Τα ΜΑΤ είναι παραταγμένα παντού. Σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε διαμαρτυρία του λαού. Οποιοι ξεσηκωθούν, όποιοι βγουν στον δρόμο -αγρότης, εργάτης, φοιτητής, συνταξιούχος, άνεργος, γυναίκες, παιδιά- θα έρθουν αντιμέτωποι με μερικές διμοιρίες ΜΑΤ και κάποια «παιδιά» πανέτοιμα να τους ψεκάσουν με χημικά και να τους ξυλοφορτώσουν. Το σύνθημα «τρεις κι εξήντα παίρνουνε και τον κόσμο δέρνουνε» φαίνεται πως απηχεί την αλήθεια. Τελικά οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είναι εργαζόμενοι ή οι «εκτελεστές» του συστήματος; Η θέση τους είναι δίπλα στους άλλους εργαζομένους ή απέναντί τους; Οι εργαζόμενοι που δέχονται τις επιθέσεις τους θα πρέπει να είναι αλληλέγγυοι απέναντί τους αν ποτέ και αυτοί προβάλουν διεκδικήσεις ή να τους χτίσουν τείχος περιφρόνησης και αντίστασης; Τρεις συντάκτες μας καταθέτουν την άποψή τους.
Παίρνουν εντολές όπως όλοι
Στην Ελλάδα αρεσκόμαστε σε γενικεύσεις που βοηθούν ώστε να κρύβονται διάφορα προβλήματα κάτω από το –όποιο– χαλί. Οπως λοιπόν υπάρχουν οι «γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι», που διαλύουν τις ειρηνικές διαδηλώσεις και λεηλατούν τα μαγαζιά του κάθε φουκαρά, όπως υπάρχουν οι «λίγοι κακοί φίλαθλοι», που κατεδαφίζουν γήπεδα και απειλούν τις ζωές των αθλητών, έτσι υπάρχουν και «τα ΜΑΤ». Ως μια γενική έννοια, που δρα αυτοβούλως και κοπανάει αδιακρίτως. Είναι έτσι όμως; Τα ΜΑΤ είναι κάποιες συγκεκριμένες μονάδες της αστυνομίας, που τους αναθέτουν συγκεκριμένες αποστολές. Οι άνθρωποι αυτοί παίρνουν εντολές από κάποιον για να κάνουν ό, τι κάνουν. Και ως εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα προσπαθούν να φέρουν εις πέρας τις εντολές του προϊσταμένου τους – σε αντίθεση με πολλούς άλλους συναδέλφους τους στα κακολαδωμένα γρανάζια της κρατικής μηχανής. Δεν μπορούμε λοιπόν να κατηγορούμε κάποιον επειδή κάνει αυτό το οποίο τον προστάζει ο προϊστάμενός του. Αν εμένα, και φαντάζομαι στους περισσότερους, μου ζητήσει ο διευθυντής της εφημερίδας να γράψω κάτι με συγκεκριμένο τρόπο, θα το κάνω. Αυτό ισχύει στις περισσότερες δουλειές - το Δημόσιο εξαιρείται πάντα. Γιατί ο κάθε ΜΑΤατζής να μπαίνει στο στόχαστρο για τον ίδιο λόγο που άλλοι εργαζόμενοι παίρνουν εύσημα;
Του ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΤΟΥ
Δίλημμα δεν μπορεί να υπάρχει
Οταν τρως την γκλομπιά στο κεφάλι, είναι το λιγότερο δύσκολο να σκεφτείς ότι ο ΜΑΤατζής που σου την έριξε είναι και αυτός ένας απλός εργαζόμενος που κάνει τη δουλειά του… με εξαιρετική επιμέλεια, αφού σε «διάλεξε» μέσα από τον κόσμο… Αν πάλι φας… χύμα στον σωρό τα χημικά, τότε και πάλι είναι το λιγότερο δύσκολο να σκεφτείς ότι τα ΜΑΤ είναι οι «εκτελεστές» του συστήματος που καταφέρνουν, και πάλι με εξαιρετική επιμέλεια, τη δουλειά που τους έχουν αναθέσει…
Το πράγμα είναι πάρα πολύ απλό. Τα ΜΑΤ είναι τα ΜΑΤ. Η δουλειά τους είναι η καταστολή. Ο κόσμος βρίσκεται εξ ορισμού απέναντί τους. Εκεί, δηλαδή, όπου είναι και η θέση του. Στον δρόμο, στις πορείες, στις πλατείες, στα μπλόκα, στις κινητοποιήσεις. Είτε το θέλουμε είτε όχι, δίλημμα δεν μπορεί να υφίσταται. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνδρας των ΜΑΤ που έκανε δεύτερη σκέψη προτού κατεβάσει το ματσούκι στο κεφάλι κανενός. Και αν το έκανε, όπως δείχνει η… συνήθης πρακτική, θα ήταν μόνο για να φέρει κατακέφαλα τη λαβή του γκλομπ ή κανέναν ατομικό πυροσβεστήρα… Πάντως, την ασπίδα ή την τρόμπα των χημικών δεν έχω δει να την πετάει ποτέ κανένας και να ενώνεται με τον κόσμο…
Του ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΙΑΤΗ
Κάνουν μια άχαρη δουλειά
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι νέοι. Ισχνή, αλλά ουδόλως ασήμαντη, μειοψηφία εκείνοι που αρέσκονται να σπρώχνουν, να εκσφενδονίζουν χημικά, να σπάνε κεφάλια.
Οι «απέναντί» μας, τα ΜΑΤ, συγκροτούνται από εργαζόμενους συμπολίτες μας, φτωχά παιδιά ως επί το πλείστον (τα πλουσιόπαιδα, επιλέγουν άλλα επαγγέλματα).
Η κυβέρνηση αδιαφορεί παντελώς (η εξουσία φοράει πάντα το κοστούμι της αναλγησίας), αν οι εργαζόμενοι στα ΜΑΤ αποκρούουν άνεργους συνομηλίκους τους, αν απωθούν τον ηλικιωμένο παππού τους, αν αντιπαρατίθενται στους αγρότες γονείς τους.
Αδιαφορεί το ίδιο εκκωφαντικά ακόμη και για τους ίδιους που εργάζονται στα ΜΑΤ, που οι συνθήκες εργασίας τους πολλές φορές είναι απάνθρωπες (κοιμούνται στις κλούβες, χωρίς ρεπό και υπερωρίες, είναι υποχρεωμένοι να εκτελούν εντολές άνωθεν).
Με εξαίρεση τους λίγους εκείνους που προκαλούν δίκαια το μένος των διαδηλωτών, εξαιτίας της συμπεριφοράς τους (βλέπε αγριότητα) και τους λιγοστούς (θέλουμε να πιστεύουμε) που ερωτοτροπούν με τις μεθόδους της Χρυσής Αυγής, οι εργαζόμενοι στα ΜΑΤ είναι κακοπληρωμένοι πολίτες που κάνουν μια άχαρη δουλειά και έτσι θα πρέπει να τους δούμε.
(Αν δεν μας …τυφλώσουν με τα χημικά.)
Της ΓΙΑΝΝΑΣ ΜΠΑΛΗ
6μέρες
-Recovered.png)
