Η ανάγκη μιας νέας Πρωτομαγιάς

Αναδημοσίευση από Iskra.gr ΓΡΑΦΕΙ Ο "ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ"
Οι παραμονές της πρωτομαγιάς του 2013 στην Ελλάδα αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, δυστυχώς, θυμίζουν σε πολλά τις εργασιακές
συνθήκες τις παραμονές της πρωτομαγιάς του 1886.
Ο αιματοκυλισμένος ξεσηκωμός των εργατών και των συνδικάτων του Σικάγο άναψε τη σπίθα ώστε οι εργαζόμενοι, τουλάχιστον στη Δύση, μέσα από τους αγώνες τους να κατακτήσουν στοιχειώδη αν μη τι άλλο δικαιώματα σε ότι αφορά την εργασία, αρχής γεννωμένης από το 8ώρο.
Κι όμως, 127 χρόνια μετά, με πειραματόζωο την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία ανελέητη επίθεση της πιο ακραίας σύγχρονης έκφρασης του καπιταλισμού, η οποία γυρνά ολόκληρο τον πλανήτη πίσω στο 1886.
Η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα που ξεκίνησε μέσα από τον Αρμαγεδδώνα των μνημονίων συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, καταργώντας κάθε ίχνος κατακτήσεων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.

Από πορεία στο Ηράκλειο Κρήτης

Δύο μέρες πριν από την Πρωτομαγιά, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αστικού μπλοκ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) από κοινού με τη ΔΗΜΑΡ με περίσσιο θράσος εμπαίζουν τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων στον τόπο εκμεταλλευόμενοι τον πόνο και τη δυστυχία τους, για να τους θυσιάσουν ως σύγχρονες Ιφιγένειες στο βωμό των συμφερόντων του εγχώριου και πολυεθνικού κεφαλαίου.
Με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας που διόγκωσε η καταστρεπτική πολιτική της λιτότητας, έρχονται νύχτα με μία τροπολογία-όνειδος, σε ένα ακόμα πολυνομοσχέδιο που επιτίθεται ολομέτωπα στις δυνάμεις της εργασίας, να ρίξουν το μεροκάματο στα 19 ευρώ και να βάλουν ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο των ασφαλιστικών ταμείων που οι ίδιοι χρεοκόπησαν, μειώνοντας περαιτέρω τις εργοδοτικές εισφορές. Κι όλα αυτά ενώ έχουν ήδη φροντίσει το προηγούμενο διάστημα να καταργήσουν στην πράξη το 8ώρο, να καταργήσουν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, να αποδομήσουν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, να καταργήσουν εν τέλει κάθε έννοια εργατικού δικαίου και κοινωνικού κράτους, φτωχοποιώντας και εξαθλιώνοντας την κοινωνία.
Μπροστά σε αυτές τις συνθήκες κοινωνικού και ταξικού ολοκαυτώματος, εργαζόμενοι και Αριστερά έχουν χρέος απέναντι στους νεκρούς και τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος αλλά και απέναντι στους εαυτούς και τις νέες γενιές να ξεκινήσουν άμεσα μία μεγάλη πορεία αντεπίθεσης.
Μία μεγάλη πορεία αποκατάστασης του νοήματος της Πρωτομαγιάς και επανάκτησης των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν παραδοθεί στον προκρούστη της μνημονιακής βαρβαρότητας και λεηλασίας.
Οι πάνω από 1,5 εκατ. Άνεργοι και η Αριστερά δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συμμετάσχουν και να συμβάλλουν άμεσα σε μία μεγάλη πορεία αποκατάστασης του νοήματος και της ουσίας της εργασίας, να ξανακερδίσουν το δικαίωμα στη δουλειά και να στείλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το καθεστώς σύγχρονης δουλείας που εγκαθιδρύουν τρόικα και κυβέρνηση.
Η εργατική τάξη και η Αριστερά οφείλουν άμεσα να αφήσουν πίσω τους απογοήτευση, κούραση και παθογένειες του παρελθόντος και να δώσουν ένα μεγάλο αγώνα που σε τελική ανάλυση αφορά την ίδια την επιβίωση τους.
Είναι αδήριτη ανάγκη οι εργαζόμενοι, από κοινού με τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία να συγκροτήσουν άμεσα ένα κοινωνικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, μία μεγάλη κοινωνική συμμαχία, ένα ορμητικό αγωνιστικό χείμαρρο που θα ανοίξει νέους ελπιδοφόρους ορίζοντες.
Εξίσου αδήριτη είναι ωστόσο η ανάγκη και η Αριστερά να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων και να συμβάλει αποφασιστικά τόσο στη συγκρότηση όσο και στην πολιτικοποίηση αυτού του μεγάλου κινήματος αντίστασης και ανατροπής.
Ο κατακερματισμός της και ο εσωτερικός αλληλοσπαραγμός ανεξαρτήτως προθέσεων και ευθυνών εκ του αποτελέσματος οδηγεί στα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Για να αλλάξουν αυτά τα αρνητικά δεδομένα η Αριστερά χρειάζεται να προχωρήσει πιο ενωτικά, πιο τολμηρά, πιο ταξικά, πιο κοινωνικά και επιθετικά σε μια πολύ βαθύτερη συγκρουσιακή κατεύθυνση και λογική με κοινωνικοταξικούς και αυθεντικά επεξεργασμένους και εναλλακτικούς προγραμματικούς όρους που θα πατάνε γερά στο κοινωνικό έδαφος, θα αντιστρατεύονται τη λογική των ακολουθούμενων πολιτικών και θα μπορούν να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους, δίνοντας στο σήμερα μια εικόνα ενός ελπιδοφόρου αύριο.
Χρειάζεται να προχωρήσει πιο τολμηρά, πιο ταξικά, πιο κοινωνικά και επιθετικά σε μια πολύ βαθύτερη ενωτική κατεύθυνση και λογική με κοινωνικοταξικούς αγώνες.
Χρειάζεται κόντρα στην πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος που αποκρυσταλλώνεται και στον ορυμαγδό των ξεχωριστών συγκεντρώσεων την ημέρα της Πρωτομαγιάς, να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να ανασυγκροτηθούν τα συνδικάτα, ώστε η Πρωτομαγιά να ξαναγίνει Απεργία, ώστε να προκληθούν οι σύγχρονοι αγώνες που θα αποτελούν το νέο σημείο αναφοράς της εργατικής τάξης.