Μεταναστευτικό: Μύθος και πραγματικότητα

του Π.Κουρουμπλή

Μια απλή επισκόπηση της ιστορίας καταδεικνύει ότι πολλές φορές οι κοινωνίες αποδείχθηκαν ευεπίφορες στο δέλεαρ των μύθων.

Είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις που τα εκάστοτε κοινωνικο-οικονομικά και θρησκευτικά κατεστημένα πυροδοτούσαν και συντηρούσαν μύθους προκειμένου να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη.

Σήμερα ζούμε το έργο ενός νέου μύθου. Ό,τι κακό συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο -εγκληματικότητα, παραβατικότητα, υγειονομικά προβλήματα- τα πάντα χρεώνονται στους μετανάστες. Βρήκαμε έναν αποδιοπομπαίο τράγο στον οποίο φορτώνουμε αδυναμίες αλλά και αλλότρια συμφέροντα. Ας δούμε την πραγματικότητα. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης υπάρχει αυξημένη κινητικότητα κεφαλαίων, αλλά και ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη μοίρα. Πρόκειται για ανθρώπους που επιλέγουν με κίνδυνο της ζωής τους να δραπετεύσουν από το καθεστώς μιας αφόρητης δίψας και πείνας.

Η Ελλάδα συμφώνησε στη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ και στη συνθήκη Σένγκεν συνειδητά, γνωρίζοντας ότι θα γίνει χώρα υποδοχής κατατρεγμένων και εξαθλιωμένων. Δεν υπήρξε τότε καμία πρόνοια εκ μέρους των Ελλήνων ιθυνόντων για συνολική και αναλογική κατανομή του μεταναστευτικού άχθους σε όλη την Ε.Ε. Έτσι η Ελλάδα, εκτός από πύλη εισόδου για τους μετανάστες, έγινε κατ’ ουσία και χώρα προορισμού.
Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί παράπλευρα οφέλη για κάποιους. Οι μετανάστες χρησιμοποιούνται κατά κόρον ως αδήλωτη μαύρη εργασία από το εγχώριο οικονομικό σύστημα, που έτσι μειώνει το εργατικό του κόστος άμεσα αλλά και έμμεσα, καθώς συμπιέζονται και τα μεροκάματα των ντόπιων. Καθίσταται κανείς αφελής αν πιστέψει ότι δεν υπάρχουν τρόποι για να ελεγχθεί αυτού του είδους η εργασιακή εκμετάλλευση των μεταναστών καθώς και οι πρακτικές των ιδιοκτητών που τους στοιβάζουν σε άθλια υπόγεια. Εάν η εκάστοτε κυβέρνηση είχε τη βούληση να χτυπήσει αυτά τα φαινόμενα μπορούσε απλούστατα να ψηφίσει μια διάταξη που θα προέβλεπε ποινή διετούς φυλάκισης άνευ αναστολής για τα σχετικά αδικήματα.
Σήμερα οι αυτόκλητοι προασπιστές του ελληνισμού, υποκριτές και ποδοπατητές των αξιών του, οι φερόμενοι ως υπέρμαχοι της δημόσιας ασφάλειας και της καταπολέμησης του εγκλήματος, προσπαθούν να εμπορευθούν πολιτικά αυτή την υπόθεση. Φθάνουν δε στο αποκορύφωμα της αποθράσυνσής τους όταν επιχειρούν να χρεώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ την ευθύνη για το μεταναστευτικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ευθύνεται για το πρώτο κύμα εισόδου το 1991 με το μήνυμα του σημερινού πρωθυπουργού κ. Σαμαρά; Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κυβερνούσε όταν δεν μπόρεσαν να πιέσουν αποτελεσματικά την Τουρκία να περιορίσει αντί να διευκολύνει τη διέλευση αυτών των ανθρώπων; Αντί να χαράξουν αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική, εκμεταλλεύονται την ανθρωπιστική στάση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, που είναι και ίδιον του λαού μας, ενός λαού που έχει ζήσει κατά καιρούς τη βαναυσότητα και τον κατατρεγμό της ξενιτιάς.
