Δημήτρης Τσουκαλάς:«Ο υπουργός Ν. Δένδιας ‘αιχμή του δόρατος’ των μνημονιακών πολιτικών της τρικομματικής κυβέρνησης»

Με το Προεδρικό Διάταγμα που προωθεί για υπογραφή ο κ. Δένδιας, η επίθεση των μνημονιακών πολιτικών της κυβέρνησης ενάντια στο δικαίωμα της διαμαρτυρίας και διεκδίκησης των λαϊκών τάξεων, περνά σε νέα φάση, με στόχο την παρακώλυση – παρεμπόδιση των διαδηλώσεων και τελικά την ουσιαστική κατάργησή τους.

Το success story του κ. Σαμαρά βυθίζεται στην ύφεση, στην αποανάπτυξη, την κοινωνική αποσάθρωση της χώρας που μαστίζεται από θηριώδη ανεργία. Ενώ το Δ.Ν.Τ. παραδέχεται ως «λάθος» την καταστροφική πολιτική, συνεχίζεται και εντείνεται το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας, η επίθεση στο βιοτικό επίπεδο, στην Υγεία, την Παιδεία, στην πολιτική έκφραση και την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού. Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς ακραία αυταρχική πολιτική καταστολής.

Την υλοποίηση αυτής της πολιτικής ανέλαβε ασμένως ο κ. Δένδιας που γίνεται έτσι ο μνημονιακός πολιορκητικός κριός της τρικομματικής κυβέρνησης, καθιστώντας την αστυνομία τιμητή των λαϊκών κινητοποιήσεων με κριτήριο το πλάτος των δρόμων και την παρουσία τουριστών. Βάζει μπροστά την αστυνομία που έχει ήδη εξαθλιώσει με τις μνημονιακές της πολιτικές και τη σέρνει τώρα σε μία ευθεία αντιπαράθεση με τον λαό, ωθώντας την στην ηθική απαξίωση, αφού την εξαναγκάζει να μετρά κεφάλια διαδηλωτών με γνώμονα το ιδιαίτερα μικρό μέγεθος της συνάθροισης, ως ένα επιπλέον κριτήριο για το δικαίωμα στη διαδήλωση. Ο μαγικός αριθμός που κρίνει, αν μπορεί κανείς να διεκδικήσει το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση και το δικαίωμα να μην πεινάει η οικογένειά του, αφήνεται στην κρίση της αστυνομικής αρχής …

Επισυνάπτεται σχετικό άρθρο του Βουλευτή Επικρατείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α – Ε.Κ.Μ Δημήτρη Τσουκαλά, δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Αυγή» της 5^ης Ιουνίου 2013.

«Το δικαίωμα στη διαδήλωση και οι αρνητές του»

Από το 1974 και τη ψήφιση του Συντάγματος, καμιά κυβέρνηση δεν έφερε στη Βουλή τον προβλεπόμενο από το άρθρο 11 παρ. 2 νόμο, για τη ρύθμιση του θεμελιώδους δικαιώματος του συνέρχεσθαι. Ακόμα και σήμερα το δικαίωμα αυτό ρυθμίζεται με διατάγματα της χούντας. Οι υπουργοί διαφόρων κυβερνήσεων επιχείρησαν κατά καιρούς να καταθέσουν σχέδια νόμου, τα οποία όμως προσέκρουσαν στην κατακραυγή που προκάλεσαν οι αντιδημοκρατικές τους διατάξεις και ευτυχώς δεν «πέρασαν».

Το νομοθετικό αυτό κενό είναι τελικά πολύ «παραγωγικό» για την εξουσία και τους ταγούς της. Έτσι τώρα εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός, ο κ. Δένδιας να «ρυθμίσει» τα των διαδηλώσεων και να εξαλείψει την «αταξία» στις πόλεις που προξενεί η «κατάχρηση» του δικαιώματος του συνέρχεσθαι από τις διαδηλώσεις «ολιγομελών» κοινωνικών ομάδων. Ο ο κ. Δένδιας που θυμήθηκε ξαφνικά το «δίκιο του καταστηματάρχη», κινείται στα πλαίσια της τουλάχιστον αφελούς αντίληψης ότι οι διαδηλώσεις υποσκάπτουν την οικονομική βιωσιμότητα των καταστημάτων του κέντρου των πόλεων, απομακρύνοντας πελάτες και τουρίστες. Δεν λέει λέξη φυσικά για τα λουκέτα που επιφέρουν οι υφεσιακές πολιτικές των μνημονίων και που έχουν αποσαθρώσει τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, αλλά με τη τακτική του φρονεί ότι τροφοδοτεί τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, προωθεί φοβικά σύνδρομα, ταυτίζοντας το δικαίωμα στη διαδήλωση με την «ανομία» και το κάψιμο των καταστημάτων και εκμεταλλεύεται με σχετική επιτυχία τα σημερινά προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος. Επίσης, κατά την άποψη του, «στριμώχνει» όχι μόνον τον κύριο στόχο του τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά και τα άλλα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, που είχαν εκφραστεί αρνητικά στο παρελθόν σε ανάλογες εξαγγελίες παρόλο που σήμερα σιωπούν εκκωφαντικά.

Η αριθμητική αναφορά του υπουργού στα 200 άτομα, εκτός του ότι περιφρονεί την κοινή λογική προκαλεί και θυμηδία αν φανταστεί κανείς τον επικεφαλής μιας αστυνομικής δύναμης να καταμετρά κεφάλια διαδηλωτών! Δεν είναι όμως αστείο, αφού αφήνει περιθώρια για αστυνομική αυθαιρεσία, ανοίγει τον δρόμο στην επιβολή περαιτέρω περιορισμού δικαιωμάτων και τέλος ποιος μπορεί να αρνηθεί το δικαίωμα στην διαμαρτυρία σε εργαζόμενους μιας επιχείρησης με λιγότερα από 200 άτομα προσωπικό; Ποιός αποφασίζει ότι ένα αίτημα είναι «καταχρηστικό» αν εκφέρεται από λίγους, ενώ το ίδιο αίτημα είναι ανεκτό αν αντιπροσωπεύεται από πολλούς και πόσους;

Πέρα από τις εκ του πονηρού προθέσεις της κυβέρνησης, η αλήθεια είναι πως η Ελληνική Αστυνομία δεν μπορεί ή δεν θέλει να προστατέψει το δικαίωμα των πολιτών στο συνέρχεσθαι. Γνωστές οι πρακτικές της ανεξαρτήτως του μεγέθους των συγκεντρώσεων, με το προληπτικό κλείσιμο του κέντρου ή σταθμών του μετρό, την αλόγιστη χρήση χημικών, την απροθυμία εξουδετέρωσης των προβοκατόρων και των ‘κουκουλοφόρων’. Η αστυνομία δεν θέλει ή δεν μπορεί να συνδυάσει πρακτικά - επιχειρησιακά την ταυτόχρονη διαφύλαξη της τάξης και την ομαλή καθ’ όσο την αφορά διεξαγωγή μιας διαδήλωσης. Χωρίς δόση υπερβολής, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η ίδια η παρουσία και οι τακτικές της κατά την διάρκεια μαζικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, συνιστά ιδιόμορφο παράγοντα «αστάθειας» ή «αταξίας».

Σημειώνεται ότι η εκάστοτε εξουσία βολεύεται από συμπεριφορές της αστυνομίας που εκτρέπονται από την τήρηση των αρχών της νομιμότητας, της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας και ολισθαίνουν στην εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων, γιατί η κοινή γνώμη και με την συστηματική συνδρομή των καθεστωτικών ΜΜΕ, στρέφεται κατά των διαδηλωτών και όχι κατά της κυβερνητικής πολιτικής που προκαλεί την αντίστοιχη διαμαρτυρία.

Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει τόσο οι διοργανωτές διαδηλώσεων, όσο και το συνδικαλιστικό κίνημα εν γένει, να περιφρουρήσουν το δικαίωμα στη διαδήλωση και παράλληλα να επινοούν νέες πρωτότυπες μορφές και μέσα αγώνα, ελκυστικές στην κοινή γνώμη και άρα αποτελεσματικές, εξουδετερώνοντας τη δυσφήμιση, τη συκοφάντηση και την ιδεολογική πίεση που τους ασκείται μέσω επίκλησης κοινωνικών αυτοματισμών, από τα γνωστά μηντιακά κέντρα και παράκεντρα.

Εμείς πιστεύουμε ότι η χωροθέτηση μικρών ή μεγάλων διαδηλώσεων, δηλαδή η κίνηση στο πεζοδρόμιο ή στο οδόστρωμα, η κατάληψη ή ό,τι άλλο αποφασίζεται από τους διοργανωτές μιας διαδήλωσης, δεν μπορεί να προκαθορίζεται από την εκτελεστική εξουσία, στο όνομα της δήθεν ευρυθμίας του εμπορικού κέντρου που αργοπεθαίνει για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους, αλλά από τους ίδιους τους διαδηλωτές με διαδικασίες αυτοοργάνωσης, ευελιξίας και ευαισθησίας, φαντασίας και αποτελεσματικότητας.

Δεν πρέπει να αφεθεί η εκτελεστική εξουσία, κλείνοντας πονηρά το μάτι στην ακροδεξιά, να εκχυδαΐζει τη διαδήλωση, το μείζον αυτό μέσο διαμαρτυρίας των πολιτών με μικροπολιτικές αριθμητικές κοινωνικού αυτοματισμού, ώστε να καταργήσει στην πράξη αυτό το δικαίωμα, αποτρέποντας και περιορίζοντας προκαταβολικά αυτούς που θα θελήσουν να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στις κυβερνητικές πολιτικές, αυτούς που διεκδικούν να ανακτήσουν τον δημόσιο χώρο που τους αφαιρούν τα μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ αλλά πάνω απ’ όλα το μαζικό λαϊκό κίνημα, ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΕΣ, ΑΝΤΙΛΑΪΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ!

* Άρθρο του Βουλευτή Επικρατείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α – Ε.Κ.Μ Δημήτρη Τσουκαλά