ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΑ

Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Υπάρχουν κάποια απροσδόκητα ερωτηματικά που δημιούργησε η συζήτηση στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει θέμα εσωτερικής δημοκρατίας σ' αυτό το κόμμα; Υπάρχει θέμα φίμωσης, μείωσης, εξουδετέρωσης κάποιου μέλους, κάποιας συλλογικότητας, ή κάποιου φίλου; Υπάρχει ενός ανδρός αρχή στα όργανα; Υπάρχει θέμα ή κίνδυνος καισαρισμού;

Αφήνει το σχέδιο καταστατικού, το κλίμα που επικρατεί στο κόμμα και στο συνέδριο, να διαφανεί ότι θα ήταν δυνατό αύριο μεθαύριο να δούμε παραβιάσεις, εκπαραθυρώσεις και μετατροπή του μέλους του κόμματος σε χειροκροτητή; Θα ήταν επίσης δυνατό τα μέλη του συγκεκριμένου κόμματος με τη συγκεκριμένη προϊστορία να ανεχτούν καταστάσεις παρόμοιες με κείνες που είδαμε σε άλλα αριστερά κόμματα;

Τα ερωτήματα ίσως είναι απροσδόκητα, αλλά δεν είναι ρητορικά. Προκύπτουν από τις ομιλίες συνέδρων, από τις δημόσιες συζητήσεις, αλλά και από όσα προβληματίζουν και συζητιούνται στα πηγαδάκια και στις αναπόφευκτες ζυμώσεις των διαδρόμων.

Και η πραγματικότητα είναι ότι, όπως κι αν τίθενται, όπως κι αν μπορούν να εξηγηθούν, ή να δικαιολογηθούν ή να επικριθούν, όπως κι αν μπορούν να απαντηθούν από τον καθένα, τα ίδια τα ερωτήματα αναδεικνύουν ένα πρόβλημα. Ή αν θέλετε τα ίδια τα ερωτήματα είναι ένα πρόβλημα. Που μπορεί να το αποκαλέσει κανείς πρόβλημα εμπιστοσύνης. Και που το εκμεταλλεύεται φυσικά ο αντίπαλος, πράγμα εντελώς φυσικό, για να κόψει τα πόδια όσων βαδίζουν με (ή προς) το ΣΥΡΙΖΑ.

Διαχρονικά αποδείχτηκε ότι αυτό το πρόβλημα λύνεται με τρεις τρόπους. Ο πρώτος είναι να πέσει μαύρο στη διατύπωση των ερωτημάτων -αυτό είναι εκτός συζητήσεως. Ο δεύτερος είναι να κατεβάσει ρολά η πλειοψηφία στους ερωτώντες -αυτό όμως παγιώνει μια μειοψηφία της δυσπιστίας, ένα "αδικημένο" κόμμα μέσα στο κόμμα και το αποτέλεσμα δεν χρειάζεται ανάλυση. Ο τρίτος είναι ο δρόμος που η διπλωματία χρησιμοποιεί συχνά στις διεθνείς διενέξεις -τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης.

Στα μεγάλα κομματικά εγχειρήματα απαιτούνται κάποτε και μέτρα οικοδόμησης κομματικής εμπιστοσύνης. Με πρώτο -ένα βήμα πίσω από τη γραμμή αντιπαράθεσης. Το δεύτερο, το τρίτο και το δέκατο θα τα βρουν, αλλά: Μειοψηφίες και πλειοψηφίες, εκτός από τη μεταξύ τους εμπιστοσύνη, έχουν όλοι μαζί ανάγκη την εμπιστοσύνη του πολλαπλώς καραβοτσακισμένου πολίτη. Τον οποίο υποθέτουμε ότι δεν θα εμπνεύσει και τόσο ένα ολίγον κόμμα των μελών και ολίγον των ιστορικών μετόχων...

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Κυριακή 14 Ιουλίου 2013