«Πράξαμε τα δέοντα»

Με αντανακλαστικά που όσο θυμάμαι δεν τα έδειχνε πάντα στο παρκέ, όταν έπαιζε μπάσκετ στην ΑΕΚ ή στον Πανιώνιο, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης επισκέφθηκε τη ΓΑΔΑ ελάχιστο χρόνο μετά τη λήξη των εκδηλώσεων για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Εσπευσε εκεί με την καλή σκέψη να συγχαρεί τους υφισταμένους του και δι’ αυτών τον εαυτό του. «Πράξαμε τα δέοντα». Αυτό ήταν το πόρισμά του. Στο οποίο όμως κατέληξε δίχως να έχει ολοκληρωμένη εικόνα, όπως φάνηκε αργότερα, όταν άρχισαν να προβάλλονται διάφορα αποκαλυπτικά βίντεο αστυνομικής δεοντοπραξίας. Το «κατέληξε», πάντως, δεν είναι το σωστό ρήμα εδώ. Ο υπουργός δεν ξεκίνησε από κάπου για να φτάσει κάπου αλλού, ύστερα από μια κοπιαστική σειρά συλλογισμών: δήλωσε αυτό που είχε έτοιμο εξαρχής, αυτό που είχε ήδη προβάρει. Δεν είναι ο μόνος μ’ αυτή τη συνήθεια.

Ελαβε πάντως τα μέτρα του, ώστε να μη θεωρηθεί υπερβολικός. Αποδέχτηκε πως υπήρξαν «παρασπονδίες», αλλά, προς Θεού, «ήταν πάρα πολύ μικρές και λίγες σε σχέση με τη γενική εικόνα, που ήταν πολύ καλή». Ποιο ακριβώς νόημα αποδίδει ο κ. Κικίλιας στην ωραία λέξη «παρασπονδίες» δεν είναι ιδιαίτερα σαφές. Σαφές είναι όμως ποιους εννοεί (και ας μην τους κατονομάζει) ως υποκείμενο αυτών των «παρασπονδιών», ως δράστες: εφόσον το σύνολο των δυνάμεων ασφαλείας «έπραξε τα δέοντα», προκύπτει ότι σε απρέπειες επιδόθηκαν οι διαδηλωτές.

Να λες καλά λόγια για το σπίτι σου, δεν είναι περίεργο. Μόνο που ο κ. Κικίλιας διέπραξε και αυτός την απρέπειά του, ίσως επειδή στον έλεγχο των λέξεων έχει περίπου τις ίδιες επιδόσεις που έχουν τα ΜΑΤ στον έλεγχο του κλομπ τους. Προχώρησε σε μάλλον προσβλητικές διαγνώσεις καταλογίζοντας ανωριμότητα στην κοινωνία, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, τον έχει επιλέξει ως δημοτικό σύμβουλο αλλά και ως βουλευτή, ευρισκόμενη προφανώς σε κάποια ξέφωτα ωριμότητας. Πράττων τα δέοντα, αντιγράφω με προσοχή τις δηλώσεις του στη ΓΑΔΑ: «Ηρθα να μιλήσω στους άνδρες και τις γυναίκες της Αστυνομίας με την ευχή η ελληνική κοινωνία να είναι σε σύντομο χρονικό διάστημα αρκετά ώριμη, έτσι ώστε να μη χρειάζεται η Ελληνική Αστυνομία για να γιορτάσουμε τη γιορτή του Πολυτεχνείου». Δική του η σύνταξη, δική του και η κρίση.

Και δικές μας οι απορίες: Γιατί η «ανώριμη κοινωνία», όταν διαδηλώνει με τα ΜΑΤ απόντα ή σε μεγάλη απόσταση, τα καταφέρνει μια χαρά στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις; Γιατί ορισμένες διμοιρίες κατεβαίνουν αποφασισμένες να «τσακίσουν» όποιον βρουν μπροστά τους, φταίει-δεν φταίει; Η συμπεριφορά τους επηρεάζεται από τη σύνθεσή τους (πλεονάζουν λ.χ. οι χρυσαυγιτόφρονες ανάμεσά τους) ή από τον διοικητή τους; Γιατί οι αστυνομικοί δεν συνηθίζουν να φέρουν διακριτικά; Γιατί επιφυλάσσουν ιδιαίτερη περιποίηση σε ρεπόρτερ, κάμεραμεν και φωτογράφους; Α, και πώς απέκτησαν τέτοιον τσαμπουκά ώστε να μην πληρώνουν ούτε το νερό στο περίπτερο;