'Η σιγή δεν ταιριάζει στον νεκρό υπολοχαγό' - Ένας συνάδελφός του γράφει

του Ανθυπασπιστή (Γ)
Φώτη Κουτρούλη
"Το παράλογο εμφανίζεται σ’ αυτό το σημείο της προσπάθειας του ανθρώπου που ποθεί την ευτυχία και την λογική.
Ο παραλογισμός  γεννιέται από την αντίφαση ανάμεσα στον πόθο των ανθρώπων και την παράλογη σιγή του κόσμου…". Αλμπέρ Καμύ. 

Η φιλοσοφία δυστυχώς μερικές φορές αδυνατεί όχι μόνο να εξηγήσει τα φαινόμενα της καθημερινότητας, αλλά ακόμη και να τα ακολουθήσει.
Και πώς να εξηγήσει κανείς τον άδικο χαμό ενός νέου ανθρώπου, ενός συναδέλφου, ενός πατέρα. Ποια λόγια είναι αρκετά και αρμόζουν για να περιγράψουν τα συναισθήματα, τη λύπη μας για το τραγικό περιστατικό, να δώσουν κουράγιο στην οικογένεια που έμεινε πίσω, να φωνάξουν για την οργή απέναντι σε όσους μας έφεραν ως εδώ…  
Πώς να εξηγήσεις σε αυτά τα παιδιά τους λόγους και τις σκέψεις που οδήγησαν τον πατέρα τους στην αυτοκτονία;
Πώς να εξηγήσεις στους ιθύνοντες την κατάσταση που βίωνε αυτός ο άνθρωπος και τις ανέλπιδες προσπάθειες  να ζήσει αξιοπρεπώς την οικογένειά του;
Πώς να εξηγήσεις την τρομακτική του απόφαση;
Τα λόγια αυτές τις στιγμές περισσεύουν. Ζούμε το παράλογο στην καθημερινότητα μας και πλέον είναι μη διαχειρίσιμο. Αριθμοί παντού, αναλύσεις επί αναλύσεων, οικονομικά στοιχεία και χρονοδιαγράμματα, αγορές και μνημόνια, ανάπτυξη και υποσχέσεις…
Και οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι πλέον δεν ζουν, πολλοί δεν έχουν  τα απαραίτητα της επιβίωσης καν, απλά όλοι προσπαθούν και παλεύουν. Παλεύουν τον παραλογισμό  χωρίς βοήθεια από κανένα, χωρίς να περιμένουν πια τίποτα από κανένα, με μόνο οδηγό το μόνο που τους έχει απομείνει: τον αγώνα για τη διατήρηση της αξιοπρέπειάς τους. Γιατί παρά τη θέληση κάποιων, συνεχίζουν να ονειρεύονται. Γιατί συνεχίζουν να θέλουν να ζήσουν. Μερικοί αν δεν τα καταφέρνουν, δεν φταίνε αυτοί, δεν είναι αυτοί οι ολιγοβαρείς…
Ίσως μάλιστα είναι πιο αξιοπρεπείς από όλους μας και γι’αυτό δεν αντέχουν…
Τα συλλυπητήρια είναι δεδομένα. Η υπόσχεση να συνεχίσουμε όπως μπορούμε δεδομένη και αυτή.
Ο αγώνας δίνεται ενάντια στον παραλογισμό. Απέναντί μας έχουμε την «…παράλογη σιγή του κόσμου…»
Η συμμετοχή… πιο απαραίτητη από ποτέ.