Το βράδυ της 30ής Μαΐου 2013 ένα αυτοκίνητο σταμάτησε στη συμβολή των οδών Μπόταση και Σόλωνος και πέντε άνδρες με πολιτικά, σύμφωνα με τις τότε μαρτυρίες, βγήκαν από ένα ασημί Peugeot με πινακίδες ΖΚΙ 8462 και έβαλαν με τη βία μέσα σε αυτό τον 26χρονο Μπουλούτ Γιαϊλά που προσπαθούσε να καταθέσει αίτημα ασύλου.
Η απαγωγή καταγγέλλεται στην αστυνομία και σε επαφή του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Τσουκαλά με τον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. αποκαλύπτεται τότε ότι ο αριθμός της πινακίδας του οχήματος με το οποίο έγινε η απαγωγή ανήκει σε υπηρεσιακό όχημα της ΕΛ.ΑΣ. που είναι δηλωμένο σε υπηρεσία εκτός Αττικής, ενώ κατά τα άλλα η αστυνομία αρνείται ότι ξέρει πού είναι και αργότερα μάλιστα αρνείται και την παρουσία του στη χώρα, για να διαψεύσει η ίδια τον εαυτό της μία ημέρα, μετά λέγοντας ότι γνώριζε πως το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες έχει αναλάβει την εκπροσώπησή του Μπ. Γιαϊλά.
  • Περίμενα ότι η συνωμοσία θα καταπέσει, αλλά δεν περίμενα να γίνει τόσο γρήγορα. Τώρα προσπαθώ να συνηθίσω τη ζωή έξω
Τρεις ημέρες μετά την απαγωγή του, η Επιτροπή Αλληλεγγύης ειδοποιείται πως ο Μπ. Γιαϊλά κρατείται στην Αντιτρομοκρατική της Κωνσταντινούπολης. Από τον θόρυβο που προκαλείται στη συνέχεια, διατάσσεται προκαταρκτική εξέταση που ανατίθεται στον εισαγγελέα Πρωτοδικών Χαράλαμπο Λακαφώσην αλλά συναντά κάθε είδους προβλήματαν καθώς οι Έλληνες δικηγόροι δεν μπορούν να λάβουν εξουσιοδότηση, αφού ο Μ. Γιαϊλά κρατείται στην απομόνωση, ενώ μήνες μετά η δικηγόρος του από την Τουρκία δεν μπορεί να παρουσιαστεί ενώπιον του εισαγγελέα καθώς δεν της δίνουν βίζα.
Προ ολίγων ημερών, ο Μπουλουτ Γιαϊλά αποφυλακίστηκε και μίλησε τηλεφωνικά στην "Αυγή" της Κυριακής. Δημοσιεύουμε επίσης αποσπάσματα από τη μεταφρασμένη επιστολή που είχε στείλει στους δικηγόρους του στην Ελλάδα λίγες ημέρες μετά την απαγωγή, όπου αποτυπώνεται η βεβαιότητά του ότι επρόκειτο να τον σκοτώσουν.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗ ΖΩΤΟΥ
 
*Πρώτα απ' όλα θέλω να σε ρωτήσω πώς είσαι. Πότε ακριβώς αποφυλακίστηκες;
Η υγεία μου είναι καλά. Λίγο μπερδεμένος βέβαια, χαρούμενος. Περίμενα ότι η συνωμοσία θα καταπέσει, αλλά δεν περίμενα να γίνει τόσο γρήγορα. Τώρα προσπαθώ να συνηθίσω τη ζωή έξω. Αποφυλακίστηκα στις 27 Μαρτίου.
*Τι σε έκανε να νιώσεις ότι έπρεπε να φύγεις από την Τουρκία και να έρθεις στην Ελλάδα;
Είμαι επαναστάτης, σοσιαλιστής. Εντάχθηκα στο φοιτητικό κίνημα για δωρεάν παιδεία και ελεύθερη εκπαίδευση. Το 2005 ξεκίνησα να δραστηριοποιούμαι όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο Ουλουντάγκ (σημείωση: Uludağ Üniversitesi) στην Προύσα. Ήμουν στο τμήμα της Τουρκικής Φιλολογίας.
