ΣΑΡΑΝΤΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…

Σύντροφε,

Σαράντα δύο χρόνια μετά και το σύνθημα παραμένει πάντα ίδιο! Το πιστεύεις; Η δημόσια Παιδεία, η ανεργία, η κοινωνική δικαιοσύνη ακόμη πληγώνουν την «πολιτισμένη» κοινωνία μας. Τίποτα δεν άλλαξε σύντροφε αλλά και τίποτα δεν έμεινε ίδιο στις καρδιές των ανθρώπων!

Είμαστε λιγότερο «άνθρωποι» σήμερα σύντροφε. Είμαστε λιγότερο «άνθρωποι» αλλά είμαστε περισσότερο «ανταγωνιστικοί». Λίγες ακόμη θυσίες και θα βγούμε σύντομα και πάλι στις αγορές. Ναι σύντροφε στις αγορές! Εκεί ξεπουλιούνται σήμερα οι λαοί! Τέλος με τις χούντες! Έφυγαν οι συνταγματάρχες και ήρθαν οι δανειστές! Ναι, οι δανειστές! Είναι οι ίδιοι, σύντροφε, που κάποτε νίκησαν οι λαοί και που τώρα ως φίλοι, εταίροι και σύμμαχοι έρχονται και πάλι να ηγεμονεύσουν επάνω σε τούτη την πατρίδα! Πόση «Κύπρο» θα χάσουμε ακόμη σύντροφε; Τί άλλο ζητούν οι ξένοι από την πατρίδα μας; Από τα παιδιά μας τί ζητούν; Τί ζητούν από τους ανήμπορους γονείς μας; Σε ποιά γλώσσα τα ζητούν όλα αυτά και εν τέλει γιατί τα ζητούν;

Είσαι γεμάτος ενοχές σύντροφε; Νοιώθεις το βάρος της ευθύνης να τσακίζει τους ώμους σου; Αυτούς που κάποτε ορκιζόμασταν ότι θα κουβαλούσαν τους πρώτους λίθους για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής μας κοινωνίας; Μην ξεχνάς σύντροφε ότι οι εταίροι – κηδεμόνες μας είναι πάνω απ’ όλα γενναιόδωροι! Με εκπληκτικά μεγάλη ευκολία μπορούν να σου παρέχουν κι άλλες τύψεις. Όσες θες! Όσες χρειάζεσαι καημένε για να «ντοπάρεις» την ψυχή σου! Για να μπορέσεις να δικαιολογήσεις στα παιδιά σου, στους γονείς σου και τελικά στον ίδιο σου τον εαυτό αυτή σου την υποταγή! Γιατί δεν είναι καν συμβιβασμός σύντροφε, υποταγή είναι! Μια νέα κατοχή! Αλλά θυμήσου… Δεν χορταίνει το τέρας σύντροφε! Όσο μυρίζει το φόβο μας τόσο η όρεξη του ανοίγει!

Θυμάσαι σύντροφε τότε που ήμασταν φοιτητές; Τρέχαμε στις διαδηλώσεις και στις πορείες… Όμορφα χρόνια… Αμφισβητούσαμε τους γονείς μας, τους καθηγητές μας, τους παπάδες, τους πολιτικούς! Αμφισβητούσαμε με σθένος την ιστορία που έγραψαν, βιάζοντας την, οι νικητές. Ναι, σύντροφε! Στην πιο κρίσιμη μάχη νικηθήκαμε! Ο πόλεμος όμως τελειώνει μόνο για όποιον παραδίδεται! Πότε θα νικήσουμε εμείς σύντροφέ; Γιατί ποτέ δεν είναι ο καιρός για μια νέα αναμέτρηση; Τώρα που ξέρουμε πώς είναι κανείς να χάνει θα νικήσουμε πιο εύκολα!

Δεν είμαστε λίγοι σύντροφε! Μεγαλώνουν και τα παιδιά μας, αντρειώνονται. Να μια ακόμη εφεδρεία! Ας τους δείξουμε πώς είναι κανείς να διεκδικεί, να μάχεται και να νικάει! Όπως έκαναν και οι δικοί μας γονείς κάποτε σύντροφε. Τότε που εμείς ήμασταν η δική τους εφεδρεία! Ακόμη θυμάμαι πώς είναι να αγωνίζεται κανείς...

Το δέντρο της δημοκρατίας μας ξεραίνεται και πάλι σύντροφε. Μόνο ο λαός μπορεί να το σώσει. Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές πρέπει να το ποτίσει με το ίδιο του το αίμα! Όταν όμως ανθίσει πάλι και του δώσει τους πιο γλυκείς καρπούς του, αυτούς της αξιοκρατίας και της ισονομίας, θα σημάνει και το τέλος μιας άδικης και τυραννικής εποχής. Και τότε τα παιδιά μας, οι εφεδρείες μας, θα αποτελέσουν τη σ πορά νέων αγώνων για την περιφρούρηση της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του λαού!

Θυμάσαι στο φοιτητικό μας δωμάτιο την πολυκαιρισμένη εκείνη αφίσα του Τσε Γκεβάρα; « Hasta La Victoria Siempre » ήταν το σύνθημα μιας ολόκληρης εποχής! Τι έμεινε τελικά από την εποχή εκείνη σύντροφε; Πότε θα κάνουμε το δικό μας Πολυτεχνείο σύντροφε;;;;

Μπορούμε σύντροφε…

Π.Ε.Γ.