Αποκορύφωμα της υποκρισίας υπήρξε η υπόθεση της Μανωλάδας. Όλη η Ελλάδα είναι μια Μανωλάδα, γιατί έτσι βολεύει μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Από την εποχή που κατασκευάζονταν τα Ολυμπιακά έργα, ήταν γνωστό στους αρμοδίους ότι οι μετανάστες, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη για την επιβίωσή τους, εργάζονταν υπό άθλιες συνθήκες, ανασφάλιστοι και σκανδαλωδώς υποαμειβόμενοι, ακόμα και σε δημόσιες υπηρεσίες όπως π.χ. στην καθαριότητα. Υποκρισία και φαρισαϊσμός στο έπακρον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν θα επιτρέψει να χρησιμοποιείται η θέση του υπέρ του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης ως άλλοθι εκείνων που φέρουν βαρύτατη ευθύνη για τα δεινά που προκαλεί στον τόπο η ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής. Οφείλει να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες και να αναδείξει με σαφήνεια το πολιτικό αλλά και το κοινωνικό του στίγμα. Να βάλει στο τραπέζι μια συγκεκριμένη πρόταση που να μπορεί να απαντήσει στην πρόκληση της μετανάστευσης στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Όσοι θέλουν να μιλούν στην κοινωνία με πρόσωπο και όχι με προσωπείο οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι το μεταναστευτικό είναι παγκόσμιο φαινόμενο, με πολλές πτυχές και προεκτάσεις. Ωστόσο, μπορούμε να το διαχειριστούμε και να το καταστήσουμε πιο ανώδυνο για την Ελλάδα. Όλα αυτά δεν αποτελούν απλά ευχολόγιο ή διεκδίκηση εκ μέρους της Ελλάδας, αλλά και υποχρέωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με το άρθρο 80 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της, που προβλέπει ότι οι πολιτικές σχετικά με τους ελέγχους στα σύνορα, το άσυλο και τη μετανάστευση διέπονται από την αρχή της αλληλεγγύης και της δίκαιης κατανομής βαρών και ευθυνών μεταξύ των κρατών-μελών.
Οφείλουμε να καταθέσουμε μια ρεαλιστική διεκδικητική πρόταση ενόψει της τροποποίησης της Συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ και να καλέσουμε όλο το πολιτικό σύστημα να την υιοθετήσει. Πρέπει να επιμείνουμε ώστε η τροποποίηση της Συνθήκης να προβλέπει ότι υποδοχείς μεταναστών θα είναι όλα τα κράτη-μέλη, ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση και τα πληθυσμιακά τους δεδομένα. Επιπλέον είναι απαραίτητο να υπάρξει πρόβλεψη στον προϋπολογισμό της Ε.Ε. για την ενίσχυση του ελληνικού συστήματος υγείας, το οποίο έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά του και λόγω οικονομικής κρίσης. Πρέπει να αναγνωριστεί ότι η χώρα μας επωμίζεται την επιπρόσθετη περίθαλψη χιλιάδων μεταναστών με επιβαρυμένη υγεία, που όχι μόνο προέρχονται από χώρες με υποβαθμισμένο ή ανύπαρκτο σύστημα υγείας, αλλά διαβιούν υπό ιδιαίτερα ανθυγιεινές συνθήκες κατά τη διάρκεια της μετάβασής τους και της παραμονής τους στην Ελλάδα.
Μια πολιτική πρόταση με βάση τους παραπάνω άξονες, εμπλουτισμένη και από άλλες ιδέες και επεξεργασίες, μπορεί αφενός να δώσει λύση και αφετέρου να απαλλάξει την προγραμματική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από χρεώσεις που επιχειρούν εσκεμμένα να του προσάψουν τα αντιστρατευόμενα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.

ecoleft.gr