Τζόγος και ναρκωτικά

Σήμερα, στη δυστυχούσα και απελπισμένη Ελλάδα, ο τζόγος είναι μια μηχανή που κόβει λεφτά - όλο και περισσότερα.



Τις τελευταίες ημέρες οι διωκτικές αρχές έχουν εντοπίσει τεράστιες ποσότητες ηρωίνης, τις μεγαλύτερες που έχουν εντοπιστεί ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα.
Οι ποσότητες και οι διαδρομές των ναρκωτικών δείχνουν κάτι που ήταν λίγο πολύ γνωστό: ότι τα ναρκωτικά δεν είναι υπόθεση που αφορά κυρίως τους ποινικούς του "μπλε κολάρου", τα βαποράκια, τους ντίλερς και όλους αυτούς με τους οποίους ταυτίζονται στη φαντασία μας. Είναι υπόθεση των "λευκών κολάρων". Δεν είναι υπόθεση της πλατείας Βάθη, αλλά του Ψυχικού. Είναι μια πολύ μεγάλη μπίζνα.

Τις ημέρες αυτές με το Μουντιάλ έχει απογειωθεί κυριολεκτικά ο τζόγος - κυρίως το στοίχημα. Ο τζόγος και τα ναρκωτικά έχουν κοινά βασικά χαρακτηριστικά: εθισμός, πολλά λεφτά, τα οποία μάλιστα αποσπώνται αργά, αλλά συστηματικά, από ανθρώπους που κατά κανόνα δεν τους περισσεύουν. Και φυσικά, πολυπλόκαμες μαφίες που μεγιστοποιούν τα κέρδη τους, στη μια περίπτωση νοθεύοντας τις ουσίες, στην άλλη στήνοντας αγώνες.

Εσχάτως ο τζόγος, και μάλιστα ο επίσημος, ο νόμιμος, ο ΟΠΑΠ δηλαδή, επανέφερε και το Ξυστό, άλλη μια μηχανή, δηλαδή, που τρώει τα χρήματα των φτωχών, το επίδομα των ανέργων, το χαρτζιλίκι των εφήβων, πενήντα λεπτά τη φορά. Και κάθε μέρα, συνήθως, έχει πολλές φορές - όπως ακριβώς συμβαίνει και με την πρέζα. Και κάθε φορά η υπόσχεση είναι η ίδια: ο παράδεισος, η "παραμύθα", που δεν έρχεται ποτέ, "η καλή", που δεν θα την πιάσουμε ποτέ. Αλλά, ναρκωμένοι και παθητικοί, θα φθίνουμε ελπίζοντας.

Όταν παιζόταν το θέμα της ιδιωτικοποίησης του ΟΠΑΠ, τα "παπαγαλάκια", αλλά και διάφοροι προχειρολόγοι και υποκριτές, μας κούναγαν το δάκτυλο ότι το κράτος δεν πρέπει να ασχολείται με τόσο ποταπά πράγματα όπως ο τζόγος. Μόνο το επιχείρημα ότι τα καζίνα στην Αμερική, που είναι σοβαρή χώρα, τα ελέγχει η μαφία δεν είχαμε ακούσει.

Σήμερα, στη δυστυχούσα και απελπισμένη Ελλάδα, ο τζόγος είναι μια μηχανή που κόβει λεφτά - όλο και περισσότερα. Λεφτά που αφαιρούνται από τις τσέπες φτωχών, κατά κανόνα, ανθρώπων και καταλήγουν στις τσέπες πλούσιων κολλητών και συχνά χρηματοδοτούν στρατούς εξαρτημένων, εξαγοράζουν με τη διαφήμιση συνειδήσεις. Τα ίδια χρήματα -που κανονικά θα έπρεπε να είναι πολύ λιγότερα- θα μπορούσαν να χρηματοδοτούν κοινωφελείς σκοπούς. Αλλά τότε τα λευκά κολάρα τι θα κάνουν; Κλέφτες θα γίνουν; 

#left.gr