Η «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΚΑΙ Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Η συντονισμένη επίθεση Νίκου Δένδια, Κυριάκου Μητσοτάκη και Ανδρέα Λοβέρδου κατά των δικαστών που χειρίζονται τις λεγόμενες «υποθέσεις Τρομοκρατίας» συνιστούν επικίνδυνη πολιτική εκτροπή με στόχο τις ατομικές ελευθερίες.

Σε κάθε περίοδο που αυξάνονται τα κρούσματα πολιτικής βίας, οι καλοθελητές που απαιτούν περισσότερη ασφάλεια με τίμημα τις ατομικές ελευθερίες πάντα περισσεύουν.

Με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για την κοινωνία.

Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία, που χτίστηκε στην Ευρώπη μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, βασίστηκε σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο με δυο πυλώνες: το σεβασμό των ατομικών ελευθεριών, όπως αυτά περιγράφονται στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ και την κοινωνική προστασία.

Ο δεύτερος πυλώνας είναι ήδη παρελθόν για τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Όμως ακόμα πιο πριν είχε αρχίσει να αμφισβητείται ο σεβασμός των  ατομικών ελευθεριών, με πρόσχημα πάντα, την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας».

Ο ένοπλος αποσχιστικός αγώνας του IRA στη Βόρειο Ιρλανδία ήταν η αφορμή για την επιβολή μιας αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας η οποία αναίρεσε κάθε εγγύηση δίκαιης δίκης. Στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας επιτράπηκε στην Αστυνομία να πυροβολεί στο ψαχνό σε διαδηλώσεις, έγιναν ανεκτά βασανιστήρια, έμειναν στη φυλακή άνθρωποι για περισσότερα από δέκα χρόνια (βλ. τους επτά του Μπέρμιχαμ) για εγκλήματα που δεν είχαν διαπράξει.

Η ένοπλη δράση της RAF στη Δυτική Γερμανία επέτρεψε το φακέλλωμα, ως οιωνεί τρομοκράτη, κάθε ανθρώπου που δε χωρούσε στο τρικομματικό πολιτικό σύστημα της εποχής. Για να μην αναφερθούμε στην απαγόρευση πρόσληψης κομμουνιστών στο Δημόσιο, με νόμο του 1971 ή στις δολοφονίες των ηγετικών στελεχών της RAF στις φυλακές του μανχάιμ που παρουσιάστηκαν ως αυτοκτονίες.

Ο ένοπλος αποσχιστικός αγώνας της ΕΤΑ στην Ισπανία επέτρεψε τη συνέχιση των βασανιστηρίων στην Ισπανία και τον δραστικό περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών, με απαγορεύσεις κομμάτων και συνδικάτων. στη Χώρα των Βάσκων.

Αποκορύφωμα όμως των ελευθεριοκτόνων νομοθεσιών ήταν αυτή που ψηφίστηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου που διεξήχθη στην ιταλία στη δεκαετία του '70(επισήμως ήταν αγώνας κατά της τρομοκρατίας των Ερυθρών Ταξιαρχιών).  

Με νόμο που υπερψηφίστηκε από το σύνολο, σχεδόν των κομμάτων της Βουλής - είχαν μειοψηφήσει, προς τιμήν τους, το Ριζοσπαστικό Κόμμα και η Προλεταριακή Δημοκρατία, η εκλογική επιρροή του καθενός από αυτά ήταν 1,5% -  και επικυρώθηκε με δημοψήφισμα (79% υπέρ), οι ύποπτοι μπορούσαν να παραμείνουν προφυλακισμένοι για διάστημα έως 6 ετών. προφυλάκιση που μπορούσε να παραταθεί πέραν της εξαετίας, με απλή απόφαση του αρμόδιου Εισαγγελέα και χωρίς καμιά απολύτως αιτιολόγηση.  

Χιλιάδες ανθρώπων παρέμειναν προφυλακισμένοι 4-14 χρόνια για να αθωωθούν ελλείψει στοιχείων, όταν κάποτε επί τέλους δικάστηκαν.    

Η Ελλάδα, ακόμα και στα χρόνια που η 17Ν χτυπούσε όπου, όποτε και όποιον ήθελε, είχε αντισταθεί στον πειρασμό μιας αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας. 

Η πρώτη αντιτρομοκρατική νομοθεσία ψηφίστηκε το 2001, μετά από τη δολοφονία του ταξίαρχου Σώντερς από τη 17Ν και υπό την ασφυκτική πίεση ΕΕ και ΗΠΑ, που απειλούσαν να μη γίνουν οι Ολυμπίακοί Αγώνες του 2004 στην Ελλάδα. Και πάλι, οι βασικές εγγυήσεις κάθε Δημοκρατικής Πολιτείας προς τον κατηγορούμενο δεν είχαν πειραχτεί.

Η νομοθεσία αυτή τροποποιήθηκε προς το χειρότερο κατά τη διετία 2010-2011 και μάλιστα με τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια.

Οι επικρίσεις του κ. Δένδια προς τους δικαστές θα είχαν αναμφίβολα βάση, αν αφορούσαν την αποφυλάκιση, λόγω παρέλευσης του 18μήνου, βασικών κατηγορούμενων για συμμετοχή στην οργάνωση ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ. Η δίκη, σε κάθε περίπτωση, θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί πριν την παρέλευση του 18μήνου.

Είχαν όμως ως στόχο τους δικαστές που έκριναν, πως τα στοιχεία με τα οποία η Αστυνομία έκρινε πως δυο συλληφθέντες ήταν μέλη της ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ήταν ανεπαρκή για να δικαιολογήσουν την προφυλάκισή τους και τους άφησαν ελεύθερους με περιοριστικούς όρους.

Η απέχθεια του Νίκου Δένδια προς κάθε έννοια Κράτους Δικαίου είναι γνωστή από την εποχή που ήταν υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Καραμανλή. Οι κυριακάτικες δηλώσεις του όμως μόνο τυχαίες δεν ήταν. Αποσκοπούσαν στον εκφοβισμό κάθε δικαστή ο οποίος θα αρνηθεί να γίνει συνένοχος των τρομολάγνων παιγνιδιών μιας κυβέρνησης η οποία αναζητά σανίδα σωτηρίας στην εκμετάλλευση της πολιτικής βίας.

Όπως δεν ήταν τυχαίες και οι δηλώσεις του περί «προσπάθειας ένταξης στη νομιμότητα» του ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος του χυδαίου προπαγανδιστικού παιγνιδιού των κυβερνώντων είναι να καταστήσουν την αξιωματική αντιπολίτευση υπόλογη για υπόθαλψη της τρομοκρατίας αν τολμήσει να αντισταθεί στα τρομολάγνα σχέδιά τους.  Εξ ου και οι παράλληλες βολές προς τους δικαστές, με αναφορές στον τρόπο που χειρίζονται τις υποθέσεις ένοπλης βίας, από τους Κυριάκο Μητσοτάκη και Ανδρέα Λοβέρδο.

Απέναντι σε αυτές τις οργουελικές ιδεοληψίες, που θέλουν να καταστήσουν ύποπτο τρομοκρατικής δραστηριότητας κάθε άνθρωπο ο οποίος δε συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις είναι χρέος όλων όσοι πιστεύουν πως το Κράτος Δικαίου είναι τρόπος ζωής και όχι επικοινωνιακό πυροτέχνημα να αντισταθούν. Όσοι δεν το πράξουν πρέπει να θυμούνται ότι, όταν θα έρθει η δική τους η σειρά, δε θα υπάρχει πια κανείς για να τους υπερασπιστεί.

Γιάννης Χρυσοβέργης