Ανακοίνωση της Επιτροπής Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ –ΕΚΜ για την απόπειρα φίμωσης του ΣΥΣΜΕΔ

Η τρικομματική κυβέρνηση φαίνεται ότι σε κατάσταση πανικού προσπαθεί με «σιδερένια πυγμή» να καταστείλει οποιαδήποτε φωνή αντίστασης και διεκδίκησης που στρέφεται εναντίον της καταστροφικής πολιτικής της από τους εργαζόμενους της χώρας.

Αυτή τη φορά τα βέλη της στράφηκαν στον Πρόεδρο και στο Γεν. Γραμματέα του σωματείου των εν ενεργεία στρατιωτικών (ΣΥΣΜΕΔ), οι οποίοι με έγγραφό τους ζήτησαν από τη φυσική τους ηγεσία, τον Αρχηγό του ΓΕΕΘΑ,  να ενημερωθούν για το εάν θα αλλάξουν προς το χειρότερο θεσμικά, συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΥΡΙΖΑ«Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης θέλει τους Έλληνες Αστυνομικούς μόνο ως όργανα καταστολής και όχι ως εργαζόμενους με δικαιώματα»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Θέμα: «Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης θέλει τους Έλληνες Αστυνομικούς μόνο ως όργανα καταστολής και όχι ως εργαζόμενους με δικαιώματα»

Πραγματοποιήθηκε χθες συνάντηση των Προεδρείων της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων (Π.Ο.ΑΣ.Υ) και της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων (Ε.Α.Υ) Ροδόπης με τους βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α-Ε.Κ.Μ Δημήτρη Τσουκαλά και Αϊχάν Καραγιουσούφ και τον Συντονιστή του Τμήματος Σωμάτων Ασφαλείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α-Ε.Κ.Μ Τάσο Μαυρόπουλο.

ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΤΡΕΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ:ΜΑΤωμένο μεροκάματο

