Να τελειώνουμε με τους δολοφόνους της γενιάς μας

Η ιστορία του «νέου λυκείου», δεν είναι καθόλου νέα. Από τον Κοντογιαννόπουλο, μέχρι τον Αρσένη και τη Διαμαντοπούλου, η ιστορία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι γεμάτη από «καινοτόμες» μεταρρυθμίσεις, οι οποίες κατέληξαν σε πεθαμένες πολιτικές καριέρες.
  Ο νέος χάρτης που σχεδιάζει η κυβέρνηση για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δεν είναι τίποτα άλλο από την εκδίκηση του νεοφιλελεύθερου μπλόκ απέναντι στη νεολαία. Και είναι δεδομένο ότι αυτή το μίγμα ακροδεξιών και ακραιφνών νεοφιλελεύθερων που χαράσσουν τη μνημονιακή στρατηγική έχουν βάλει στόχο να ξεμπερδεύουν με τη νέα γενιά.   Μια γενιά που για χρόνια της στέρησαν το δικαίωμα στην σταθερή και αξιοπρεπή εργασία, της στένεψαν τα όρια της μόρφωσης, την πετούν σήμερα, και μάλιστα το νεότερο κομμάτι της, στο κενό. Η μετατροπή και των τριών τάξεων του Λυκείου σε εξεταστική ζούγκλα, οι απολύσεις καθηγητών, οι τάξεις-κλουβιά των 35-40 ατόμων ανα τμήμα, η κατάργηση της παροχής συγγραμμάτων και παράλληλα το χτύπημα στην Τεχνική Εκπαίδευση και το κλείσιμο του ματιού στην ανήλικη εργασία, είναι το όραμα των τεχνοκρατών της αντίδρασης.   Οι μαθητές και οι μαθήτριες, θα πρέπει να μάθουν να ζουν στην απόγνωση. Να τους μοιάζει βουνό να τελειώσουν το σχολείο. Να παρατήσουν οποιαδήποτε άλλη ενασχόληση για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στους εξοντωτικούς ρυθμούς του νέου σχολείου και να προσπαθούν να αριστεύσουν πατώντας, αν χρειαστεί, επι πτωμάτων. Να χτίσουν τον χαρακτήρα του υποταγμένου. Το χαρακτήρα του «σκάσε και κολύμπα», να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται από τη μέρα που μπαίνουν στο σχολείο. Μιας πραγματικότητας που δεν είναι διάλειμμα («μέχρι να βγούμε από την κρίση»), αλλά είναι η ίδια η ζωή από δω και πέρα.    Σε μια τέτοια ζωή, πρέπει ο νέος και η νέα από 15 χρονών να μαθαίνει να αντέχει στην πίεση. Να τεστάρει αντοχές. Να μάθει να βαφτίζει τον διπλανό, ανταγωνιστή και τον συμμαθητή, εχθρό. Να περάσει το crash test για την επόμενη πίστα, που τον περιμένει ο εργοδότης να τον/την ξεζουμίσει για 300 ευρώ. Για όσους και όσες δεν αντέχουν, υπάρχει και το εξωτερικό. Υπάρχουν και εκεί μηχανές για ξεζούμισμα. Υπάρχει και εκεί θέση για κάθε νέο και νέα που «απέτυχε» στην απαιτητική Ελλάδα.    Το σχέδιο είναι εξαιρετικά απλό και οι συνέπειες του απλωμένες σε κάθε σπίτι, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σχολείο και πανεπιστήμιο. Οι απόφοιτοι του «νέου σχολείου», περπατάνε δίπλα μας στους δρόμους, μαζί με τους νυν μαθητές του. Όμως ακόμα δεν έχει πετύχει το πείραμα. Υπάρχουν ακόμα αρκετά νεαρά πειραματόζωα του μνημονίου, που αρνούνται τη μετάγγιση της ήττας και της παραίτησης.    Υπάρχουν ακόμα οι σπίθες του άρθρου 16, του Δεκέμβρη, των πλατειών. Υπάρχει ακόμα ο καθηγητής που δεν πούλησε την ψυχή του στην ΠΑΣΚΕ για ένα μισθό και ψηφίζει γεμάτος άγχος για πενθήμερη απεργία. Υπάρχει ακόμα ο μαθητής που κρατάει καθαρό το σχολείο του από φασίστες. Υπάρχει ακόμα ο φοιτητής που με τα χίλια ζόρια συνεχίζει τις σπουδές του αλλά ψηφίζει κατάληψη και στήριξη στον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων που απολύονται. Υπάρχουν ακόμα ο νέος που κολλάει σε μια οθόνη ψάχνοντας μια ευκαιρία στο εξωτερικό, αλλά κάτι τον κρατάει ακόμα εδώ.    Υπάρχουν όλοι αυτοί οι νέοι που ψάχνονται κάτι να κάνουν για να σταματήσει εδώ και τώρα αυτός ο ακήρυχτος πόλεμος απέναντι τους. Ψάχνουν το στρατόπεδο τους, ψάχνουν το σύντροφο τους, ψάχνουν αυτούς που θα πουν στα σοβαρά το πρώτο «Ως εδώ»   Η απεργία της ΟΛΜΕ έβαλε το πρώτο οδόφραγμα. Σε μας, τους νέους, τους μαθητές, τους φοιτητές, τους επισφαλώς εργαζόμενους, τους ανέργους έλαχε να κουβαλήσουμε τα επόμενα υλικά για να το γιγαντώσουμε. Για να τελειώνουμε εδώ και τώρα με τους δολοφόνους της γενιάς μας. 


Πηγή: left.gr