Δεν άντεξε κάτω από την αφόρητη πίεση που ασκεί το σκληρό σύστημα, αγνοώντας τον παράγοντα άνθρωπο.

Επιστολή αποστράτων ΑΚΙΣ για την αυτοκτονία του Υπολοχαγού
Το Απονενοημένο Διάβημα του Συναδέλφου μας.Στις εκατοντάδες των συμπατριωτών μας, που έθεσαν τέρμα στη ζωή τους,
λυγίζοντας κάτω από την πίεση των οικονομικών αδιεξόδων, που έχει επιβάλει στην χώρα μας η ανάλγητη οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων της τελευταίας τριετίας, έρχεται να προστεθεί και η πρόσφατη απώλεια του συναδέλφου μας.

Έμπειρος στρατιωτικός, οικογενειάρχης, καλός συνάδελφος, που όμως δεν άντεξε κάτω από την αφόρητη πίεση που ασκεί το σκληρό σύστημα, αγνοώντας τον παράγοντα άνθρωπο. Ένα σύστημα που ξέρει να μετράει μόνον αριθμούς και να ταλανίζει το λιγοστό μυαλό που διαθέτει με την αναπροσαρμογή των οικονομικών μεγεθών σύμφωνα με τις επιταγές των ξένων δανειστών και της τρόικα, ένα σύστημα που συμπεριφέρεται στους πολίτες
ως να βρίσκονται φόρου υποτελείς σε αποικιοκρατικές μοναρχίες, ένα σύστημα που δεν συγκινείται από τις εκατοντάδες αυτοκτονίες συμπατριωτών μας για οικονομικούς λόγους.

Ο θάνατος δυστυχώς κτύπησε και τη δική μας πόρτα. Μπαίνει και στο δικό μας σπίτι. Σε ένα σπίτι που έχει δοκιμασθεί σε ταλαιπωρίες, κακουχίες, στερήσεις και που εκ της φύσεώς του είναι εκπαιδευμένο να μην λυγίζει. Στο σπίτι των Ενόπλων Δυνάμεων, όπου οι κάτοικοί του έχουν εκπαιδευθεί και γαλουχηθεί να υπομένουν, να ανέχονται, να σιωπούν, να εκτελούν άνευ αντιλογίας, να θυσιάζουν και να θυσιάζονται για το σύνολο.
Όμως σε αυτό το σπίτι όταν η τιμή και το φιλότιμο έχουν να αντιμετωπίσουν την ανέχεια, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν την κοινωνική και οικονομική απαξίωση, όταν έχουν όλα δοκιμασθεί και δεν υπάρχει λύση, θα υπάρξει και εκείνος που δεν θα αντέξει. Θα ακολουθήσει τον δρόμο τόσων άλλων συμπατριωτών του, που και αυτοί δεν άντεξαν.

Ας αναλογισθούν οι στρατιωτικές και πολιτικές ηγεσίες την ευθύνη που έχουν για όσους διοικούν και για όσα η Πατρίδα αναμένει από αυτούς. Ας κοιτάξουν στα μάτια τα αγαπημένα πρόσωπα που έμμειναν πίσω.

Το απονενοημένο διάβημα του συναδέλφου μας, θα αγγίξει άραγε τις χορδές της ψυχής εκείνων που πρέπει να αποτελούν το στήριγμά μας; Και ας δώσουν επί τέλους μια απάντηση. Γιατί μας φέρατε σε αυτό το έσχατο σημείο εξαθλίωσης;

Αιωνία η μνήμη σου αγαπητέ συνάδελφε.