Τα ΜΑΤ είναι παραταγμένα παντού. Σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε διαμαρτυρία του λαού. Οποιοι ξεσηκωθούν, όποιοι βγουν στον δρόμο -αγρότης, εργάτης, φοιτητής, συνταξιούχος, άνεργος, γυναίκες, παιδιά- θα έρθουν αντιμέτωποι με μερικές διμοιρίες ΜΑΤ και κάποια «παιδιά» πανέτοιμα να τους ψεκάσουν με χημικά και να τους ξυλοφορτώσουν. Το σύνθημα «τρεις κι εξήντα παίρνουνε και τον κόσμο δέρνουνε» φαίνεται πως απηχεί την αλήθεια. Τελικά οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είναι εργαζόμενοι ή οι «εκτελεστές» του συστήματος; Η θέση τους είναι δίπλα στους άλλους εργαζομένους ή απέναντί τους; Οι εργαζόμενοι που δέχονται τις επιθέσεις τους θα πρέπει να είναι αλληλέγγυοι απέναντί τους αν ποτέ και αυτοί προβάλουν διεκδικήσεις ή να τους χτίσουν τείχος περιφρόνησης και αντίστασης; Τρεις συντάκτες μας καταθέτουν την άποψή τους. Παίρνουν εντολές όπως όλοι Στην Ελλάδα αρεσκόμαστε σε γενικεύσεις που βοηθούν ώστε να κρύβονται διάφορα προβλήματα κάτω από το –όποιο– χαλί. Οπως λοιπόν υπάρχουν οι «γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι», που διαλύουν τις ειρηνικές διαδηλώσεις και λεηλατούν τα μαγαζιά του κάθε φουκαρά, όπως υπάρχουν οι «λίγοι κακοί φίλαθλοι», που κατεδαφίζουν γήπεδα και απειλούν τις ζωές των αθλητών, έτσι υπάρχουν και «τα ΜΑΤ». Ως μια γενική έννοια, που δρα αυτοβούλως και κοπανάει αδιακρίτως. Είναι έτσι όμως; Τα ΜΑΤ είναι κάποιες συγκεκριμένες μονάδες της αστυνομίας, που τους αναθέτουν συγκεκριμένες αποστολές. Οι άνθρωποι αυτοί παίρνουν εντολές από κάποιον για να κάνουν ό, τι κάνουν. Και ως εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα προσπαθούν να φέρουν εις πέρας τις εντολές του προϊσταμένου τους – σε αντίθεση με πολλούς άλλους συναδέλφους τους στα κακολαδωμένα γρανάζια της κρατικής μηχανής. Δεν μπορούμε λοιπόν να κατηγορούμε κάποιον επειδή κάνει αυτό το οποίο τον προστάζει ο προϊστάμενός του. Αν εμένα, και φαντάζομαι στους περισσότερους, μου ζητήσει ο διευθυντής της εφημερίδας να γράψω κάτι με συγκεκριμένο τρόπο, θα το κάνω. Αυτό ισχύει στις περισσότερες δουλειές - το Δημόσιο εξαιρείται πάντα. Γιατί ο κάθε ΜΑΤατζής να μπαίνει στο στόχαστρο για τον ίδιο λόγο που άλλοι εργαζόμενοι παίρνουν εύσημα; Του ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΤΟΥ Δίλημμα δεν μπορεί να υπάρχει Οταν τρως την γκλομπιά στο κεφάλι, είναι το λιγότερο δύσκολο να σκεφτείς ότι ο ΜΑΤατζής που σου την έριξε είναι και αυτός ένας απλός εργαζόμενος που κάνει τη δουλειά του… με εξαιρετική επιμέλεια, αφού σε «διάλεξε» μέσα από τον κόσμο… Αν πάλι φας… χύμα στον σωρό τα χημικά, τότε και πάλι είναι το λιγότερο δύσκολο να σκεφτείς ότι τα ΜΑΤ είναι οι «εκτελεστές» του συστήματος που καταφέρνουν, και πάλι με εξαιρετική επιμέλεια, τη δουλειά που τους έχουν αναθέσει… Το πράγμα είναι πάρα πολύ απλό. Τα ΜΑΤ είναι τα ΜΑΤ. Η δουλειά τους είναι η καταστολή. Ο κόσμος βρίσκεται εξ ορισμού απέναντί τους. Εκεί, δηλαδή, όπου είναι και η θέση του. Στον δρόμο, στις πορείες, στις πλατείες, στα μπλόκα, στις κινητοποιήσεις. Είτε το θέλουμε είτε όχι, δίλημμα δεν μπορεί να υφίσταται. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνδρας των ΜΑΤ που έκανε δεύτερη σκέψη προτού κατεβάσει το ματσούκι στο κεφάλι κανενός. Και αν το έκανε, όπως δείχνει η… συνήθης πρακτική, θα ήταν μόνο για να φέρει κατακέφαλα τη λαβή του γκλομπ ή κανέναν ατομικό πυροσβεστήρα… Πάντως, την ασπίδα ή την τρόμπα των χημικών δεν έχω δει να την πετάει ποτέ κανένας και να ενώνεται με τον κόσμο… Του ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΙΑΤΗ Κάνουν μια άχαρη δουλειά Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι νέοι. Ισχνή, αλλά ουδόλως ασήμαντη, μειοψηφία εκείνοι που αρέσκονται να σπρώχνουν, να εκσφενδονίζουν χημικά, να σπάνε κεφάλια. Οι «απέναντί» μας, τα ΜΑΤ, συγκροτούνται από εργαζόμενους συμπολίτες μας, φτωχά παιδιά ως επί το πλείστον (τα πλουσιόπαιδα, επιλέγουν άλλα επαγγέλματα). Η κυβέρνηση αδιαφορεί παντελώς (η εξουσία φοράει πάντα το κοστούμι της αναλγησίας), αν οι εργαζόμενοι στα ΜΑΤ αποκρούουν άνεργους συνομηλίκους τους, αν απωθούν τον ηλικιωμένο παππού τους, αν αντιπαρατίθενται στους αγρότες γονείς τους. Αδιαφορεί το ίδιο εκκωφαντικά ακόμη και για τους ίδιους που εργάζονται στα ΜΑΤ, που οι συνθήκες εργασίας τους πολλές φορές είναι απάνθρωπες (κοιμούνται στις κλούβες, χωρίς ρεπό και υπερωρίες, είναι υποχρεωμένοι να εκτελούν εντολές άνωθεν). Με εξαίρεση τους λίγους εκείνους που προκαλούν δίκαια το μένος των διαδηλωτών, εξαιτίας της συμπεριφοράς τους (βλέπε αγριότητα) και τους λιγοστούς (θέλουμε να πιστεύουμε) που ερωτοτροπούν με τις μεθόδους της Χρυσής Αυγής, οι εργαζόμενοι στα ΜΑΤ είναι κακοπληρωμένοι πολίτες που κάνουν μια άχαρη δουλειά και έτσι θα πρέπει να τους δούμε. (Αν δεν μας …τυφλώσουν με τα χημικά.) Της ΓΙΑΝΝΑΣ ΜΠΑΛΗ 6μέρες

