Παρέμβαση των διανοούμενων της Αργεντινής στην σημερινή κατάσταση της Ε.Ε. και τη Ελλάδας

«Εμπειρίες από τον νότο στην Ευρώπη»

Μετάφραση - επιμέλεια Δήμητρα Τσάμη

Η «Carta Abierta» ( Ανοιχτή Επιστολή) είναι μια κίνηση των ανθρώπων της διανόησης, της επιστήμης, του ακτιβισμού, των γραμμάτων και των τεχνών από την Αργεντινή, που ξεκίνησε την δράση της το 2004, ως μια πολιτική και κοινωνική ανάγκη,  να παρεμβαίνει στα δρώμενα της χώρας και του κόσμου, αναδεικνύοντας την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση σε έναν από τους μεγάλους κινδύνους για την ανθρωπότητα σήμερα. Η τελευταία παρέμβαση της «Carta abierta» σχετίζεται με την πολύπλευρη κρίση στην Ευρώπη με ακραία περίπτωση αυτήν της  Ελλάδας.

Τις τελευταίες εβδομάδες, θεσμικοί παράγοντες της νεοφιλελεύθερης δεξιάς και της συμβιβασμένης  σοσιαλδημοκρατίας Ευρωπαϊκών χωρών που βρίσκονται στην δίνη μιας βαθειάς κρίσης, μεταξύ αυτών και ηγεμονικών χωρών της Ευρώπης, πραγματοποιούν μια αγωνιώδη προσπάθεια να ενδυναμώσουν  την πρωτοβουλία των δεδηλωμένων θέσεων τους,  ώστε με τον τρόπο αυτό  να «εγγυηθούν»  την συνέχιση και βάθεμα των πολιτικών λιτότητας ως μια στρατηγική που θα έδινε υποτιθέμενες λύσεις στο ολοκαύτωμα που οδηγηθήκαν χώρες και λαοί στην περιφέρεια της Ευρώπης, μέσω του άκρατου χρηματοπιστωτικού στραγγαλισμού τους. Οι συνηθισμένες κατηγορίες εναντίων της Αργεντινής , των εκπροσώπων αυτών, γίνονται για να αποκρύψουν τον εναλλακτικό δρόμο που υιοθέτησε ο λαός της Αργεντινής, σήμερα, ώστε να ξεφύγει από τον υπερσυντηρητισμό των τελευταίων 25 ετών του 20^ου αιώνα, όταν η οικονομία βρέθηκε στην δίνη μιας βαθύτατης ύφεσης, στο πισωγύρισμα των κοινωνικών δικαιωμάτων, την αποβιομηχάνιση, την ξένη εξάρτηση και την παύση κάθε παρέμβασης του κράτους στην οικονομία. 

Με την αισιοδοξία να δώσουμε απαντήσεις σε όλους αυτούς που επιμένουν ότι οι πολιτικές του ΔΝΤ σήμερα στην Ευρώπη βρίσκονται στην ίδια τροχιά και λογική που εφαρμόστηκαν και στη χώρα μας, θεωρούμε παραγωγικό να φέρουμε στο φως ορισμένα επιχειρήματα που σχετίζονται με την "εκατόμβη" του λάου μας τα τελευταία 25 χρόνια του 20^ου αιώνα, που διαδραματίστηκαν στην Αργεντινή κάτω από το βλέμμα και τις οδηγίες του ΔΝΤ.

Στην δημόσια παρέμβαση μας, την ανοιχτή επιστολή αρ.12,  λέγαμε μεταξύ άλλων : « Εάν κάτι γίνεται αντιληπτό ως βασική ταυτότητα στο σχέδιο μας είναι το Δημοκρατικό, το Εθνικό και το Λαϊκό€» αυτό δεν είναι ένα απλό κλισέ. Είναι η απάντηση στην καθημερινότητα του λάου μας, των παραγωγικών δυνάμεων, της διανόησης, που αξιοποιούν όλες τις δυνατότητες για μια βαθειά πολιτική και πολιτισμική αλλαγή.  Για να σταματήσουμε την          « κρίση χρέους», για να ξεδιπλωθούμε ελεύθεροι πια, να σχεδιάσουμε συνολικά την οικονομική μας πολιτική, τους προϋπολογισμούς μας, το νόμισμα μας, να ελέγξουμε πολεμώντας το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, την διαφυγή κεφαλαίων. Μια ελευθερία, συγκεκριμένη και με περιεχόμενο, στην βάση των πατριωτικών αξιών, για να αντιστέκεται στις παγκόσμιες ηγεμονίες, για να αντιμετωπίσουμε την λογική των «μονόδρομων», για να μπορούν οι μάζες των εργαζόμενων να αντιλαμβάνονται και να είναι μέρος των βαθιών αλλαγών και όχι να υιοθετούμε άκριτα και με ευκολία τα δόγματα τους : «αγορά, λιτότητα, προσαρμογή, κλίμα των αγορών» . Η νέα μας εποχή ξαναγέννησε μια απανθίζουσα βιομηχανία που απαντά στις ανάγκες του λαού, την καταπολέμηση της ανεργίας, και την εμπέδωση της αξιοπρεπούς εργασίας. Όλα αυτά και άλλα πολλά, στιγμάτισαν την συνείδηση του λαού μας που απαντά ότι δεν υπάρχει πισωγύρισμα, δεν θα ξαναυπάρξει θηλιά γύρο από το πεπρωμένο μας που έδεσε το λαό μας στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και στις πρακτικές δανεισμού που εφαρμόζει.

