''Εχω έναν φίλο Λιμενικό...''

Έχω ένα φίλο που είναι λιμενικός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη ζημιά που είχε πάθει, όταν βρήκε τον πρώτο πνιγμένο άνθρωπο. Ήταν ένας νεαρός ψαράς που είχε χαθεί μερικές μέρες πριν.

Ο φίλος μου βρήκε τον πνιγμένο ψαρά -την κατάσταση του σώματος του ψαρά δεν την περιγράφω- και μετά έπρεπε να πάει στη μάνα και στον πατέρα του πνιγμένου να τους πει τα νέα. 

Αφού ο φίλος μου τα έκανε όλα αυτά, λάλησε. 

Θυμάμαι ακόμα τα τηλεφωνήματά του και την απελπισία του, την απογνωσή του. 

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, ο φίλος μου βρήκε πολλούς πνιγμένους ανθρώπους -ανάμεσά τους και πρόσφυγες και μετανάστες-, βοήθησε άλλους να μην πνιγούν, και έμαθε να τα αντιμετωπίζει όλα αυτά με κάποιο κυνισμό. 

Διαφορετικά, θα είχε τρελαθεί. Ή θα είχε πεθάνει από την στενοχώρια και το άγχος, όπως ο λιμενάχης της Πάρου την βραδιά του ναυαγίου του Σάμινα. 

Δεν τα ήξερε όλα αυτά ο φίλος μου πριν πάει στο Λιμενικό; Τα ήξερε. Αλλά άλλο να τα ξέρεις και άλλο να τα ζεις. 

Οι λιμενικοί που είναι σήμερα στη Μυτιλήνη, στη Σάμο, στη Χίο -και στα άλλα νησιά στα οποία προσπαθούν να φτάσουν οι πρόσφυγες- δεν φαντάζονταν ακριβώς έτσι την δουλειά τους. 

Δηλαδή, δεν σκέφτονταν πως θα περνούσαν ολόκληρους μήνες, μαζεύοντας κάθε μέρα πνιγμένους ανθρώπους. 

Ας προσπαθήσουμε για λίγο να έρθουμε στην θέση ενός νεαρού λιμενικού που μαζεύει κάθε μέρα νεκρά παιδιά από την θάλασσα. 

Μόνο που το σκέφτεσαι, κουνάς το κεφάλι σου, για να διώξεις την σκέψη. 

Αλήθεια, σε ποια ψυχολογική κατάσταση βρίσκονται αυτοί οι λιμενικοί; 

Εδώ μια σχέση σου χαλάει, μια δουλειά δεν σου πάει καλά, και αποσταθεροποιείσαι εντελώς. 

Πώς να αισθάνεται άραγε ένας άνθρωπος που η δουλειά του είναι να μαζεύει κάθε μέρα από την θάλασσα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών; 

Δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση του. 

Θα μου πείτε πως έσωσε και πολλούς ανθρώπους αυτός ο λιμενικός. 

Ναι, αλλά το μυαλό του πάντα θα είναι σε αυτούς που δεν μπόρεσε να σώσει. Αυτοί θα έρχονται μια ζωή στον ύπνο του. Αυτούς θα σκέφτεται. Αυτούς θα μετράει, όχι τους άλλους. 

Αν έχουμε πάθει εμείς κατάθλιψη επειδή ξυπνάμε κάθε μέρα με την είδηση πως υπάρχουν δεκάδες πνιγμένοι άνθρωποι στις θάλασσες της χώρας μας, σκεφτείτε πώς νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι. 

Αυτό το αίσχος με τους πνιγμένους πρόσφυγες πρέπει να σταματήσει τώρα. 

Κάνει κακό στους πρόσφυγες, κάνει κακό στους λιμενικούς, κάνει κακό σε όλους μας, κάνει κακό στη χώρα μας. 

Να μην συνηθίσουμε αυτό το τέρας. 

Να μην συνηθίσουμε την απανθρωπιά. 

(Χτες το βράδυ, μίλησα με τον λιμενικό φίλο μου, μετά από καιρό. Χρόνια του λέω να φύγει από το Λιμενικό και να κάνει αυτό που πραγματικά αγαπάει αλλά δεν με άκουσε. Εκεί που μιλούσαμε για όλα αυτά, του λέω «από το να βγάζω κάθε μέρα από την θάλασσα πνιγμένους ανθρώπους, θα προτιμούσα να είμαι ματατζής». «Κι εγώ» μου είπε.)

#pitsirikos.net