Η μετανάστευση ως ένα παγκόσμιο ανθρώπινο δικαίωμα

Ξεκινήσαμε όλοι από ένα μέρος και καταλήξαμε σε ένα άλλο.
Η μετανάστευση ως ένα παγκόσμιο ανθρώπινο δικαίωμα
Στη ζωή, όπως λέει και η παροιμία, τίποτα δεν είναι σίγουρο, εκτός από το θάνατο και τους φόρους. Προτείνω και κάτι ακόμη : η μετανάστευση.

Του Alvaro Huerta* (μετάφραση, επιμέλεια : Sylvia)

Η μετανάστευση αποτελεί ένα καθολικό ανθρώπινο δικαίωμα. Ορισμένοι οικονομολόγοι θέλουν να πιστεύουν ότι οι άνθρωποι μεταναστεύουν, κυρίως οι παγκόσμιοι φτωχοί, σε πιο ανεπτυγμένες χώρες για καλύτερες θέσεις εργασίας και υψηλότερους μισθούς. Αλλά κατά τη διάρκεια των χρόνων, οι άνθρωποι επίσης μεταναστεύσουν λόγω της αλλαγής του κλίματος, των φυσικών καταστροφών, των ασθενειών, της βίας, του πολέμου, της καταπίεσης, των δικτατοριών, των θρησκευτικών διώξεων, των ναρκωτικών και των συμμορίες, των συμφωνιών του ελεύθερου εμπορίου και του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Οι άνθρωποι βρίσκονται σε συνεχή κίνηση, κατά την διάρκεια όλης της ανθρώπινης ιστορίας και θα βρίσκονται πάντα. Εάν η μετανάστευση είναι κάτι σίγουρο και σταθερό, γιατί τόσοι πολλοί Αμερικανοί και οι ηγέτες τους, ιδιαίτερα οι συντηρητικοί, διαμαρτύρονται τόσο για την μετανάστευση των Λατινοαμερικανών προς τις Ηνωμένες Πολιτείες;

Ως μελετητής, ενδιαφέρομαι και γι’αυτό το ερώτημα και για άλλα, όπως το να προσπαθώ να κατανοήσω την πολύπλοκη φύση της διεθνούς μετανάστευσης. Όταν οι ηγέτες τοποθετούν στους μετανάστες την ταμπέλα : «παράνομοι αλλοδαποί» ή «απειλή για την εθνική ασφάλεια», το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, θα έχει λίγη συμπάθεια για αυτά τα ανθρώπινα όντα, όταν γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης ή απελαύνονται.

Αντί να προχωράμε σε επίθεση και να μετατρέπουμε τους μετανάστες σε αντικείμενα, ας εκτιμήσουμε την ανθρωπιά τους και τη θετική συμβολή στην κοινωνία. Για μένα, αυτό δεν είναι απλώς ένα ακαδημαϊκό ζήτημα. Είναι προσωπικό ζήτημα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ιστορίες που μου είπε ο πατέρας μου, Salomon Chaves Huerta, για τις εμπειρίες του στις ΗΠΑ ως εργαζόμενος επισκέπτης στα πλαίσια του Προγράμματος Bracero κατά τα μέσα του 1900, όπου μοχθούσαν σε γεωργικές εκτάσεις της χώρας αυτής για πενιχρές αμοιβές.

Τον θυμάμαι να μου λέει πως αισθανόταν, όταν ψεκαζόταν με χημικά και αναγκαζόταν να ζει σε υπερπλήρη σπίτια. Ο ίδιος και άλλοι Μεξικανοί μετανάστες, οι σύντροφοί του, αντιμετωπίζονταν σαν υποζύγια. Η εταιρεία τον χρέωνε για τα τρόφιμα και την ενοικίαση του σπιτιού. Όταν οι άνθρωποι βρίζουν τους μετανάστες, έχω την αίσθηση, ότι προσβάλουν τη μνήμη του πατέρα μου.

