Ο Τορκουεμάδα* ζει, αυτός τους οδηγεί…

Ο φονταμενταλισμός δεν είναι φαίνεται φαινόμενο κάποιον μεσανατολικών θεοκρατικών κινημάτων, μπορεί κάλλιστα να ευδοκιμήσει και στην Ευρώπη. Και μάλιστα στη χώρα των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού και των όψιμων θαυμαστών και μιμητών του Τορκουεμάδα, στην μνημονιακή Ελλάδα της ακροδεξιάς παρέας του κ. Σαμαρά. Το ίδιο και ο σκοταδισμός ή οι καθυστερημένες κοινωνικές αντιλήψεις. Είναι φυσικό, όταν στην χώρα επαναφέρεται ένας εργασιακός και θεσμικός μεσαίωνας να επικρατούν μεσαιωνικές αντιλήψεις, σε όλες τις εκδηλώσεις του κοινωνικού πεδίου.

Εμπόδια στην καθιέρωση του συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα άτομα, περιφορά και εκμετάλλευση «θαυματουργών» αθυρμάτων, πρόσφατη καταδίκη του «Παστίτσιου», διακοπή θεατρικών παραστάσεων ("Corpus Christi") από παγανιστές φασίστες αλλά και θρησκόληπτους οπαδούς του Παπουλάκου (του οποίου την αγιοποίηση, ειρήσθω εν παρόδω, προωθούν κάποιοι), αναθέματα σε καρναβαλικές εκδηλώσεις και έγκληση της Αριστεράς για «αθεϊσμό». Όχι όλης, αλλά της μη καθωσπρέπει, της «ανεύθυνης» Αριστεράς, αυτής που διεκδικεί έμπρακτα εδώ και τώρα την ανατροπή, την κυβερνητική εξουσία. Αλήθεια είναι κοσμική πολιτεία η Ελλάδα όταν δεν αποκόπτεται ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την Εκκλησία με το κράτος, μετατρέποντας την πρώτη σε δημόσια υπηρεσία ελέγχου του θρησκευτικού φρονήματος και όχι μόνον; Ένας εναγκαλισμός πολιτικής νομενκλατούρας και κάποιων εκπροσώπων της Ιεραρχίας, που λειτουργεί μετατρέποντας την Ορθοδοξία σε ένα αποστεωμένο σκέλεθρο κανόνων και την πίστη στο θείο και στο υπερβατικό, από πνευματική ανάγκη συμπολιτών μας σε τυφλή λατρεία των τύπων και παιδαριώδη δεισιδαιμονία. Δεν έχει σημασία τελικά αν πιστεύεις, σημασία έχει να παριστάνεις τον πιστό... Εκεί κάπου ελλοχεύει και η υποκρισία, εκεί μετατρέπεται ο πολιτικάντης σε θεομπαίχτη. Η εκκλησία το δέχεται αυτό;
Η πιο αποκρουστική ύβρις που μπορεί να υποστεί πολίτης μιας ευρωπαϊκής χώρας, ενός κοσμικού κράτους στον 21ο αιώνα είναι να «υποχρεωθεί» να δηλώσει αν είναι πιστός ή όχι, αν θρησκεύεται ή όχι και αυτό σε συνάρτηση με τις πολιτικές θέσεις και την δημόσια παρέμβασή του. Συνιστά μια ιδιόρρυθμη δήλωση σαν το περίφημο «ναι ή ου» των δηλώσεων φρονημάτων του μετεμφυλιακού κράτους. Σκεφτείτε, αυτή η δήλωση πίστης να απευθύνεται στον αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή συμβολικά σε όλα τα μέλη, τα στελέχη και τους βουλευτές, τους φίλους και ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Τι ενόχλησε, πέρα από την θλιβερή ένδεια επιχειρημάτων και πολιτικού λόγου τους εκπροσώπους της κυβέρνησης; Προφανώς η συνάντηση του Α. Τσίπρα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Δεν είχε άραγε το δικαίωμα από τον θεσμικό ρόλο του, τον οποίο θυμήθηκαν βέβαια όταν και πάλι στο πλαίσιο αυτού του ρόλου ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να νομιμοποιήσει με την παρουσία του τις φιέστες της ευρωπαϊκής προεδρίας. Μπορεί ένας που ενδέχεται να είναι «άθεος», άρα και μεμπτής ηθικής, σύμφωνα με τους άρρητους υπαινιγμούς των ιεροεξεταστών του κυβερνητικού επιτελείου, να συνομιλεί με τον Πατριάρχη; Μπορεί να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτική για τα εκκλησιαστικά πράγματα; Μπορεί η Αριστερά να συνομιλεί με τους πιστούς ή αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο της ακροδεξιάς ή έστω των καθεστωτικών δυνάμεων; Φυσικά και μπορεί και ας υποκρίνονται πως διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι νεοπαγείς Τορκουεμάδα, αυτόκλητοι υπερασπιστές μιας πίστης την οποία οι ίδιοι ευτελίζουν, με κάθε πολιτική τους απόφαση, με κάθε αντιθεσμική ενέργεια που σταυρώνει τον ελληνικό λαό χριστιανούς και μη και την χώρα ολόκληρη. Αυτοί που τα κόμματά τους είναι βουτηγμένα στην μίζα και την διαπλοκή, το κόστος της οποίας προστίθεται στο ύψος των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού.
Ποιόν Θεό πιστεύουν οι σύγχρονοι αυτοί ιεροεξεταστές, που «δικάζουν» και πολιτεύονται σαν κυβερνήτες κάποιας «Μεγαθεόπολης»**; Όχι τον Θεό της αγάπης προς τον πλησίον, της κατανόησης, της συγνώμης, των φτωχών και των καταφρονεμένων, αλλά έναν θεό μίσους προς τον πλησίον, τυραννίας, ευτελισμού, έναν θεό της ιδιοτέλειας, ένα μαμμωνά της αρπαγής και των χορτάτων, έναν θεό της τιμωρίας και του σκορπίσματος της δυστυχίας στους πολίτες. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν τους. Τι είδους πιστοί χριστιανοί είναι αυτοί οι ανευλαβείς που εγκαλούν τον Α. Τσίπρα και την Αριστερά για «απιστία», τη στιγμή που οργανώνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης και υποχρεωτικού εγκλεισμού μεταναστών και έχουν μετατρέψει την χώρα σε ένα απέραντο αποθετήριο ψυχών, ανέργων νέων – παίδες εν καμίνω - χωρίς μέλλον και προοπτικές, απελπισμένων γερόντων, φλεγόμενων κορμιών. Αυτήν την Ελλάδα ποθεί η κυρία της ηγεσίας του συγκυβερνώντος κόμματος φερ' ειπείν, γι αυτήν θ' αγωνιστεί και αν τη χάσει θα μας εγκαταλείψει; Αυτήν την Ελλάδα θέλουν να «σώσουν» απ' τον ΣΥΡΙΖΑ; Ναι, πάνω σ' αυτήν την Ελλάδα είναι γαντζωμένοι όλοι αυτοί, θεομπαίχτες και υποκριτές, «ιερείς» της διαπλοκής και της κατάρρευσης. Εμείς αυτή τη χώρα μπορούμε να την αλλάξουμε και θα την αλλάξουμε.

