Όπως σημείωσαν οι παρευρισκόμενες, το πολιτικό σύστημα ανέχεται τη ρατσιστική βία, κινητοποιείται μόνο κατόπιν εορτής, ενώ όσα θύματά της προτρέπονται να καταγγείλουν επιθέσεις στις Αρχές, χαμογελούν ειρωνικά, γνωρίζοντας ότι είναι μάταιο. Για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, οι Μανωλάδες της καθημερινότητας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν, αλλά και η απήχηση της ιδεολογίας του Άουσβιτς (στην Αστυνομία, σε μέρος του δικαστικού σώματος, στη διοίκηση, και τελευταία στην εκπαίδευση), αναδεικνύουν την αντίθεση στον ρατσισμό και τον φασισμό σε απόλυτη διαχωριστική γραμμή.
Στα χρόνια της κρίσης, ο ρατσισμός φανερώνεται ως αυτό που είναι στην πραγματικότητα: ένας τρόπος διαχείρισης του πληθυσμού, που αξιοποιώντας προϋπάρχουσες ανισότητες, πρώτα νομιμοποιεί την αφαίρεση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, και τελικά απαιτεί να ορίζει ποιες ζωές (δεν) αξίζει να ζουν.
Η «εφαρμογή» των δογμάτων του ρατσισμού, όχι μόνο δεν κόστισε εκλογικά, αλλά απέφερε ψήφους στους ρατσιστές δημαγωγούς. Αυτό ακριβώς, όμως, επιτρέπει σήμερα να επεκταθούν, στον «γενικό πληθυσμό», τα δεινά που υφίστανται 20 χρόνια τώρα οι μετανάστες και οι μετανάστριες: οι δουλοκτητικές εργασιακές σχέσεις, τα βασανιστήρια σε κρατούμενους, το άνοιγμα στρατοπέδων συγκέντρωσης για οφειλέτες του Δημοσίου. Με αυτήν την έννοια, ειδικά σήμερα, ο αντιρατσισμός δεν είναι μια δευτερεύουσα «ευαισθησία» για τους ξένους. Είναι προϋπόθεση ώστε να μπει φρένο στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας - όρος ώστε η Ελλάδα και η Ευρώπη να μη γυρίσουν στην εποχή της βαρβαρότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.