Άρθρο αναγνώστη: Αναζητώντας την Ευρώπη στη Μανωλάδα

Γράφει ο Μ.Γ.

Αναζητώντας την Ευρώπη στη Μανωλάδα. Την Ευρώπη του διαφωτισμού, των «ωραίων» λέξεων και ιδεών. Αυτών που γίνονται σμπαράλια καθημερινά απο τη πραγματικότητα
που ζούμε, από εμάς, από τη ματιά μας που αλλάζει «κανάλι»
στην εικόνα μιας βίας που έχουμε ενστερνιστεί, που έχουμε οικειοποιηθεί, που έχει φυσικοποιηθεί και έχει γίνει ένα με εμάς. Συχνά μας τρέφει, μας συντηρεί και εμείς τη γιγαντώνουμε, έστω δια της σιωπής. Με κόστος τη συνείδηση μας, την όποια ψυχή μπορεί να είχαμε.

Αναζητώντας την Ελλάδα που όλοι διδαχτήκαμε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ότι υπάρχει. Όχι αυτήν του περιούσιου λαού που όλοι της χρωστάνε, αλλά αυτήν της φιλοξενίας, των πανανθρώπινων ιδεών και σκέψεων που «εδώ» πρωτοαρθρώθηκαν. Αυτών που η μία μετά την άλλη ενταφιάζονται σε ένα νεκροταφείο δομημένο απο την αδιαφορία, τον ατομικισμό, την συνευθύνη και τη συνενοχή. Φτιαγμένο απο έμας για εμάς. Φτιαγμένο απο τους εαυτούς μας, που φαίνεται πως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Ίσως είναι βασικό συστατικό των ανθρώπινων κοινωνιών ανεξαρτήτως κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Η εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο. Ίσως άλλα κράτη, πιο «προηγμένα» αποβάλλουν κατά κάποιο τρόπο αυτό το δεδομένο «εξάγοντας» το σ΄ ενα μεταποικιακρατικό περιβάλλον που έχουν οι ίδιες διαμορφώσει, σε χώρες τρίτες, μακρία απο τα καθημερινά φώτα της δημοσιότητας, αρκετά μακρια ώστε να μην πληγώνεται η προοδευτική «μας» αυταρέσκεια και η «ευρωπαϊκη μας» ποιότητα. Στην Ελλάδα «δυστυχώς» αυτή η εναλλακτική δεν υπάρχει...

Αυτό που έγινε στο χωριό των 1500 περίπου κατοίκων του νομού Ηλείας δεν ήταν «ένα μεμονωμένο περιστατικό». Ήταν ένα «επεισόδιο μιας σειράς» που απλά έτυχε περισσότερης τηλεθέασης. Ήταν μια εικόνα του παρόντος του ελληνικού μικρόκοσμου όπως αυτός διαμορφώνεται εδώ και χρόνια και μια φευγάτη ματιά σ’ ένα γενικευμένο μέλλον όχι και τόσο απίθανο να συμβεί.