Αυξηση ωραρίου και διαμαρτύρεσαι;

ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ *

Έμαθα για την αύξηση του ωραρίου Πέμπτη πρωί . Το απόγευμα της ίδιας μέρας είχα κανονίσει να πιώ ένα καφέ με τρείς φίλους. Ο ένας, αδιόριστος φιλόλογος, συντηρείται

με 3 ώρες ιδιαίτερα την εβδομάδα και τη "βοήθεια από το σπίτι". Ο άλλος δουλεύει στον "ιδιωτικό τομέα", για 600 ευρώ το μήνα με 10 ώρες εργασία την ημέρα. Η τρίτη είναι άνεργη εδώ και μήνες. Η πρόσφατη επαγγελματική της εμπειρία ήταν όταν δούλεψε για ένα μήνα και ποτέ δεν πληρώθηκε. Καθίσαμε γύρω από το τραπέζι και όταν με ρώτησαν "τι νέα;" ντράπηκα να απαντήσω. Τι να τους πω; Ότι μας αύξησαν το ωράριο για 2 ώρες;
Γύρισα σπίτι και προσπαθούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν. Μήπως είναι μια μορφή απόλυτα εγωκεντρικού, συντεχνιακού πνεύματος η αντίθεση στην αύξηση του ωραρίου; Σε μια χώρα που βουλιάζει στην ανεργία και στην ανέχεια, πόσο σημαντικό είναι το εάν οι εκπαιδευτικοί της θα εργάζονται 2 ώρες παραπάνω την εβδομάδα; Εάν με αυτό τον τρόπο καταφέρουμε να εξοικονομήσουμε έστω και λίγα κεφάλαια, δεν θα είναι κέρδος για το τόπο; Δεν πρέπει κι εγώ να κάνω κάποια θυσία(ακόμη μία), μικρή σε σχέση με τη θυσία που έχουν υποστεί οι χιλιάδες απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα;

Έστριψα τσιγάρο και οι ώρες περνούσαν. Άφησα στην άκρη όλα τα επιχειρήματα "εσωτερικής χρήσης"(για το ωράριο του έλληνα εκπαιδευτικού που είναι το μέσο ευρωπαϊκό, για την εργασιακή εξόντωση που συνιστά ένα τέτοιο ωράριο κ.α.). Ήξερα ότι τίποτα από αυτά δεν ακούγεται πιστευτό σε όποιον δεν έχει μπει σε μια σύγχρονη σχολική αίθουσα. Σε μια χώρα που έχει μετατραπεί σε εργασιακή Βαγδάτη, λίγο ακόμη αίμα στην αρένα δεν συγκινεί κανέναν.

Όμως οι απολύσεις; Οι υποχρεωτικές μετακινήσεις και μεταθέσεις εάν δεν συγκεντρώνεις το 75% των ωρών σου εντός; 10.000 θέσεις που θα περισσέψουν, 10.000 ακόμη άνεργοι; Ας λένε οι οικονομολόγοι ότι για κάθε εργαζόμενο που απολύεται στο δημόσιο τομέα , απολύονται στη συνέχεια 2 στον ιδιωτικό. Και πόσες χιλιάδες "υπεράριθμοι", με μια βαλίτσα στο χέρι να περιδιαβαίνουν την επικράτεια, στη μεταμοντέρνα εκδοχή του "χωρίς οικογένεια"; Όχι , ούτε αυτό είναι αρκετό. Κανένα δάκρυ για τον εκπαιδευτικό με λίγα χρόνια προϋπηρεσίας. Για συναισθηματισμούς είμαστε τώρα; Εδώ καταρρέει το σύμπαν!

Το πρωί μου τηλεφώνησε ένας συνάδελφος. " Έχω 26 χρόνια. Γλυτώνω, μάλλον, τις υποχρεωτικές μεταθέσεις. Με βάζουν όμως να κάνω 20 ώρες. Δεν με νοιάζει εάν θα αντέξω μέχρι τα 65. Με τις συντάξεις βλέπεις τι γίνεται. Τους μαθητές δεν τους σκέφτονται;"

Όμως τα έχουν σκεφτεί όλα. Όταν δε θα μπορεί να διδάξει ο "παλιότερος" εκπαιδευτικός , τσακισμένος από ένα αντιπαιδαγωγικό ωράριο, μέσα σε αντιπαιδαγωγικά συγχωνευμένα τμήματα ,θα αξιολογείται. Και αφού θα κρίνεται ακατάλληλος...θα απολύεται. Τέρμα το σχολείο της εξασφαλισμένης εργασίας. Ανταγωνισμός, κανιβαλισμός και μεσαίωνας. Πως αλλιώς θα διαχειριστούν 1, 5 εκ. ανέργους. Είναι τυχαία άραγε η ανακοίνωση ότι για τους 15.000 που θα απολυθούν ,θα προσληφθούν άλλες 15.000;

Όμως αυτό σημαίνει καπιταλισμός, θα μου πει ο παλαιολιθικός φίλος μου. Ο θάνατός σου , η ζωή μου και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Όμως δεν μπορεί να είναι όλα αυτά μονόδρομος. Δε γίνεται. Πρέπει να ξεκινήσω από τώρα να μιλώ. Να εξηγήσω στο συνάδελφο ότι εάν συνεχίσει να "ελπίζει ότι θα τη βολέψει ατομικά" θα δει το μικρόκοσμό του να διαλύεται ολοένα και περισσότερο. Να εξηγήσω στο γονιό ότι αυτό το σχολείο θα ιδιωτικοποιηθεί. Και τότε θα του ζητήσουν να πληρώνει. Ότι τα παιδιά του δε θα μορφώνονται εξ ίσου , ούτε καν τυπικά, με τα τέκνα των βορείων προαστίων. Φτωχά σχολεία σε φτωχές γειτονιές θα παράγουν μαθητές χωρίς μόρφωση και χωρίς μέλλον. Θα πρέπει να μιλήσω στην κοινωνία. Και να της πω ότι ένα σχολείο που βασιλεύει η ανασφάλεια, ο φόβος , η ρουφιανιά, ο ραγιαδισμός δεν είναι ένα σχολείο που φωτίζει τον κόσμο. Πόσο ακόμη σκοτάδι θέλουν να σπείρουν;

Να μιλήσω με θάρρος. Χωρίς να ντραπώ. Να μιλήσω δυνατά. Να φωνάξω ότι οι δύο ή τέσσερις ώρες στο δικό μου ωράριο δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα. Είναι άλλο ένα καρφί στο Γολγοθά της παιδείας. Ότι δεν παλεύω για να βολευτώ. Παλεύω για τα τελευταία ίχνη παιδαγωγικής αξιοπρέπειας. Παλεύω για να είμαι δάσκαλος και όχι ανθρωποφύλακας.

Το απόγευμα θα πιώ ξανά καφέ με τους φίλους μου. Αλλά αυτή τη φορά δε θα ντραπώ, θα τους μιλήσω. Γιατί και η δική τους αγωνία και η δική μου, εάν δε βρούνε κοινό δρόμο να βαδίσουν, δε θα δικαιωθούν. Γιατί δεν υπάρχει πια συντεχνιακό αίτημα. Γιατί κάθε φορά που χτυπάει ένα σήμαντρο για οποιονδήποτε εργαζόμενο, χτυπάει για όλους.

iskra.gr