Νεκροί for sale

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Ντροπή, θυμό, αποτροπιασμό, αηδία, ή και χρυσαβγίτικη αγαλλίαση έχει δικαίωμα να αισθανθεί κανείς για το γεγονός ότι οι εμπορικοί αντιπρόσωποι της τρόικας βγάζουν στο σφυρί το Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Αλλά δεν έχει το δικαίωμα να αισθανθεί έκπληξη. Πρώτα-πρώτα γιατί ανάμεσα στους εκτελεσμένους στον υπό εκποίηση τόπο μαρτυρίου δεν βρίσκεται κανένας πολιτικός συγγενής ούτε του Σαμαρά, ούτε του Βορίδη, ούτε φυσικά του Παναγιώταρου. Και ουδείς με το επώνυμο Σουκατζίδης για παράδειγμα, συμμετέχει, είτε στην κυβέρνηση, είτε στο ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ.

Ύστερα είναι ψέμα ότι στο Σκοπευτήριο εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς Έλληνες πατριώτες. Διότι μπορεί οι εκτελεσμένοι να αναγνωρίστηκαν δεκαετίες μετά την εκτέλεσή τους ως Έλληνες, και πατριώτες, αλλά οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν ως γνωστό κομμουνιστές. Άνθρωποι δηλαδή που υπηρετούσαν την ιδεολογία ενός εκ των δύο άκρων -την ιδεολογία του άλλου άκρου υπηρετούσαν εκείνοι που φορώντας κουκούλες βοήθησαν στην εκτέλεσή τους και οι πολιτικοί τους απόγονοι παίζουν σήμερα την κολοκυθιά με τον Σαμαρά για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Τρίτον, μιλάμε για 99 στρέμματα φιλέτο. Γίνεται η Ιστορία, έστω κι αν απορρίψει κανείς τα ιδεολογικά επιχειρήματα των Σαμαρολιάκων, να καταλαμβάνει τόσο μεγάλη έκταση; Θα χάσει δηλαδή κάτι η πατρίς αυτών των έξοχων κυρίων αν η έκταση αντί για πάρκο μνήμης μεταμορφωθεί από κάποιον επενδυτή σε πάρκο της τρελής χαράς, ή αν χτιστούν εκεί εμπορικά κέντρα -κατά προτίμηση με γερμανικά κεφάλαια; Στο κάτω-κάτω, δεν είναι δυνατό σε μια γωνιά της αξιοποιημένης έκτασης να υπάρχει και μια μαρμάρινη στήλη αφιερωμένη στους εκτελεσμένους, ή ακόμα καλύτερα στα θύματα εν γένει των άκρων;

Ως εκ τούτου απαιτείται εμπορικό πνεύμα και στην περίπτωση αυτή -πνεύμα Στουρνάρα θα λέγαμε. Ας τα βάλουν κάτω κι ας μετρήσουν όλοι τα οφέλη της επένδυσης για τους ζωντανούς σε μια έκταση που αυτή τη στιγμή είναι δεσμευμένη από τους νεκρούς. Ένα μόνο πρόβλημα θα έχουν τόσο οι επίδοξοι πωλητές, όσο και οι επίδοξοι αγοραστές της for sale έκτασης. Να πείσουν για τη σημασία της επένδυσης τους πεισματάρηδες νεκρούς που στήθηκαν στον τοίχο ακριβώς γιατί δεν καταλάβαιναν ούτε από τρόικες, ούτε από συσχετισμούς, ούτε από επενδύσεις.

Διότι, παραδόξως και ενώ δεν μιλούν, οι νεκροί έχουν ένα τεράστιο ακροατήριο έτοιμο να υπερασπιστεί το πείσμα τους...

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Πέμπτη 23 Μαΐου 2013.