Στις 8 Μαΐου του 2012 έγινε μια μεγάλη επιχείρηση στην Πόλη σε πολλούς δημοκρατικούς φορείς. Σε αυτήν την επιχείρηση δικηγόροι που ήταν αγωνιστές, φοιτητές και επαναστάτες συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Βγήκε ένταλμα σύλληψης και για εμένα, αλλά δεν με βρήκαν για να με συλλάβουν. Γι' αυτό με στοχοποίησαν τα ΜΜΕ σαν καμικάζι, σαν "ζωντανή βόμβα". Για όσους δεν μπορούσαν να συλλάβουν έβγαλαν μια λίστα, "ζωντανή βόμβα", και κρεμάσαν αφίσες σε όλα τα τμήματα και παντού και έγραφαν "να βρεθούν ζωντανοί ή νεκροί".
Έτσι, δεν μπορούσα να ζήσω εκεί πέρα, γιατί κινδύνευε η ζωή μου και με δικές μου προσπάθειες μπόρεσα να καταφέρω να φτάσω στην Ελλάδα.
*Ποιες ακριβώς είναι οι κατηγορίες; Από ό,τι μάθαμε, για την ίδια υπόθεση κατηγορούνται περίπου 15 άτομα, ανάμεσα στους συλληφθέντες δε είναι και ο αδελφός σου. Αυτός πότε συνελήφθη;
Ο αδελφός μου συνελήφθη στην επιχείρηση. Μας κατηγορούν ως μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης DHKP-C. Στον φάκελο, τα στοιχεία δεν ήταν συγκεκριμένα. Στην αρχή κατηγορήθηκα για στέλεχος στην οργάνωση και μετά η κατηγορία άλλαξε σε απλό μέλος της. Αυτό αλλάζει και την ποινή. Και οι κατηγορίες είναι για δημοκρατικές δράσεις, όπως Πρωτομαγιά, δεν είχε κάτι άλλο.
Στην Άγκυρα δικάζομαι ως στέλεχος, στην Πόλη δικάζομαι ως μέλος. Οι δικηγόροι ζητούν οι δύο υποθέσεις να γίνουν μία. Τότε θα βγει η κατηγορία με την οποία θα δικαστώ.
* Φτάνεις στην Ελλάδα. Από ό,τι ξέρουμε από τις δικηγόρους σου εδώ, προσπαθούσες να καταθέσεις αίτημα ασύλου. Τι ακριβώς συνέβη με τη διαδικασία αυτή;
Στην αρχή δεν πήγα αμέσως, γιατί φοβόμουν ότι είχε βγει ερυθρά αγγελία. Μετά πήγα στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και ζήτησα βοήθεια από τους δικηγόρους και από εκεί εστάλη το αίτημά μου με ένα fax στην αστυνομία και μου έδωσαν ένα αντίγραφο από αυτό. Πριν πάω στο ραντεβού στην αστυνομία, με απήγαγαν.
* Είχες προσέξει τις προηγούμενες ημέρες, πριν την απαγωγή, κάποια περίεργη κίνηση;
Λίγες ημέρες πριν, είχαν έλθει στο εστιατόριο που δούλευα αστυνομικοί. Δύο ένστολοι και ένας ασφαλίτης. Κατευθείαν με ρώτησαν το ονομά μου, όνομα μητέρας, πατέρα. Ήθελαν να πάμε στο τμήμα, να με συλλάβουν. Ζήτησα βοήθεια από τους συντρόφους στο εστιατόριο. Τους είχα πει τότε ότι έχω έρθει για να ζητήσω άσυλο και επρόκειτο να πάω στην αστυνομία, οπότε γιατί να πήγαινα μαζί τους;
Συνεχώς μιλούσαν στα κινητά και αργότερα έφυγαν χωρίς να με πάρουν. Τότε είχε παρέμβει τηλεφωνικά η δικηγόρος, η Ελένη Σπαθανά, και είχε ενημερώσει για την επιθυμία μου να ζητήσω άσυλο. Πήραν τα στοιχεία μου και έφυγαν. Εκτός από αυτό δεν αισθάνθηκα κάτι διαφορετικό, κάτι παράξενο.
* Φτάνουμε στην ημέρα της απαγωγής. Τι έγινε ακριβώς;
Το βράδυ της 30ής Μαΐου βγήκα από το εστιατόριο, κατά τις 9.30. Περίπου 5-6 μέτρα μακριά από το μαγαζί, ένας από πίσω προσπάθησε να μου κλείσει τα μάτια και να μου πιάσουν τα χέρια και ήταν και άλλοι. Προσπάθησαν στην αρχή να με ρίξουν κάτω. Φώναξα πολύ, ζητούσα βοήθεια, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω και πολύ αυτό. Με πέταξαν στο αυτοκίνητο και με πήραν από εκεί.
* Είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους;
Όχι, κανονικά, χωρίς τίποτα.
* Έχεις καλυμμένο πρόσωπο, περνάτε από κάποιο αστυνομικό τμήμα; Φεύγετε κατευθείαν, τι γίνεται στη συνέχεια;
Είμαι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, ξαπλωμένος και βρίσκονται δύο άτομα πάνω μου, ο ένας στα πόδια μου και ο άλλος κρατάει τα χέρια μου, αλλά είναι πάνω μου για να μην κουνιέμαι. Μια ώρα μετά, πριν κάνουμε αλλαγή σε ένα άλλο αυτοκίνητο, μου έβαλαν κουκούλα και χειροπέδες. Έχω δει τα πρόσωπά τους και τρεις από αυτούς μπορώ να τους αναγνωρίσω.
* Σου μίλησαν καθόλου σε αυτό το διάστημα, στην πρώτη ώρα;
Στην αρχή, όταν με πιάσανε, φώναζαν κάτι στα ελληνικά. Φώναζα και εγώ. Μόνο αυτό.
* Μεταξύ τους μίλησαν;
Όχι.
* Στη συνέχεια, με την αλλαγή αυτοκινήτου, τι συνέβη;
Μετά από μία ώρα σταμάτησαν κάπου, με έβαλαν στο άλλο αυτοκίνητο. Αμέσως μου έβαλαν και μια άλλη κουκούλα. Κουκούλα, όπως φοράνε οι ειδικές δυνάμεις, αλλά χωρίς ανοίγματα για στόμα, μάτια, μύτη, δηλαδή ήταν ολόκληρη κλειστή. Αυτοί δεν μίλησαν καθόλου και τον περισσότερο καιρό τον πέρασα με αυτούς. Πολλές ώρες.
Δύο ώρες μετά περίπου, μου έβγαλαν την κουκούλα και μου έβαλαν κάτι σαν γυαλιά, αλλά δεν ήταν γυαλιά, αφού δεν μπορούσα να δω τίποτα, ήταν μαύρα, μεγάλα. Τράβηξαν μετά φωτογραφία, το κατάλαβα από το φλας, άκουσα τον ήχο και είδα τη λάμψη στην άκρη των "γυαλιών". Μετά μου έβαλαν την κουκούλα πάλι. Στην αρχή, μου έβαλαν μια λεπτή, σαν αυτή που βλέπουμε στην τηλεόραση, σαν τσουβάλι. Η άλλη ήταν κανονική κουκούλα, που έκλεινε ολόκληρη.
Με αυτούς ταξίδεψα 7-8 ώρες περίπου. Σταμάτησαν κάπου και πήραν φαγητό. Το κατάλαβα γιατί το φάγανε δίπλα μου. Αυτή ήταν η μόνη στάση.
* Έπειτα;
Πριν γίνει η επόμενη αλλαγή, από τις κουκούλες μου έβγαλαν τη μία. Με πήγαν κάπου, κατάλαβα ότι ήταν σαν δάσος, και εκεί με παρέδωσαν σε ένα άλλο αυτοκίνητο. Κατάλαβα από τη μυρωδιά ότι είχε χόρτα, λουλούδια, σαν δάσος. Με αυτό το αυτοκίνητο πήγαμε περίπου 4 ώρες. Δεν μίλησαν καθόλου, δεν άκουσα τίποτα. Πριν σταματήσουμε, αφαίρεσαν τη μια κουκούλα. Η πρώτη κουκούλα που μου έβαλαν ήταν λεπτή, δεν μπορούσα να ξεχωρίζω χρώματα κ.λπ., αλλά μπορούσα να καταλάβω τους ανθρώπους και εκεί κατάλαβα ότι ακολουθούσαμε ένα αυτοκίνητο που ήταν μπροστά μας, από τα φώτα το κατάλαβα, γιατί φαίνοταν.
Εκτός από εμένα, στο αυτοκίνητο ήταν 4. Ο δρόμος ήταν άσφαλτος και από τις δύο πλευρές του είχε δέντρα. Σιγά - σιγά ξημέρωνε.
