ΚΑΤΟΧΗ, ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Ε.Α.Μ. ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ~ enstoloi.gr, Τμήμα Σωμάτων Ασφαλείας ΣΥΡΙΖΑ Αστυνομία Λιμενικό , Πυροσβεστική

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

ΚΑΤΟΧΗ, ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Ε.Α.Μ. ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

«Να απαρνηθείς την ελευθερία σου, είναι σαν απαρνιέσαι την ιδιότητα του ανθρώπου, τα δικαιώματα της ανθρωπότητας και τις υποχρεώσεις σου ακόμα!»

Ζαν Ζακ Ρουσσώ, το Κοινωνικό Συμβόλαιο

Εβδομήντα πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από την απρόκλητη επίθεση της Φασιστικής Ιταλίας του Μπενίτο Μουσολίνι και δυνάμεων της, υπό κατάληψης από τον τελευταίο, Αλβανίας. Το «Έπος του ‘40», όπως έχει αποτυπωθεί στη μνήμη του ελληνικού λαού, διήρκησε από την 28^η Οκτωβρίου του 1940 έως και την 31^η Μαΐου του επομένου έτους (1941) όταν και ολοκληρώθηκε η κατάληψη της επικράτειας της χώρας μας από τις δυνάμεις του Άξονα.

Την 6^η Απριλίου του 1941 οι δυνάμεις της Ναζιστικής Γερμανίας του Αδόλφου Χίτλερ επιτέθηκαν κατά της χώρας μας και την 9^η Απριλίου εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη όπου και υπεγράφη σχετική συνθηκολόγηση. Στις 27 Απριλίου εισήλθαν στην Αθήνα και την 1^η Ιουνίου του ιδίου έτους εγκαθιδρύεται η ναζιστική κατοχή με την κατάληψη της Κρήτης. Ο ελληνικός λαός, ωστόσο, δεν συνθηκολόγησε! Δεν υποτάχθηκε και δεν συνομολόγησε την ήττα της ταξικής του πάλης! Σχεδόν αμέσως μετά την συνθηκολόγηση άρχισε να οργανώνεται για να αντιτάξει και πάλι το δικό του ΟΧΙ στο φασισμό και ναζισμό! Μία πάλη καθημερινή για την επιβίωση του και την ελευθερία του τόπου του από τους ξένους και εγχώριους δυνάστες του! Μία πάλη ταξική και συνάμα εθνικοαπελευθερωτική!

Την 27^η Σεπτεμβρίου του 1941 σε μία μικρή οικία κοντά στο τέρμα της οδού Ιπποκράτους στην Αθήνα υπεγράφη μυστικά η ιδρυτική διακήρυξη του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (Ε.Α.Μ.) μεταξύ τεσσάρων αντιπροσώπων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (Κ.Κ.Ε.), του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος (Σ.Κ.Ε.), της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (Ε.Λ.Δ.) και του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος (Α.Κ.Ε.). Σκοπός του Ε.Α.Μ., όπως σαφέστατα αποτυπώνεται στην ιδρυτική του διακήρυξη, ήταν η απελευθέρωση του Έθνους από τον ξένο ζυγό και η κατοχύρωση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού λαού, όπως αποφανθεί περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του! Η αριστερά, για ακόμη μια φορά, δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη στην πάλη αυτή του λαού για την εθνική και ταξική του απελευθέρωση. Δεν θα μπορούσε να αφήσει αναπάντητες τις προκλήσεις του διεθνούς ιμπεριαλισμού! Μέσα από τις φυλακές και τους τόπους εξορίας οργανώθηκε η αντίσταση του ελληνικού λαού που ενσαρκώθηκε στο Ε.Α.Μ.!

Ωστόσο, αν και είχε ήδη προηγηθεί η ίδρυση άλλων οργανώσεων όπως η «Ελευθερία» στη Θεσσαλονίκη (15 Μαΐου 1941), η «Εθνική Αλληλεγγύη» στην Αθήνα (28 Μαΐου 1941), το «Πατριωτικό Μέτωπο» στα Γιάννενα (2 Ιουνίου 1941) το Ε.Α.Μ. πολύ γρήγορα συσπείρωσε γύρω του την περιθωριοποιημένη εργατική τάξη της υπαίθρου και των πόλεων αλλά και το πιο προοδευτικό και ριζοσπαστικό κομμάτι του πνευματικού και καλλιτεχνικού χώρου! Ως ο απόλυτος εκφραστής των δικαιωμάτων του κυρίαρχου λαού κατά της ταξικής, πολιτικής και εθνικής του καταπίεσης έδωσε το σύνθημα για την κοινωνική απελευθέρωση! Ακόμη και ο Ε.Δ.Ε.Σ. (Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος) του απόστρατου τότε συνταγματάρχη Ναπολέοντα Ζέρβα δεν κατάφερε να πείσει τον υπόδουλο λαό για τις αντιστασιακές του προθέσεις. Η πολύχρονη προσπάθεια χειραγώγησης της λαϊκής συνείδησης από την ολιγαρχία περί της αναγκαιότητας του κοινωνικού ελέγχου από την ελίτ της αστικής τάξης δεν άφηνε τέτοια περιθώρια.

