2 άρθρο αναγνώστη ''Στον καιρό του παράλογου φόβου''

«Θα ήθελα να εκφράσω την απόλυτη πεποίθησή μου

ότι το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος»

 Φράνκλιν Ντελάνο Ρούζβελτ,

 Εναρκτήρια προσαγόρευση,1933

 Ζούμε στην εποχή των φόβων. Μια αίσθηση που διαχέεται από παντού προς όλους. Μια υφέρπουσα απειλή προς όλους εκείνους που είτε αντιδρούν, είτε σκέφτονται να αντιδράσουν απέναντι στην καταρράκωση ακόμη και των πιο βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, των προσπαθειών για την κάλυψη των στοιχειωδέστερων πλέον αναγκών. Ο Timothy Ash έγραφε, «αφαιρέστε τα στοιχειώδη συστατικά της οργανωμένης, πολιτισμένης ζωής -  τροφή, καταφύγιο, πόσιμο νερό, ελάχιστη προσωπική ασφάλεια – και βρισκόμαστε εντός ωρών σε μια χομπσιανή φυσική κατάσταση, σε έναν πόλεμο όλων εναντίων όλων (bellum omnium contra omnes, Hobbes).

Όλα μας σπρώχνουν να αναθεωρήσουμε ό,τι γνωρίζαμε ως σήμερα ως «κανονικότητα», ως φυσιολογική ροή της καθημερινότητάς μας και κυρίως, να αναθεωρήσουμε αναφαίρετα αλλά και προστατευμένα από τους νόμους και το Σύνταγμα δικαιώματα. Το δικαίωμα στην υγεία, το δικαίωμα στην  εργασία, το δικαίωμα στην ισότητα έναντι του νόμου, το δικαίωμα στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία, το δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης και πληροφόρησης.

Πώς θα πείσουμε έναν άνθρωπο να αναθεωρήσει όλα αυτά; Μα με το φόβο. Με την απειλή. Με την ενεργοποίηση φοβικών συνδρόμων που βασίζονται στην άγνοια, στο φόβο για το άγνωστο, για το ξένο, για τον Άλλο. Σύνδρομα που παραλύουν τη σκέψη, ενεργοποιούν αταβιστικά ένστικτα, αποπροσανατολίζουν και τελικά δημιουργούν κοινωνικούς αυτοματισμούς, ικανούς να σμπαραλιάσουν κάθε έννοια ευνομούμενης πολιτείας, κάθε κοινωνικό ιστό, κάθε επαγγελματική ή μη ομάδα, κάθε πνεύμα συλλογικότητας,  κάθε άτομο, κάθε εαυτό.

Το ακατανόητο έγινε ρουτίνα. Ο ένας εναντίον του άλλου και όλοι εναντίον όλων. Φοβάμαι τον Άλλο που θα μου πάρει τη δουλειά, φοβάμαι τον εργαζόμενο που απεργεί, φοβάμαι αυτόν που με κυβερνάει, φοβάμαι αυτόν που κυβερνάω, φοβάμαι το διπλανό μου στην πολυκατοικία, φοβάμαι τον ξένο, φοβάμαι ότι θα χάσω τη δουλειά μου, φοβάμαι ότι δεν θα βρω δουλειά, φοβάμαι ότι δεν θα έχω να ταΐσω την οικογένειά μου, φοβάμαι ότι θα μου πάρουν το σπίτι, φοβάμαι ότι δεν θα μπορώ να πληρώσω το ενοίκιο μου, φοβάμαι να μιλήσω, φοβάμαι τα πάντα, φοβάμαι εμένα…

Ως πότε; Ώσπου να αναλογιστούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι όπως κατά τον Σαρτρ η κόλαση είναι οι Άλλοι, έτσι μπορεί να είναι και ο Παράδεισος. Ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος, όσο και αν κάποιοι θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, να φοβόμαστε. Εξάλλου όπως λέει και ο ποιητής «ήρθε η ώρα να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις».

Εκφράζω την αμέριστη συμπαράστασή μου στους συναδέλφους Ανχη (ΣΔΓ) κ.Τσουκαράκη και Ακστη ΕΜΘ (ΜΗΧ) κ. Τσάκαλο για την έγκληση  τους από τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ.