Νομιμότητα και δικαιοσύνη αλα κάρτ

Του Γιώργου ΜΠΑΜΠΑΓΙΑΝ*,

«Ο,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»… η εν λόγω δήλωση ανήκει στον πρώην υπουργό κ. Βουλγαράκη ο οποίος σίγουρα θα μνημονευθεί από τους μελλοντικούς ιστοριογράφους για ίσως την πιο ειλικρινή δήλωση πολιτικού άνδρα στην μεταπολιτευκή ιστορία της Χώρας.

Εκεί στις θολές γραμμές μεταξύ νομιμότητας/ηθικής και παρανομίας/ανηθικότητας κινείται εδώ και δεκαετίες η πολιτική τάξη της Χώρας και αντιστοίχως ορίζει την κοινωνική πραγματικότητα.

Χωρίς να υπάρχει ο λόγος ή η δυνατότητα ενδελεχούς και βαθιάς ανάλυσης του «ποιος» και για «ποιόν» γράφει τους νόμους, χωρίς να χρειάζεται να δηλωθεί το αυτονόητο του ποιοι εξυπηρετούνται από το ευρύτερο νομοθετικό πλαίσιο σε πληθώρα θεμάτων και χωρίς να απαιτείται η παρουσίαση μίας  λεπτομερούς εικόνας του πως διαπλέκονται η δικαστική, η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων έναντι άλλων, η εικόνα είναι ξεκάθαρη… the game is rigged.

Παίζουμε σε ένα παιχνίδι όντας πιόνια, χωρίς να έχουμε ουσιαστικό λόγο στη διαμόρφωση των κανόνων, οι οποίοι αλλάζουν κατά το δοκούν και πάντα με συγκεκριμένο προσανατολισμό. Το «ιστορικό αυτονόητο» που θέλει τους νόμους και την εξουσία να είναι έκφραση της εκάστοτε άρχουσας τάξης δεν έχει αλλάξει. Αντιθέτως υπάρχει επιπλέον η αίσθηση της συμμετοχής, της επιλογής και της μερικής ισχύς επι των θεμάτων… ίσως η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή, από κοινωνιολογική άποψη, της όλης κατάστασης. Μία αίσθηση, μία πίστη όμως που μας έχει καταστήσει «μουδιασμένους» μπροστά στην πραγματική εικόνα, ανήμπορους να αντιδράσουμε ουσιαστικά καθώς… όλα γίνονται νόμιμα ή νομότυπα καλύτερα…

Διαδραματίζεται εδώ και μέρες ένα σήριαλ με κάποιες κοινωνικές/επαγγελματικές ομάδες να διεκδικούν την εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων «αποκατάστασης αδικιών» από μεριάς του κράτους. Για κάποιες αυτό είναι επιτεύξιμο (βλ. δικαστικοί), για άλλες αυτό αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης, διεκδίκησης και ίσως πολιτικών παιγνίων (βλ. ένστολοι) και για κάποιες άλλες η νομιμότητα είναι υποκειμενική, η ηθική παρωχημένη ιδέα και το κράτος αυτοαναιρείται και αυτοϋπονομεύεται (βλ. καθαρίστριες). Η εικόνα βέβαια είναι ενδιαφέρουσα και διαφοροποιείται ανάλογως την οπτική γωνία του καθενός, ο διχασμός όμως είναι ευδιάκριτος και ο κοινωνικός αυτοματισμός φαίνεται να είναι το ζητούμενο.

Έχοντας κάνει τον απαραίτητο κύκλο τα ερωτήματα επανέρχονται… Ποιος ορίζει την νομιμότητα και ποιος την παρανομία;;; Νοείται νομιμότητα και δικαιοσύνη αλά καρτ;;; και τέλος ποιες είναι οι αδικίες και ποιοι οι «μοναδικοί» αδικήμενοι στη χώρα όπου «ο,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»;…  

*ΜΠΑΜΠΑΓΙΑΝ Γιώργος,

Μέλος Α.Π.ΑΣ.Α.