Όταν η γεωργική σύμβαση του πατέρα μου, έληξε, η οικογένειά μου μετακόμισε από ένα μικρό ράντσο στην πολιτεία της Michoacán στα σύνορα της πόλης της huertaTijuana. Μόλις εγκαταστάθηκαν στην Τιχουάνα, η μητέρα μου, Κarmen Mejia Huerta, εργάστηκε ως διασυνοριακή οικιακή βοηθός, καθάριζε τα σπίτια των Αμερικανών και μεγάλωνε τα παιδιά τους. Αντιμετώπιζε αυτά τα παιδιά σαν τα δικά της. Και τι κέρδισε η μητέρα μου από αυτό; Χαμηλούς μισθούς, έλλειψη παροχών εργασίας και ασέβεια.

Κατά τη διάρκεια μιας από τις πολυήμερες παραμονές της εργασίας της στις ΗΠΑ, η μητέρα μου ήταν έγκυος σε μένα. Με τη βοήθεια μελών της οικογένειας μας στο Σακραμέντο, γεννήθηκα στην πρωτεύουσα της Καλιφόρνια.

Σύντομα επανενώθηκα με τα αδέλφια μου στην Τιχουάνα, όπου πέρασα τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής μου. Οι γονείς μου μετανάστευσαν τελικά στο El Norte και εγκαταστάθηκαν στο Ανατολικό Λος Άντζελες, στο διαβόητο έργο στέγασης “Kήποι Ραμόν”. Ο πατέρας μου δούλευε ως επιστάτης, και η μητέρα μου ήταν οικιακή βοηθός στο Δυτικό Λος Άντζελες.

Χάρη στη σκληρή δουλειά τους, τέσσερα από τα οκτώ παιδιά τους, φοίτησαν σε υψηλής τάξης πανεπιστήμια. Έλαβα δύο πτυχία από το UCLA και διδακτορικό από το πανεπιστήμιο του Berkeley. Η γυναίκα μου αποφοίτησε επίσης από το UCLA . Οι μετανάστες γονείς μας θυσιάζονται, έτσι ώστε να μπορέσουμε να έχουμε ευκαιρίες, που δεν υπάρχουν στη χώρα καταγωγής τους.

Όλοι επωφελούνται από την εργασία των μεταναστών, που παρέχεται από εκατομμύρια ανθρώπων, όπως οι γονείς μου. Γιατί, λοιπόν, οι Αμερικανοί είναι τόσο προσκολλημένοι και φανατισμένοι με τα σύνορα; Μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς σύνορα;

Η καθηγήτρια Bridget Anderson του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης υποστηρίζει ότι, ναι, θα πρέπει να αγωνιστούμε για αυτήν την πραγματικότητα. Αν και ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι απόψεις της αποτελούν ουτοπία, εκείνη αντιτείνει ότι τα σύνορα αντιπροσωπεύουν μια δυστοπία.

Ομοίως, θα πρέπει , όσοι από εμάς οραματίζονται ένα πιο δίκαιο κόσμο, να ζητήσουμε από τον Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, να γκρεμίσει τα νότια σύνορα μας;

Στο βιβλίο του για την αποτυχία των συνόρων, «οι Τοίχοι δεν θα λειτουργήσουν», (Walls Won’t Work) ο καθηγητής του UC Berkeley, Michael Dear υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να γκρεμίσει τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού. Τα σύνορα δεν λειτουργούν και τελικά θα πέσουν, υποστηρίζει ο ίδιος .

Όλοι ξεκινήσαμε από ένα τόπο και καταλήξαμε σε έναν άλλο. Δεν ξέρουμε πού θα βρισκόμαστε αύριο. Πριν οι άνθρωποι κρίνουν και διασύρουν τους μετανάστες, θα πρέπει να αναρωτηθούν, από πού μετανάστευσαν οι πρόγονοί τους και αν έχουν οι ίδιοι μεταναστεύσει ή σχεδιάζουν να το πράξουν στο μέλλον.

*Ο Δρ Alvaro Huerta είναι επίκουρος καθηγητής του αστικού και περιφερειακού σχεδιασμού και των εθνοτικών και γυναικείνων σπουδών στο Πολιτειακό Πολυτεχνείο της Καλιφόρνιας. Είναι ο συγγραφέας του "Reframing the Latino Immigration Debate: Towards a Humanistic Paradigm », που δημοσιεύθηκε από το State University Press του Σαν Ντιέγκο (2013).

#counterpunch.org, omniatv.com, bloko.gr