(video)Αλβανία: Στη φυλακή δυο αστυνομικοί για δολοφονία διαδηλωτών

Οι Ndrea Prendi και Agim Llupo καταδικάστηκαν σε 23 και 25 χρόνια φυλάκισης για τη δολοφονία τεσσάρων διαδηλωτών τον Γενάρη του 2011 στα Τίρανα. Οι αστυνομικοί επέρριψαν ευθύνες σε ανώτερα κλιμάκια για τις δολοφονίες. 

Οι δολοφονίες τελέσθηκαν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων του Σοσιαλιστικού κόμματος κατά της διαφθοράς και κατά της κυβέρνησης Σαλί Μπερίσα. Ο Μπερίσα κατηγόρησε τον Έντι Ράμα, του Σοσιαλιστικού Κόμματος  για τα επεισόδια, δηλώνοντας ότι "όλο αυτό ήταν μια χυδαία πράξη του". Ο πρωθυπουργός υποστήριξε ότι ο Ράμα χρησιμοποίησε εγκληματικά στοιχεία και λαθρέμπορους (200 με 300 άτομα) που προσπάθησαν να εφαρμόσουν το σενάριο της Τύνιδας.

Το παρακάτω βίντεο αποτυπώνει την στιγμή της εκτέλεσης.