Μετά μπήκαμε σε έναν χωματόδρομο και το αυτοκίνητο τρανταζόταν. Μετά από 20 λεπτά που κατάλαβα ότι ακολουθούμε εκείνο το αυτοκίνητο, σταμάτησαν. Ο συνοδηγός έκανε κάτι, έδωσε κάποιο σήμα και οι άλλοι σήκωσαν το μπουφάν και το έκλεισαν ολόκληρο, μπροστά στο πρόσωπο. Φορούσαν μπουφάν όλοι.
Κατεβήκαμε κάπου που πρέπει να είναι σύνορα, γιατί έχει κάποια σηματάκια όπως κάπου που έχει στρατό. Εκεί έβλεπα απέναντι 10-15 άτομα με κουκούλες.
Μου έσκυψαν το κεφάλι και με παρέδωσαν στους άλλους. Νομίζω τότε πέρασα τα σύνορα. Αυτοί που με παρέλαβαν έβγαλαν τις χειροπέδες και την κουκούλα και τις έδωσαν σε αυτούς που με παρέδωσαν και στη συνέχεια μου έβαλαν δικές τους πλαστικές χειροπέδες και νέα κουκούλα.
* Κατά την παράδοση πρόσεξες κάτι;
Στην αλλαγή της κουκούλας, είδα ότι ήταν με κουκούλες όλοι και τα χρώματα ήταν τα στρατιωτικά, σκούρο πράσινο, χακί. Κατάλαβα ότι ήμουν σε ένα χωράφι.
* Τα στρατιωτικά ποιοι τα φορούσαν; Αυτοί που σε παρέδωσαν ή αυτοί που σε παρέλαβαν;
Τα στρατιωτικά τα φορούσαν αυτοί που με παρέλαβαν.
* Τι έγινε στη συνέχεια;
Αυτοί, ο ένας από αριστερά, ο άλλος από δεξιά, με έπιασαν από το χέρι και ένας από πίσω κρατούσε την άκρη από το παντελόνι μου και πήγαιναν πεζή, δεξιά, αριστερά, έκαναν κύκλους περίπου 20 λεπτά νομίζω και ένας είπε στα τουρκικά "γρήγορα, γρήγορα".
Αυτοί που με παρέδωσαν είπαν "ΟΚ, bye". Μετά, ήρθε ένα αυτοκίνητο, νομίζω τζιπ, και πάλι με έβαλαν στο πίσω κάθισμα, ξαπλωμένος για να μη βλέπω έξω. Πηγαίναμε με αυτό το αυτοκίνητο 15-20 λεπτά. Σταματήσαμε κάπου, με βία με έβγαλαν έξω. Ανεβήκαμε δύο ορόφους και με έβαλαν σε ένα δωμάτιο, είχε έναν καναπέ. Κάθισα εκεί πέρα. Στην Ελλάδα ήταν συνεχώς μπροστά οι χειροπέδες, μετά την παράδοση στην Τουρκία μου τις έβαλαν από πίσω και έτσι με πήγαν εκεί. Με κουκούλα και χειροπέδες.
Στη συνέχεια, κάθισα μία ώρα περίπου. Προσπαθούσαν να με κάνουν να σκύψω το κεφάλι συνέχεια. Αυτό με βασάνιζε, πόνεσα. Μετά μου έβγαλαν κουκούλα και χειροπέδες και μου είπαν "Καλωσήλθες στην πατρίδα σου". Εγώ τους είπα, εσείς με πήρατε από Ελλάδα και αυτοί με κορόϊδεψαν "Ποιος; Πότε το έκαναν αυτό; Πέστε μας". Και εκεί μου έφτιαξαν ένα ψεύτικο έγγραφο ότι με πιάσανε στα σύνορα κ.λπ.
Πριν φτάσω στην Τουρκία, μου είχαν κατασχέσει ό,τι είχα πάνω μου εδώ. Εκεί, στο τμήμα, μου πήραν με το ζόρι αποτυπώματα για να γίνει έλεγχος ταυτότητας και έγινε καταγραφή ότι με συνέλαβαν στην Τουρκία. Μετά είχε έλθει από Κωνσταντινούπολη, από την Αντιτρομοκρατική, μία ομάδα. Αυτοί με πήραν και με πήγαν στην Πόλη, στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση.
