για την Αριστερά, για τη χώρα, για την Ευρώπη.

Έχουμε μπροστά μας ένα κρίσιμο Συνέδριο, αλλά και μάχες. Μάχες καθημερινές.

Επιλέξαμε να αγωνιστούμε από θέσεις ευθύνης και όχι από τη θέση του σχολιαστή των εξελίξεων. Όπως κάποιοι άλλοι σύντροφοί μας παλιοί ή σύντροφοί μας στην Αριστερά γενικότερα που δεν βρεθήκαμε στο ίδιο κόμμα ποτέ. Το επιλέγουν ιστορικά να είναι σχολιαστές… Εμείς επιλέξαμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή.

Επιλέξαμε να είμαστε η Αριστερά του αποτελέσματος, που παρεμβαίνει ενεργά και αποφασιστικά στην υπόθεση της αλλαγής των κοινωνικών συσχετισμών. Και στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.

Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού, ο στρατηγικός μας ορίζοντας, δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη.

Πυξίδα μας, όμως, είναι οι αρχές και οι αξίες που μας συγκρότησαν πολιτικά και ιδεολογικά ως αριστερούς και αριστερές.

Η κοινωνική δικαιοσύνη, η δημοκρατία, η ισότητα, η συλλογικότητα.

Ο δρόμος που έχουμε επιλέξει είναι δύσβατος αλλά έχει προορισμό.

Ο προορισμός αυτός δεν είναι άλλος από αυτόν που οραματίστηκαν όσοι αγωνίστηκαν για την πρόοδο, την ειρήνη, τη δημοκρατία.

Και το ταξίδι μας μπορεί να έχει άλλοτε ήρεμα νερά και άλλοτε ταραγμένα, όμως για μας –αντίθετα με τον ποιητή– σημασία έχει ο προορισμός.

Και, συντρόφισσες και σύντροφοι, οι τελευταίες ημέρες -γιατί ξεκίνησα λέγοντας ότι ζούμε την ένταση των ημερών του δημοψηφίσματος στο δημόσιο χώρο από τις αντιδράσεις της ολιγαρχίας που νιώθει πραγματικά ότι εννοούμε όσα λέγαμε- απέδειξαν κάτι: Είχα πει σε μια ομιλία μου στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη ότι τα σκυλιά ουρλιάζουν αλλά το καραβάνι προχωρά. Όχι μόνο ουρλιάζουν, αλυχτάνε αλλά δε δαγκώνουν. Αυτό αποδείχτηκε. Δεν έχουν δόντια να δαγκώσουν.

Θα τα καταφέρουμε