Προδημοσίευση από το βιβλίο «Ο αδερφός μου ο Αρης», του Μπάμπη Κλάρα

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο αδερφός μου ο Αρης» της Πεζογραφικής Τριλογίας του Μπάμπη Κλάρα, αδερφού του Αρη Βελουχιώτη, το οποίο θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις ΚΨΜ, δημοσιεύουμε σήμερα, ενώ το επόμενο Σάββατο οι «Νησίδες» θα έχουν μεγάλο αφιέρωμα στον Αρη Βελουχιώτη

Ο Αρης στην Αθήνα

«Στα μέσα του Φλεβάρη του 1943 χώθηκε μέσα στην αστυνομικοκρατούμενη από τους κατακτητές και τα ελληνόφωνα όργανά τους Αθήνα. Ο Αρης και οι τρεις άνθρωποί του είχαν καταλύσει σ’ ένα σπίτι της Νέας Σμύρνης. Ηταν ένα μικρό ισόγειο, με δυο μεγάλα δωμάτια, ένα χωλ και μια κουζίνα.
Κοιμήθηκε εκεί και ο Μπάμπης εκείνη τη βραδιά. Μαγείρεψε ο Θωμάς, φάγανε κι ήπιανε όλοι μαζί σαν καλή οικογένεια το μεσημέρι. Αποσύρθηκαν στα στρωσίδια τους οι άλλοι, μείναν μόνα τους τα δυο αδέρφια να πούνε τα δικά τους. Είχαν τόσον καιρό να ιδωθούν, και είχαν τόσα πολλά να πουν.
Ωστόσο –παράξενο– λίγα πράματα κουβέντιασαν. Δεν είχαν άλλωστε και λόγο να πολυκουβεντιάσουν. Ο Μπάμπης, από τη φύση του και το χαρακτήρα του, παρ’ όλο που ήταν και δημοσιογράφος, δεν ήταν φιλοπερίεργος. Προτιμούσε κάτι που δεν τον αφορούσε προσωπικά, να μη θέλει και να το μαθαίνει. Ο Αρης από την άλλη, παρ’ όλο που τον αγαπούσε σαν πατέρας και του είχε εμπιστοσύνη σα στο παιδί του, κρατούσε πάντα και τον κομματικό κανόνα της εχεμύθειας, τι να μπλέκει και τον αγαπημένο του αδερφό σε πράματα που δεν ήταν δικά του.

     Από αριστερά προς τα δεξιά, ο Μπάμπης Κλάρας και ο αδερφός του Αρης Βελουχιώτης μαζί με συντρόφους αντάρτες |              