_____________

* Θωμάς ντε Τορκουεμάδα (Tomás de Torquemada, 1420-1498), Δομινικανός μοναχός και Μέγας Ιεροεξεταστής της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης. Εμβληματική φυσιογνωμία, θεωρήθηκε συνώνυμο της φρίκης και των αγριοτήτων της Ιεράς Εξέτασης. Κατά τη διάρκεια της θητείας του υποβλήθηκαν σε δοκιμασίες πάνω από 100.000 άνθρωποι, καταδιώχθηκαν οι Μουσουλμάνοι της Ισπανίας και κυρίως οι Εβραίοι εκ των οποίων γύρω στις 50.000 έως 150.000 προσηλυτίστηκαν βίαια και έως 200.000 εκδιώχθηκαν από την χώρα. Ευθύνεται για τον θάνατο στην πυρά (Autodafé – «πράξη πίστης») περίπου 2.000 ανθρώπων.
** Από το κλασσικό έργο του Φριτς Λάϊμπερ «Σκοτάδι συγκεντρώσου!», όπου περιγράφεται μια πολιτικο-θεοκρατική δυστοπία (Fritz Reuter Leiber - «Gather, Darkness!» -1943 ).

Εφημερίδα "ΑΥΓΗ", Ημ. Έκδοσης 22/01/2014, Σελ.31