Η ιστορική σημασία της μάχης για την ΔΕΗ. Του Αλέξη Τσίπρα

H ίδρυση της ΔΕΗ έγινε το καλοκαίρι του 1950. Ακριβώς 64 χρόνια μετά, έρχεται στη Βουλή νόμος που προβλέπει την ιδιωτικοποίηση, καλύτερα την εκποίηση των "φιλέτων" της ΔΕΗ. Των πιο παραγωγικών μονάδων, των λιγνιτικών πεδίων, των υδροηλεκτρικών εργοστασίων, των φραγμάτων, ενός πλούτου που είναι εξαιρετικά δύσκολο κανείς να τον κοστολογήσει. Και αυτός ο νόμος προωθείται στο θερινό τμήμα των 100 βουλευτών μέσα από διαδικασίες-εξπρές, που φανερώνουν την πρόθεση να αποκρυφτεί ένα μεγάλο εθνικής σημασίας θέμα από το λαό αλλά και από το σύνολο των βουλευτών.

Όταν το 1950 αποφασίστηκε η ίδρυση της ΔΕΗ, υπήρχαν 385 ιδιωτικές εταιρείες που παρήγαγαν ηλεκτρική ενέργεια, από τις οποίες κάποιες είχαν απλή άδεια, κάποιες προνομιακή άδεια, κάποιες ήταν δημοτικές ή κοινοτικές. Η πρώτη ύλη που χρησιμοποιούσαν ήταν το πετρέλαιο και ο γαιάνθρακας. Εισαγόμενα υλικά, πράγμα που έκανε την παραγωγή ενέργειας εξαιρετικά δαπανηρή, που σήμαινε, για όσους τα έζησαν, ότι ηλεκτρισμό είχε μονάχα το 55% του ελληνικού πληθυσμού. Η πρόσβαση στο ηλεκτρικό ρεύμα ήταν ένα αγαθό πολυτελείας. Χρειάστηκε να ιδρυθεί η ΔΕΗ με χρήματα από τον κρατικό  προϋπολογισμό, από το σχέδιο Μάρσαλ, από τις ιταλικές επανορθώσεις, για να γίνει αυτό το αναπτυξιακό θαύμα. Να γίνει φθηνή η παραγωγή και το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας προς τους πολίτες και να πάει σταδιακά και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, στο πιο απομακρυσμένο νησί της πατρίδας μας.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι αν δεν είχαν επιλεγεί τότε η λύση της ΔΕΗ κι άφηναν αυτό το μοντέλο στο οποίο σήμερα θέλουν να μας γυρίσουν πίσω, αυτό το θαύμα δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
-ΠΡΩΤΟΝ διότι μόνο μέσα από μια ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ μπορούσε να γίνει ενοποίηση της παραγωγής σε ένα ενιαίο διασυνδεδεμένο δίκτυο ώστε τα φορτία να επιμερίζονται σε εθνική κλίμακα.
-ΔΕΥΤΕΡΟΝ διότι η ύπαρξη ενός ενιαίου φορέα επέτρεψε τόσα χρόνια τώρα, τον επιμερισμό του κόστους ανάμεσα στις κερδοφόρες και τις ζημιογόνες περιοχές της χώρας. Κυρίως όμως διότι η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, απαιτούσε τεράστιες επενδύσεις που κανένας ιδιώτης δε θα επέλεγε ή δεν θα μπορούσε να κάνει. Επενδύσεις που και τώρα χρειαζόμαστε, για να κάνουμε ακόμα πιο αποτελεσματικό το δίκτυο της ΔΕΗ και να αμβλύνουμε τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, διατηρώντας μια επιχείρηση η οποία όχι μόνο θα παράγει και θα μεταφέρει το ρεύμα,  αλλά θα μπορεί να ασκεί και κοινωνική πολιτική.
Ιδίως στην περίοδο της κρίσης, μια τέτοια πολιτική έχει ανάγκη τόσο μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που βρίσκεται στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης, όσο και οι πολύπαθες περιοχές της Δυτ. Μακεδονίας. Περιοχές που όλα τα προηγούμενα χρόνια έχουν επιφορτιστεί δυσβάσταχτο κόστος, ανθρώπινο και περιβαλλοντικό, προκειμένου όλη η Ελλάδα και όλος ο ελληνικός λαός να  έχει τη δυνατότητα πρόσβασης στο αγαθό που λέγεται ηλεκτρισμός.
