Τα κοριτσίστικα τετράδια

Eκεί στην παραλία της Πέτρας, η θάλασσα που τραγούδησε ο Ελύτης ξέβρασε κύματα, σπασμένα ξύλα, φύκια και κορμιά... Αδυνατείς να καταλάβεις πως ετούτοι οι σοροί οι σκεπασμένοι με ένα σεντόνι, μια σκισμένη τέντα, ένα κομμάτι πανί που κανείς δε ξέρει από πού είναι, είναι άνθρωποι. Ανθρώπινοι σοροί, άνθρωποι που μέχρι χτες ονειρευόταν, σχεδίαζαν, ζούσαν.

Περπατάς στην ακτή. Οργωμένη από αλέτρια, ανθρώπινα τεντωμένα στο πουθενά μέλη... Από την ακροθαλασσιά στο αγροτικό, στο αυτοκίνητο που μεταφέρει τους νεκρούς της τραγωδίας. Ποιας απ' όλες; Πόσες τραγωδίες ζει ο άνθρωπος στη ζωή του; Πόσες αντέχει;

Κι αν η τραγωδία με τους πέντε νεκρούς είναι τέτοια, τι είναι η άλλη με τους 10 κι η άλλη με τους 20 κι η άλλη με τους 30;

Περπατάς στην ακτή. Το κύμα έχει βγάλει κάτι χρωματιστά χαρτιά... Πλησιάζεις. Ακουμπισμένα θαρρείς στο περβάζι του δρόμου, σε περιμένουν εσένα, επίτηδες βαλμένα εκεί. Στεγνώνουν στον ήλιο και στο βοριά του Αιγαίου. Χαρτιά, τετράδια, κολυβογράμματα και αυτοκόλλητα, ένα συνηθισμένο κοριτσίστικο τετράδιο πνιγμένο στα ροζ και δυο σχολικά τετράδια από τη μια κι από την άλλη, μαζί στο ταξίδι γιατί η ζωή συνεχίζεται μετά τον πόλεμο. Συνεχίζεται; Ποια ζωή; Μετά από ποιον από όλους τους πολέμους;

Στην ακτή κουβαλάν τα πτώματα, το κύμα βγάζει κι άλλα, το ένα μετά το άλλο, σφαχτάρια θυσία σε ένα Μολώχ που δεν ξέρεις πότε χορταίνει...

Τα ροζ  ξεβαμμένα από τη θάλασσα τετράδια εκεί μπροστά σου, η ζωή δε συνεχίζεται αλλά μπορεί να αλλάξει.

Φεύγεις. Να τα αφήσεις εκεί αποφασίζεις. Δε χωράς σε κανένα μουσείο από αυτά που θα στηθούν στο μέλλον για ετούτα που ζεις. Ένα μεγάλο μουσείο της προσφυγιάς και του θανατικού της ετούτος ο τόπος, ένα μουσείο απόφασης πως η ζωή μπορεί να αλλάξει.

Στρατής Μπαλάσκας

#koutipandoras.gr