Ενδεικτικό στοιχείο της αφύπνισης της ταξικής αγωνιστικής συνείδησης του ελληνικού λαού αποτελεί η ταχύτατη προσχώρηση στους κόλπους του Ε.Α.Μ. χιλιάδων αγωνιστών της υπαίθρου και των πόλεων. Απλοί εργάτες και αγρότες κάθε ηλικίας, γυναίκες και άνδρες, εντάχθηκαν στον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (Ε.Λ.Α.Σ.) που αποτέλεσε το στρατιωτικό σκέλος του Ε.Α.Μ. με αρχηγό των ανταρτών, «καπετάνιο», Άρη Βελουχιώτη (γεωπόνο Θανάση Κλάρα), τον Στρατηγό Στέφανο Σαράφη ως στρατιωτικό αρχηγό και τον Ανδρέα Τζήμα (Βασίλης Σαμαρινιώτης) ως πολιτικό καθοδηγητή. Το Ε.Α.Μ. αναδυκνείεται ως η ραχοκοκαλιά της Εθνικής Αντίστασης ενός λαού που αγωνίζεται!

Η μαζικότητα του κινήματος που γεννήθηκε από τη βάση του λαού δεν άφησε ασυγκίνητο ούτε έναν Έλληνα πατριώτη. Όλοι συμμετείχαν στον αγώνα αυτό, είτε στα πεδία των αναμετρήσεων με τον κατακτητή είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο υποστηρικτικά! Ο ξεσηκωμός του λαού κατά των τυράννων του ήταν τέτοιος που ήταν μοιραίο να διαμορφωθεί μια κοινή συνείδηση σε όλα τα επίπεδα. Έτσι στα τέλη Ιουνίου του 1943 στη Γενική Ασφάλεια πραγματοποιείται συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατώτερων αστυνομικών υπαλλήλων των Διευθύνσεων Αθηνών και Πειραιώς, οι οποίοι αρνούμενοι την εξαθλίωση κηρύσσουν απεργία διαρκείας με κύρια αιτήματα:

1. Η Αστυνομία να μην επεμβαίνει σε διαδηλώσεις που έχουν σχέση με τον αγώνα του λαού για την απελευθέρωση.

2. Να μην βγαίνει η Αστυνομία έξω από την πόλη για φύλαξη καλωδίων.

3. Να μην συνεργάζονται οι αστυνομικοί με οργανώσεις που έχουν φιλικές σχέσεις με τον κατακτητή.

4. Να φύγουν οι κλέφτες από την επιμελητεία τροφίμων.

Μεγάλο μέρος του αστυνομικού σώματος συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση μέσα από τις τάξεις του Ε.Α.Μ. - Ε.Λ.Α.Σ. Υπολογίζεται ότι σε σύνολο 3.500 αστυνομικών υπαλλήλων πάνω από 1.700 αστυνομικοί προσχώρησαν με κάθε τρόπο στους κόλπους του μαζικότερου λαϊκού κινήματος για την απελευθέρωση της πατρίδας και εγκαθίδρυση της κοινωνικής δικαιοσύνης! Η απεργία κηρύσσεται την 23^η Ιουνίου του 1943. Οι τρόποι αντίστασης ήταν δύο : α) η λευκή απεργία και β) οι κινητοποιήσεις. Οργανώνεται η Κεντρική Επιτροπή Αγώνα η οποία και συντάσσει τα αιτήματα του κλάδου. Η απεργία συνεχίζεται και την τέταρτη ημέρα οι απεργούντες αγωνιστές αστυνομικοί παραδίδουν τον λιγοστό οπλισμό τους προκειμένου να μη θεωρηθούν, σύμφωνα με την υπ' αριθμ. 13 προκήρυξη των Γερμανών, ένοπλοι αντάρτες. Από την έκτη ημέρα απεργίας κι έπειτα η κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη μη μπορώντας να διαχειριστεί το βάρος της «αποστασίας» άρχισε να σπάει την αδιάλλακτη στάση της και να κατευθύνεται προς μία συμβιβαστική λύση με του απεργούς. Η οχταήμερη απεργία λήγει αλλά η γερμανόδουλη κυβέρνηση αθετεί τη συμφωνία και προχωρεί στην απόλυση 450 κατώτερων αστυνομικών υπαλλήλων ως υποκινητές των απεργιακών κινητοποιήσεων. Τα αγωνιστικά αντανακλαστικά όμως του ένστολου προσωπικού ήταν άμεσα. Ευθύς αμέσως η Κεντρική Επιτροπή Αγώνα μετετράπη σε Κεντρική Επιτροπή Επαναφοράς των Απολυμένων. Ξεκίνησε νέος κύκλος κινητοποιήσεων που διήρκησαν δύο μήνες και οδήγησαν τελικά στην επιστροφή των 450 απολυμένων στην Υπηρεσία. Η νίκη αυτή δεν ήταν μόνο μια μεγάλη συνδικαλιστική νίκη, αλλά ακόμη περισσότερο ένας θρίαμβος του Ε.Α.Μ. μέσα στην καρδιά του ναζιστικού κρατικού μηχανισμού!

«Ξένε μου,
όπου πας και περπατάς στη γη μας,
να πατάς σεμνά και ν΄ αλαφροδιαβαίνεις,
τ΄ είναι ο τόπος μας αιματοποτισμένος,
κάθε δρασκελιά κι από 'νας σκοτωμένος,
ένας σύντροφος που ΄πεσε πολεμώντας, για το Δίκιο μας και για τη Λευτεριά μας.»
Βασίλης Ρώτας