Δεν υπερασπιζόμαστε -όπως κάποιοι λένε- μια συντεχνία εργαζομένων που ασχολούνται μόνο με το να υπερασπιστούν κάποια προνόμια. Ακόμα κι αν τα προνόμια αυτά κάποτε υπήρχαν, σήμερα όλοι μας ζούμε στις εποχές της μνημονιακής βαρβαρότητας, των μεγάλων περικοπών στους μισθούς στα εισοδήματα. Συνεπώς, σήμερα καλούμαστε να υπερασπιστούμε όχι μονάχα το ιερό δικαίωμα των εργαζόμενων στην εργασία αλλά και το δικαίωμα του ελληνικού λαού να διατηρήσει τον έλεγχο και την ιδιοκτησία μιας επιχείρησης που στήθηκε από το δικό του υστέρημα και το δικό του ιδρώτα, πριν από 64 χρόνια.
Για όλους τους παραπάνω λόγους αποτελεί έγκλημα οικονομικό και εθνικό η εκποίηση και τελικώς η διάλυση της ΔΕΗ. Θέλω να δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβουμε τι θα συμβεί και στον καταναλωτή,  αν αφήσουμε αυτό το έγκλημα να υλοποιηθεί. Με την διαδικασία απελευθέρωσης τα προηγούμενα χρόνια,  δόθηκε η δυνατότητα επενδύσεων σε ιδιώτες. Έγινε διαγωνισμός -ως συνήθως αυτοί οι διαγωνισμοί γίνονται για να πάει σε έναν τελικά η δουλειά, αυτή είναι η παρακαταθήκη της σύγχρονης οικονομικής και πολιτικής διαπλοκής- κανένας όμως δεν προχώρησε σε καμία πραγματική επένδυση. Γιατί θέλουν να πάρουν έτοιμα τα εργοστάσια παραγωγής, και δωρεάν τον ορυκτό πλούτο. Τον εθνικό μας πλούτο, και μάλιστα έναντι ενός ευτελούς τιμήματος που μπορεί να συγκριθεί με το κόστος κατασκευής ενός μονάχα υδροηλεκτρικού σταθμού. Πρόκειται για αετονύχηδες και αεριτζήδες, παρά για επενδυτές.
Οι δε παραγωγοί ενέργειας, μέχρι πρόσφατα κοστολογούσαν την ενέργεια που πουλούν 60-70 ευρώ τη μεγαβατώρα. Μόλις πληροφορήθηκαν ότι η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ εξέταζε την περίπτωση κινητοποιήσεων που μπορεί να οδηγήσoυν και σε απεργίες, πριν καν ξεκινήσουν οι απεργίες, άρχισαν να κοστολογούν τη μεγαβατώρα 150 ευρώ! Αν αυτοί οι άνθρωποι που έχουν μοναδικό στόχο το κέρδος αποκτήσουν όλα τα εργοστάσια, ούτε θα κάνουν αποκαταστάσεις στις περιοχές της Δυτ. Μακεδονίας και στο δίκτυο, ούτε θα σεβαστούν τους εργαζόμενους και φυσικά δεν θα νοιάζονται αν το ρεύμα ακριβύνει 2 και 3 φορές.
Στην περίπτωση της ΔΕΗ δεν πρόκειται για μια αντίθεση ιδεολογική ή πολιτική που μπορεί να έχει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την πολιτική της κυβέρνησης για ιδιωτικοποιήσεις, γενικά και αόριστα, δημόσιων οργανισμών. Εδώ πρόκειται για ένα εθνικής σημασίας θέμα. Γι αυτό τον λόγο, ανεξάρτητα από πιθανές διαφορετικές οπτικές που μπορούμε να έχουμε με άλλες πολιτικές δυνάμεις σε μια σειρά από ζητήματα, ακόμα και στο μείζον θέμα του ενεργειακού σχεδιασμού, στόχος μας είναι να συγκροτήσουμε ένα παλλαϊκό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, για την υπεράσπιση της ΔΕΗ που έχει στρατηγική σημασία για την εθνική οικονομία και την ανάπτυξη της χώρας μας. Είναι ιστορική μας υποχρέωση.