Η Αργεντινή με την αυτόνομη πολιτική της έχει την πιο ουσιαστική άνοδο στην ιστορία της, καταπολέμησε τα τελευταία χρόνια αποτελεσματικά την ανεργία, επανέφερε την βιομηχανία σε τροχιά ανόδου, έφερε μια καλύτερη και δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου και των εσόδων του κράτους. Οι δείκτες της ελευθερίας μας αποτελούν μέρος μια πλατειάς προοδευτικής λαϊκής πολιτικής, που βρίσκεται στον αντίποδα των πολιτικών του ΔΝΤ. Αυτό είναι το κλειδί των βασικών μας σταθερών βημάτων στην εναλλακτική μας πολιτική.

Η κριτική μας ματιά στις αναπροσαρμογές , που στηρίζονται και επιβάλλονται από το κεφάλαιο στις ευρωπαϊκές οικονομίες που βρίσκονται σε κρίση, είναι το κίνητρο για τους προβληματισμούς της Ανοιχτής Επιστολής 12 .

 « Μια λέξη που μαθαίνουν να προφέρουν με σύνεση όλοι οι λαοί είναι η λέξη τραγωδία. Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε. Η πραγματική διεθνής κοινωνικό-οικονομική εκατόμβη που οφείλεται στην χρηματοπιστωτική κρίση δημιουργεί μια τραγική εποχή  στην σύγχρονη ιστορία:

Διάλυση των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας ( με την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων ) με αποτέλεσμα να  καταπατιούνται   τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Διεθνείς πιστωτικοί οργανισμοί  παρεμβαίνουν ως οικονομική αστυνομία για να εξασφαλίσουν τις απαιτήσεις των τραπεζών στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Εθνικά κράτη μπαίνουν στην υπηρεσία των τραπεζικών συμφερόντων των χωρών τους .

Αχαλίνωτη κίνηση χρήματος  για την διάσωση των κερδών και του κεφαλαίου των κερδοσκόπων.

Μέτριες προσωπικότητες κυβερνούν μεγάλες χώρες, σαν σκιάχτρα που φλυαρούν με ψιθύρους, όταν δεν τους υπαγορεύονται απευθείας από την οικονομική εξουσία, και με αμείλικτη στρατηγική ζητούν  περικοπές και στερήσεις των λαών και περιοχών του κόσμου που ήδη ταλαιπωρούνται από την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, ενώ οι ντόπιοι  συνεργοί τους ζητούν την συνέχιση των πολιτικών που οδήγησαν στην καταστροφή .

Ούτε ένα φως, ούτε η παραμικρή ιδέα, ούτε ίχνος στρατηγικής νοημοσύνης στα σπλάχνα μιας παγκόσμιας εξουσίας που μπαίνει στον πειρασμό και  είναι εξοικειωμένη με τη λογική της ατιμωρησίας. Ατιμωρησία για τους άδικους πολέμους, για τις αδίστακτες απαιτήσεις, τον ρατσισμό, για τις περικοπές στους φτωχούς και τον διεθνισμό για το κεφάλαιο.

Οικοδομείται μπροστά στα μάτια μας ένα αύριο, που περιβάλλεται από ένα τρομακτικό συναίσθημα, με νέες μορφές παγκόσμιας επιτήρησης, μυστικές επιχειρήσεις και στρατιωτικές επεμβάσεις που προκαλούν ακριβώς αυτό, που λένε ότι θέλουν να καταπολεμήσουν, επανασχεδιάζοντας κρυφά το νέο ποινικό κώδικα, που διεθνοποιεί, ρυθμίζει την δική του παρανομία και εισάγει στο πολιτιστικό πεδίο νέες μορφές πειθαρχικής βίας, με επιλεκτικές στρατιωτικές δράσεις που βρίσκονται κοντά την ανθρωπιστική συνείδηση της Δύσης, αυτοπαρηγορούμενοι ότι είναι αιτιολογημένες δράσεις  οι πιο βάρβαρες παραβιάσεις ενάντια  στην ανθρώπινη υπόσταση.

