Κουλτούρα μπάτσου ή κουλτούρα ποιότητας (3)

Το ανθρώπινο κεφάλαιο της αστυνομίας πρέπει να αντιμετωπιστεί με άλλα κριτήρια και άλλη φιλοσοφία για να αποβληθεί η ρετσινιά του «μπάτσου» και να αποκτήσει πραγματική διάσταση η συνταγματική επιταγή του αστυνομικού ως δημοσίου λειτουργού - υπαλλήλου στην  υπηρεσία της κοινωνίας, σημειώσαμε στο προηγούμενο κείμενό μας. Η «μπλε κουλτούρα» πρέπει να αντικατασταθεί από μια κουλτούρα ποιότητας  με κυρίαρχα χαρακτηριστικά της την ποιοτική μεταστροφή του αστυνομικού από άβουλο όργανο σε ενσυνείδητο κρατικό λειτουργό συγκεκριμένων προδιαγραφών όσον αφορά τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του. Ο σύγχρονος αστυνομικός πρέπει να πιστεύει στις ικανότητές του και να έχει το δικαίωμα να συμβάλει στη βελτίωση της επαγγελματικής του θέσης.

Χρειάζεται με άλλα λόγια μια άλλη πολιτική για όλο το φάσμα των αστυνομικών διαδικασιών με επίκεντρο το ανθρώπινο δυναμικό: από την εκπαίδευση των δοκίμων, τη μετεκπαίδευση των στελεχών, την αξιολόγηση και επιβράβευση των αρίστων ως την μισθολογική πολιτική και τις δομές πρόνοιας και περίθαλψης. Όλα αυτά πρέπει να ανταποκρίνονται σε υψηλά στάνταρς για έναν απαιτητικό οργανισμό που μάχεται το έγκλημα και που αντιμετωπίζει πραγματικούς και όχι θεωρητικούς κινδύνους. Είναι άξιο απορίας γιατί οι αστυνομικοί να μη διδάσκονται από τα λάθη τους ή γιατί να μην έχουν το δικαίωμα να συνδιαμορφώνουν το επιχειρησιακό τους πράττειν, αφού ούτως ή άλλως, το περιβάλλον εργασίας το γνωρίζουν μάλλον καλύτερα εκείνοι από οποιονδήποτε άλλον «εντολέα» ή κομματάρχη που ασκεί πολιτική παρασκηνιακά και εκ του μακρόθεν.

Διοικεί άλλωστε αφ’ υψηλού και εξ αποστάσεως μάλλον εκείνος που θεωρεί τον αστυνομικό ως όργανο, απλό πιόνι στην «πολεμική σκακιέρα», που κινείται βάσει προκαθορισμένων κανόνων εμπλοκής και δεν του επιτρέπει να έχει κανένα περιθώριο διπλωματικών ελιγμών και παρεμβάσεων. Αυτή η τακτική, που προσδιορίζει την τακτική στρατιωτικών σχηματισμών, δεν μπορεί να ακολουθείται τυφλά και πάντα όταν αναφερόμαστε στην αστυνόμευση ανθρώπων και στα κοινωνικά προβλήματα που χειρίζεται η αστυνομία.

Μια έξυπνη διοίκηση θα ήταν πραγματικά έξυπνη αν άφηνε περιθώρια πρωτοβουλίας στις δυνάμεις που ελέγχει και εμπιστεύεται εκτός κι αν δεν τις ελέγχει και δεν τις εμπιστεύεται, οπότε τι συζητάμε… Μια έξυπνη διοίκηση οφείλει να αναζητά τη διαρκή επικοινωνία με το ανθρώπινο δυναμικό και τα μέσα εκείνα που θα το κάνουν πιο αξιόπιστο και πιο παραγωγικό. Όταν ο υφιστάμενος γνωρίζει ότι είναι στο επίκεντρο της καθημερινής προσοχής του διοικητή, όταν συνολικά ο παράγων άνθρωπος αποτελεί την κορωνίδα της ασκούμενης πολιτικής, τότε και η διοίκηση μπορεί να διευκολυνθεί στην εφαρμογή της επιζητούμενης νέας πολιτικής στο εσωτερικό του οργανισμού της αστυνομίας. Της πολιτικής εκείνης που θα επιβραβεύει την αποτελεσματικότητα και θα ενδιαφέρεται να βοηθά και όχι να τιμωρεί εκείνους που δεν είναι σε θέση να ακολουθήσουν το όποιο πρόγραμμα.

Το σύγχρονο μάνατζμεντ και μάρκετινγκ παρέχει συγκεκριμένες «εργαλειοθήκες» για τη διαχείριση του ανθρώπινου κεφαλαίου και για την αλλαγή νοοτροπίας και πρακτικής όπου απαιτείται. Η αλλαγή κουλτούρας, με στόχο τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας ενός οργανισμού όσο απαιτητικού κι αν είναι, μπορεί να επιτευχθεί, αρκεί να γίνεται βάσει σχεδίου με προκαθορισμένους στόχους.  Στόχους συμφωνημένους εξ αρχής με τα συνδικαλιστικά όργανα του αστυνομικού προσωπικού, τα οποία έχουν δείξει ότι πραγματικά δεν αντιμετωπίζουν με προκαταλήψεις τις σύγχρονες προκλήσεις. 
(Συνεχίζεται)

#enatokalopaidi.blogspot.gr