Η πρώτη απεργία αστυνομικών που έγινε στον κόσμο,

Η πρώτη απεργία αστυνομικών που έγινε στον κόσμο, έλαβε χώρα στην Αγγλία το 1918.  Η σημαντικότητα της ήταν τεράστια, αφού οι αστυνομικοί κατόρθωσαν να βρουν υποστηρικτές σε ολόκληρη την κοινωνία.
Στα ηνία της χώρας βρισκόταν τότε ο David Lloyd George. Το 1918 λοιπόν η αποκαλούμενη ως Πνεύμα της Πετρούπολης Sylvia Pankhurst, ξαφνιάστηκε όταν άκουσε ότι κάποιοι από τους βασανιστές της που άνηκαν στην αστυνομική δύναμη της βρετανικής αστυνομίας είχαν ''αλλαξοπιστήσει'' και βρισκόταν και εκείνοι στο πλευρό των απεργών αστυνομικών. "Η αστυνομία του Λονδίνου κήρυξε απεργία; Μετά από αυτό, όλα μπορούν να συμβούν», είπε.
Εκείνη τη χρονιά ο μισθός ενός αστυνομικού κυμαινόταν στα ίδια ή χαμηλότερα επίπεδα με το μισθό ενός ανειδίκευτου εργάτη.  Ενώ το κόστος ζωής είχε υπερδιπλασιαστεί κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, η αστυνομία είχε λάβει αύξηση μισθού  3 σελίνια από το 1914!
''Ο κατώτερος μισθός ενός νέου ανειδίκευτου εργάτη είναι μεγαλύτερος απο το δικό μας και αυτό μας πληγώνει'' δήλωσε αστυνομικός κατά τη διάρκεια της απεργίας.
Ένας ακόμη λόγος ήταν η επιστράτευση των αστυνομικών. Οι περισσότεροι είχαν αποχωρήσει για το μέτωπο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου αφήνοντας δημιουργώντας τεράστια κενά και ελλείψεις. Οι αστυνομικοί που έμμειναν πίσω αναγκαζόταν να εργάζονταν 96 ώρες την εβδομάδα με ένα ρεπό το δεκαπενθήμερο.
Το κλίμα που είχε δημιουργηθεί στις τάξεις των αστυνομικών ήταν αρκετά βαρύ και όσο διαρκούσε ο πόλεμος γιγαντώνονταν τα προβλήματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεσπάσει η πρώτη απεργία των αστυνομικών, μόλις 2 μήνες πρίν το τέλος του πολέμου.
Στις 30 Αυγούστου 1918 περίπου 12.000 άτομα διαδήλωσαν στη λεωφόροWhitehall. Την επόμενη ημέρα πορεία αστυνομικών κατευθύνθηκε προς την Downing Street, παρόλο που σε αυτό το δρόμο είχε αποκλείσει τη διέλευση τους η επίσημη αστυνομία, λόγω πορείας για τα δικαιώματα της γυναίκας. Ένας αξιωματούχος της Scotland Yard που παρακολουθούσε την κατεύθυνση της πορείας ενημέρωσε ότι ''οι αστυνομικοί πραγματοποιούν στάση ενώπιον του εχθρού''!
Η κυβέρνηση αδυνατούσε να το πιστέψει. Η λαϊκή δυσαρέσκεια είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρη την εργατική τάξη και ακόμη και εκείνοι που θα τους προστάτευαν, ενώθηκαν με τους διαδηλωτές.
Χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι ότι η εφημερίδα Quardian αποκάλεσε τους αστυνομικούς ''Μπολσεβίκους Bobbies'' !
Την επόμενη ημέρα ο David Lloyd George επιστρέφει εσπευσμένα από τη Γαλλία όπου βρισκόταν για να λήξει υπό όρους βέβαια την απεργία. Το 1919 όμως, οι δυσαρέσκεια των αστυνομικών του Λίβερπουλ θα γεννήσει ακόμη μια απεργία των αστυνομικών. Αυτή τη φορά όμως είχε τα χαρακτηριστικά εξέγερσης. Ξεσπούν εκτεταμένα επεισόδια τα οποία διαρκούν 4 ημέρες.
Οι όροι που τέθηκαν το 1918 ήταν οι σπόροι για τη δημιουργία Ομοσπονδιακής Αστυνομίας και η διάλυση της Ένωσης Αστυνομικών. Η Ομοσπονδιακή Αστυνομία δεσμεύεται από το καταστατικό της να μην δίνει το δικαίωμα στους αστυνομικούς να απεργούν. Παρόλο που οι κυβερνήσεις που πέρασαν σχεδόν για 100 χρόνια γνωρίζουν καλό ότι αυτό επαφίεται καθαρά στο φιλότιμο των αστυνομικών. Έκτοτε το ζήτημα της απεργίας τέθηκε ξανά τη δεκαετία του 1970 όταν στην κυβέρνηση βρισκόταν ο Τζέιμς Κάλαχαν. Σύμφωνα με έγγραφα που δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα ο Κάλαχαν είχε ενημερώσει τη προσωπική γραμματέα του ότι υπό την απειλή μιας απεργίας αστυνομικών θα προτιμούσε να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία της χώρας.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Robert Reiner του LSE, οι απεργίες των αστυνομικών το 1918-1919 παρήγαγαν σημαντικά συμπεράσματα. Οι αστυνομικοί δεν θέλουν να απεργούν γιατί αυτό θα έκανε τους πολίτες να νιώσουν ανασφάλεια. Βέβαια αυτό είναι σχετικό. Η απεργία του 1918 δεν είχε σημαντικές επιδράσεις στην αύξηση της εγκληματικότητας. Αντίθετα η απεργία του 1919 προκάλεσε γενικευμένες ταραχές. enstoloi.gr