Εμείς  αντιδρούμε,  για την διάσωση μιας φιλοσοφικής και ηθικής κληρονομιάς, που παρά τις αντιρρήσεις και τις ελλείψεις, μπορεί να κτίσει ένα συλλογικό αύριο βασισμένο σε ελευθερίες χωρίς εκπτώσεις και  πολιτικό λόγο εμπνευσμένο από τις αρχές της αυτοδιάθεσης κάθε συλλογικής ζωής. 

Η κρίση που ζούμε σήμερα είναι μια  πολύπλοκη σύμπτωση παρεμβάσεων, συστημάτων και πολιτικών. Είναι η απόδειξη του τέλους, μιας οπισθοδρομικής εποχής σερβιρισμένης με λέξεις που απάλυναν  την πραγματικότητα, όσο  η υπόγεια διαδικασία προχωρούσε προς τη σημερινή καταστροφή: τέλος της ιστορίας, ( θάνατος των ιδεολογιών ), παγκοσμιοποίηση, παγκόσμιο χωριό. Σαν ανοιχτή πληγή μένει το δομικό χαρακτηριστικό της εποχής και το σημερινό του αποτέλεσμα: η ηγεμονία του κεφαλαίου και της ρεβανσιστικής του ανάπτυξης ενάντια στη δουλειά, εκπεφρασμένη με μια παρωχημένη ανακατανομή που διευκολύνει την ακραία έκφραση της αντίφασης μεταξύ της παραγωγής και της κατανάλωσης. Χωρίς να ρισκάρει την ηγεμονία, το κεφάλαιο ποντάρει στη χρηματοπιστωτική σφαίρα και τις δραματικές περικοπές των ανθρώπινων δικαιωμάτων των φτωχών. Ένας δρόμος προς τη βαρβαρότητα. Ωστόσο, το φως απέναντι στο σκοτάδι του κόσμου συγκεντρώνεται στην περιφέρεια. Η πλέον υποσχόμενη πορεία-πρόκληση υπέρ του πραγματικού μετασχηματισμού είναι αυτή της νέας Λατινικής Αμερικής και της  Καραϊβικής, που στην σημερινή παγκόσμια συγκυρία αποτελεί αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ένα μπλοκ αντίστασης ενάντια στην βαρβαρότητα».

Μερικοί από τους νεοφιλελευθέρους παράγοντες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων καταφέρονται ενάντια στις εναλλακτικές λύσεις που ακολουθηθήκαν στην ήπειρο μας και τις χαρακτηρίζουν υποτιμητικά ως « λαϊκιστικές». Η Επιστολή 12 λέει γι’ αυτούς: « Οι εκπρόσωποι  αυτής της Ευρώπης, που φάνταζε λαμπερή και χωρίς αποκλεισμούς, λίκνο όλων των τεχνών, των επιστημών και κάθε κοινωνικής προστασίας, δεν νομιμοποιούνται  να αποκαλούν λαϊκιστικές λατινοαμερικάνικες δημοκρατικές κυβερνήσεις , που έστρεψαν το βλέμμα τους σε διεργασίες προσαρμοσμένες στις επιθυμίες και τις ανάγκες των λαών τους.

 Η επιλογή της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής είναι λιγότερο «τραπεζοκεντρική» και ανταποκρίνεται  στις ανάγκες των απόρων και των φτωχών τους, δημιουργεί δουλειές αντί να τις διαλύει, οι επιχειρήσεις έχουν μεγαλύτερο έλεγχο από το Κράτος και οι τραπεζικές πιστώσεις αγκαλιάζουν τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες  αντί των ολιγοπωλίων και των μονοπωλίων.«Θεωρούν τιμητική πράξη την επίθεση σε αρκετές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής , με την περίεργη επιμονή ενός συνεχούς  μιντιακού βομβαρδισμού, γιατί  τόλμησαν να λάβουν μέτρα για την αυτονομία των χωρών».

Προειδοποιούμε για τις συνέπειες των πολιτικών των αναπροσαρμογών και εκφράζουμε την στήριξη μας στους αυτόνομους σχεδιασμούς που λαμβάνουν χώρα  στην Αργεντινή, Βολιβία, Βραζιλία, Ισημερινό, Ουρουγουάη, Βενεζουέλα. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και την ενθουσιώδη στήριξη στους λαούς της Ευρώπης και στα κινήματα των νέων, των διανοουμένων, των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων , τις συνδικαλιστικές οργανώσεις,  που αντιστέκονται στο νεοφιλελευθερισμό, απαιτούν και υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους, που κατάκτησαν με θυσίες και αγώνα  πολλών γενεών και παλεύουν να ανοίξουν δρόμο με οδηγό την αλληλεγγύη, τη δημοκρατία και την ανθρώπινη χειραφέτηση.

«CARTA ABIERTA»  -ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

13.09.2012