Ετσι, ολόκληρο το απόγεμα το πέρασαν με λιγότερη κουβέντα και περισσότερη σιωπή. Μπορούσαν άλλωστε εύκολα να συνεννοούνται οι δυο τους ακόμα και με νοήματα.
Ακρες-μέσες ήξερε κι ο Μπάμπης εκείνα που ήξερε ακέρια ο Αρης. Προτίμησαν γι’ αυτό, να την περάσουν όρθιοι μπρος στο, με κλειστά τα τζάμια, παράθυρο που έβλεπε στην πίσω μεριά του σπιτιού, στην αυλή του, και να σιγοτραγουδάνε.
Πότε ντουετάκι, πότε –το πιο πολύ– μόνος του ο Αρης. Τόσα και τόσα τραγούδια της ζωής και του αγώνα ξέρανε και οι δυο.
Απ’ τα πιο ρεμπέτικα και τα λαϊκά, που δεν είχαν ακόμα "βγει στον αέρα", όπως λένε τώρα, καθώς θεωρούνταν ότι ανήκαν στα κατακάθια μόνο της κοινωνίας και τ’ "αποβράσματά" της, κατά τους αριστοκράτες που δεν θέλανε να δούνε τον καημό και τον πόνο του ανθρώπου που εκφράζανε, ώς τα πεταχτά τραγουδάκια της οπερέτας και τις κανταδίτσες της παλιάς λαμιώτικης γειτονιάς. Κι ακόμα τις άριες του μελοδράματος.
- Αϊντε, καιρός να τα μαζεύουμε, αδερφέ μου, εσύ για το σπίτι σου κι εγώ στη δουλειά μου. Θα φύγουμε μαζί από δω και θα χωρίσουμε στο σταυροδρόμι της Νέας Σμύρνης. Από κει και πέρα αλλάζουν οι δρόμοι μας. Κι ας πάνε παράλληλα ο ένας με τον άλλον για το τέρμα… απόσωσε ο Αρης.
- Φοβάσαι για μένα, του είπε και τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη. Μη φοβάσαι, δεν παθαίνω τίποτα.
— Είναι να μη φοβάμαι μέσα σε τούτη τη λυκοφωλιά που ήρθες, ξούρισες και τα γένια, κι άφησες και το μουστάκι, εύκολο καθένας στο πρόσωπό σου ν’ αναγνωρίσει τον παλιό Θανάση…
- Αν δεν μου την έχουν στήσει, κανένας δεν θ’ αποτολμήσει να μου ριχτεί. Αν πάλι είναι στημένη η δουλειά, το πράμα αλλάζει. Τότε δεν απομένει άλλο παρά να πουλήσω ακριβά το τομάρι μου. Και να ’σαι σίγουρος πως αυτό θα κάνω.
- Αϊντε, φτάσαμε, εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας. Μην το πάρεις μεταφορικά αυτό και σε πιάσουν άλλες στενοχώριες. Σε έχω ζήσει εσένα και σε ξέρω καλά, τα παθαίνεις κάτι τέτοια. Προσώρας μόνο θα χωρίσουμε. Αλλιώς δε χωρίζουν εμάς των δυο οι δρόμοι. Οποια κι όσο διαφορετικά μονοπάτια και αν παίρνουμε ο ένας με τον άλλον. Το μυαλό μας κι η καρδιά μας δεν αλλάζουν στον τελικό μας τον σκοπό: τον άνθρωπο, μιας και ως άνθρωποι ξεκινήσαμε και οι δυο – θυμάσαι εκείνη την κουβέντα στην τραπεζαρία του σπιτιού μας στη Λαμία, όπου λύσαμε τη διαφορά μας για τον σοσιαλμεταρρυθμιστικό και τον επαναστατικό τρόπο της κοινωνικής αλλαγής; Στο να υπηρετήσουμε την ανθρωπιά δεν καταλήγαμε και οι δυο; Ε, για κει τραβάμε και τώρα, και οι δυο. Οσο μπορούμε κι όσο πετύχουμε ο καθένας. Από κει και πέρα, αν είναι να πέσουμε, ας πέσουμε. Δε θα χαθεί ο κόσμος. Κέρδος μάλλον θα το ’χει. Κι ο άνθρωπος αντί να ζημιωθεί, θα έχει να ωφεληθεί κι απ’ αυτό. Τη ζωή κι ο θάνατος θα υπηρετήσει… Αμε τώρα στο καλό, και καλή αντάμωση…
Αγκαλιάστηκαν και χώρισαν τη μέρα εκείνη τα δυο αδέρφια, μέσα στον πυρετό της αγωνιζόμενης Αθήνας και του λεβέντικου λαού της».

Η τριλογία του Μπάμπη Κλάρα

                  

Στις 16 Ιουνίου 2015 συμπληρώνονται 70 χρόνια από τον θάνατο του Αρη Βελουχιώτη.
Οι εκδόσεις ΚΨΜ ( 210 38 13 838, Ζ. Πηγής & Αραχώβης, Εξάρχεια) επανεκδίδουν τα έργα του Μπάμπη Κλάρα, αδερφού του Αρη Βελουχιώτη, ή κατά κόσμον Θανάση Κλάρα.
«Η τριλογία αυτή και όλα τα έργα του Μπάμπη Κλάρα είναι ένα κομμάτι της κληρονομιάς του Αρη και των αγώνων αυτού του τόπου.
Είναι ένα πολύτιμο έργο, γραμμένο από έναν σπουδαίο άνθρωπο και αγωνιστή» δηλώνουν οι εκδότες. «Ελπίζουμε ότι η επανέκδοση των έργων αυτών θα συμβάλει ώστε η νέα γενιά να αντλήσει από την πείρα και το καταστάλαγμα της σύγχρονης ιστορίας».
Στην τριλογία περιλαμβάνονται τα βιβλία:
•«Το παραμύθι ενός λαού που δεν είναι παραμύθι»,
•«Ο αδερφός μου ο Αρης»,
•«Η περιπέτεια ενός ανθρώπου του 20ού αιώνα».
Τα βιβλία θα κυκλοφορήσουν στα βιβλιοπωλεία τόσο αυτόνομα το καθένα όσο και σε συλλεκτική κασετίνα που θα περιέχει τα τρία αυτά βιβλία συν ένα ακόμα βιβλίο του Μπάμπη Κλάρα, με τίτλο «Το πιστεύω ενός απλού ανθρώπου».

της Νόρας Ράλλη
#efsyn.gr