Εκεί συνέχεια με απειλούσαν, αν συνεχίσεις να αγωνίζεσαι κ.λπ. θα ζεις όλο αυτά. Να σταματήσω τον αγώνα, να μην κάνω τίποτα. Στην Πόλη, στο τμήμα, δεν με άφηναν να κοιμηθώ καθόλου και μου έκαναν ψυχολογικά βασανιστήρια, συνέχεια απειλές και διάφορα. Για την Ελλάδα δεν με ρώτησαν τίποτα. Την πρώτη ημέρα ζήτησα δικηγόρο, δεν δέχθηκαν. Τη δεύτερη ημέρα κατάφερα να μιλήσω με τον δικηγόρο μου και είπα την ιστορία. Έτσι έμαθα την ψευδή καταγραφή που έγινε. Σε αυτό το έγγραφο έλεγε ότι συνελήφθην στα σύνορα, στην Ανδριανούπολη, και ότι ετοίμαζα ένοπλες δράσεις κ.λπ.
* Το αυτόφωρο πού έγινε;
Στην Πόλη. Καταγραφή έγινε στην Ανδριανούπολη, με πήγαν στην Κωνσταντινούπολη και εκεί ανακρίθηκα στο τμήμα -στην Αντιτρομοκρατική- και από εκεί πήγα στο αυτόφωρο. Πρώτα βέβαια πέρασα, από εισαγγελία και έχω πει αυτή την ιστορία της απαγωγής και αυτό υπάρχει και στον φάκελο. Και μετά αυτόφωρο και φυλακίστηκα.
* Ξέρεις καθόλου αν έχουν έλθει σε επαφή οι ελληνικές δικαστικές αρχές με τις τουρκικές; Γιατί ξέρουμε ότι εδώ είχε ξεκινήσει εισαγγελική έρευνα.
Όχι, δεν γνωρίζω.
* Σε ποια φυλακή μεταφέρθηκες;
Μια εβδομάδα έμεινα στην Πόλη στη φυλακή Μέτρις, και μετά μεταφέρθηκα στη φυλακή τύπου F, Τεκέλ Νταρ, δίπλα στην Ανδριανούπολη. Υπάρχουν δύο τύπου φυλακές F εκεί πέρα, έμεινα στην πρώτη που ήταν τα κελιά για τρία άτομα. Ήμασταν όμως μόνο δύο, εγώ και ο αδελφός μου.
* Με τι απόφαση αποφυλακίστηκες;
Μας δικάζουν σε ειδικά δικαστήρια, αλλά εξαιτίας της κατάργησής τους, το δικαστήριο ορίστηκε για "άγνωστο χρόνο". Οι δικηγόροι κατέθεσαν αίτημα αποφυλάκισης γιατί αν το δικαστήριο ορίστηκε για "άγνωστο χρόνο" είναι παραβίαση του νόμου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα μέναμε τζάμπα για μήνες στη φυλακή. Το δικαστήριο μας άφησε ελεύθερους. Δεκατρία άτομα αφέθηκαν ελεύθερα.
 
Αποσπάσματα από την επιστολή
"...Δυσκολευόμουν να παίρνω ανάσες και πάλευα να μην κοιμηθώ (...). Και ενώ γινόντουσαν όλα αυτά, έψαχνα να βρω απαντήσεις στα ερωτήματα. Αναρωτιόμουν «τι γίνεται; Τι γίνεται;». Προσπαθούσα να μην κοιμηθώ και να κρατήσω το μυαλό μου ζωντανό (...). Ήμουν πλέον σίγουρος ότι θα με σκοτώσουν. Όλα έδειχναν ότι ήταν μια οργανωμένη επιχείρηση...
... Ένιωθα ότι έφθασα στο τέλος μου. Έκανα έναν σύντομο απολογισμό της ζωής μου. Έλεγα στον εαυτό μου «καλώς - κακώς, έζησες 26 χρόνια, έζησες τη ζωή που ήθελες, έκανες τις επιλογές σου». Ένιωθα τον θάνατο τόσο πολύ κοντά...
... Έβαλαν ένα καπέλο στο κεφάλι μου και με κατέβασαν από το αυτοκίνητο. Το πέταξα από το κεφάλι μου γιατί λαχταρούσα να δω όσο περισσότερα πράγματα μπορούσα τις τελευταίες στιγμές της ζωής μου. Εκεί που η καρδιά μου έπρεπε να αυξήσει τους ρυθμούς, άρχισε να χτυπάει σιγά..."


#avgi.gr