Καραδοκούν να θάψουν και τα αστυνομικά συνδικάτα

              

Η είδηση για την απαίτηση της Τρόικας να αλλάξει μετά από 32 χρόνια ο νόμος που καθορίζει τη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας, του 1264/1982, δεν έχει προκαλέσει τις απαραίτητες αντιδράσεις. Αναμενόμενο μετά από τόσες σφαλιάρες… Η είδηση σερβίρεται με τη μέθοδο του σαλαμιού για να την καταπιούμε αμάσητη. Βοηθούν σ’ αυτό, εκτός από τους συνήθεις μνημονιακούς παπαγάλους, και

ορισμένοι αρθρογράφοι του δεξιού και ακροδεξιού φάσματος της παλαιοκομματικής και παλαιοσυνδικαλιστικής νομενκλατούρας.

 

Βρίσκουν βεβαίως δικαιολογίες για να στηρίξουν την άποψή τους περί αλλαγής του νόμου. Τα καρκινώματα που απλώθηκαν στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας όλα αυτά τα χρόνια, είναι η καλύτερη από αυτές. Με τη διαφορά ότι δεν μπαίνουν στον κόπο να αναλύσουν τα αίτια των όποιων αρνητικών λειτουργιών της όποιας πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας ή τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής ένωσης.

Και δεν το κάνουν σκοπίμως. Αν το έκαναν, θα αναγκάζονταν να πουν ότι όπου έχει διαβρωθεί το κίνημα, έχει διαβρωθεί από την πολιτική ελίτ και την οικονομική εκείνη εξουσία που ήθελαν συνδικάτα και συνδικαλιστές του χεριού τους. Αντί να χτυπούν δηλαδή το γάιδαρο χτυπάνε το σαμάρι απλώς για να κάνουν φασαρία και να γίνονται αρεστοί στο ακροατήριό τους ή και στους εργοδότες τους, φανερούς και μυστικούς.

 

Τι την κόφτει όμως την Τρόικα και θέτει ως προαπαιτούμενο ξανά θέματα όπως είναι η εσωτερική λειτουργία των συνδικάτων, οι συνδικαλιστικές άδειες, η οικονομική τους αυτοτέλεια, η προστασία της συνδικαλιστικής δράσης, ο τρόπος λήψης των αποφάσεων και άλλα θέματα; Τι σχέση έχει η δημοσιονομική εξυγίανση με το αναφαίρετο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι σε μια δημοκρατική χώρα όπως θέλουμε να λέμε ότι είμαστε;

Προφανώς καμία. Στην προκειμένη περίπτωση αρμόζει η παροιμία μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Όπου χλωρά είναι ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις της δημοκρατικής αλλαγής του 1981. Είναι κόκκινο πανί για την Τρόικα και την κυβέρνηση οι δημοκρατικές κατακτήσεις του λαού μας και θέλουν να καθαρίσουν με ό,τι έχει απομείνει. Διότι από τη στιγμή που διαπιστώνουν κάποια αρνητικά φαινόμενα, δεν συζητούν πώς μπορούν αυτά να διορθωθούν. Δεν συζητούν π.χ. γιατί οι συνδικαλιστές δεν βρίσκονται καθημερινά δίπλα στους εργαζόμενους και απέναντι στους υπουργούς. Δεν διερευνούν γιατί τα σωματεία δεν αποκαλύπτουν σκάνδαλα, τους κακούς εργοδότες και τη σκλαβιά που επιβάλλουν στο χώρο εργασίας. Δεν τους απασχολεί αν ξοδεύουν τις συνδρομές των μελών τους στην συνδικαλιστική διαπαιδαγώγηση και στην εργατική –υπαλληλική συνείδηση με την καλή έννοια. Αυτά, δεν τους συμφέρει να τα αναδεικνύουν κι ο νόμος, αν δεν εφαρμόστηκε σωστά και πρέπει να ενισχυθεί, είναι σ΄ αυτήν την ιστορία και όχι προς την κατεύθυνση του αποσυνδικαλισμού που θέλουν η  τρόικα και τα ενεργούμενά της.

Δεν μας προκαλεί εντύπωση φυσικά η τακτική τους. Αυτοί δεν περιορίστηκαν στο ξήλωμα του κοινωνικού κράτους και στη διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών. Δεν τους φτάνει η ερημιά που αφήνουν πίσω τους στην αγορά εργασίας με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την ανεργία και τους νεόπτωχους. Παίζουν πολιτικό παιχνίδι κι εδώ,  χτυπώντας το συνδικαλιστικό κίνημα που αντιστέκεται και προσπαθεί να διαχωρίσει τη θέση του από τους εργατοπατέρες και τη νομενκλατούρα των σαλονιών και των υπουργικών διαδρόμων.

 

Θέλουν να επιβάλλουν τους όρους μιας αγοράς μονοπωλιακής χωρίς εργατικά δικαιώματα και με συνδικάτα του χεριού τους. Συνδικάτα σε ρόλο εξωραϊστικών συλλόγων, απονευρωμένα από το μαχητικό τους πλαίσιο . Αυτή τη γραμμή θέλουν να εφαρμόσουν οι τροϊκανοί με μια κυβέρνηση που εναποθέτει πια τις ελπίδες της στη στήριξη των ακροδεξιών ψηφοφόρων και όσων εγκαταλείπουν τη Χρυσή Αυγή, ενώ κι αυτοί είναι  θύματα της ίδιας  αντιοικονομικής και αντεθνικής πολιτικής.

Αυτά τα καταστροφικά σχέδια αφορούν φυσικά το σύνολο των εργαζομένων και όσοι τυχόν έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα εξαιρεθούν, μάλλον πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν. Το συνδικαλιστικό κίνημα των αστυνομικών, που λειτουργεί κι αυτό με βάση τον 1264, πλην των διατάξεων περί απεργίας, κατάφερε μόλις πριν από δυο χρόνια να αναβαθμίσει τη λειτουργία του καθιερώνοντας την απλή αναλογική για την εκλογή των αντιπροσωπευτικών του οργάνων.

Αυτό οδήγησε σε μια πρωτόλεια μαχητική οργάνωση των αστυνομικών και σε παρατάξεις, παράλληλα με τα πρωτοβάθμια σωματεία τους. Ενώ δοκιμάζεται στην πράξη αυτή η πρωτόγνωρη δημοκρατική διαδικασία είναι αμφίβολο αν οι τροϊκανοί και το οικονομικο-πολιτικό κατεστημένο που τους έφερε στη χώρα μας, τη βλέπουν με καλό μάτι.

 

Η Νέα Δημοκρατία και ειδικά η ακροδεξιά της πτέρυγα, την πολέμησε σφοδρά όταν επί ΠΑΣΟΚ και Παπουτσή στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, πέρασε από τη Βουλή η σχετική τροπολογία.

Επόμενο δεν είναι να καραδοκούν για να προκαλέσουν ξανά τα δημοκρατικά αισθήματα της αστυνομίας αλλά και της κοινωνίας που θέλει τον αστυνομικό δημοκράτη με όλη τη σημασία της λέξης και όχι αμόρφωτο, άβουλο και κακοπληρωμένο όργανο μιας αδίστακτης εξουσίας, όπως είναι αυτή που ασκείται εις βάρος  μας την εποχή των μνημονίων;

#enatokalopaidi.blogspot.gr